These wounds won't seem to heal (by RockPrincess)

Άνοιξε τα μάτια της και το πρώτο πράγμα που έκανε, ήταν να κλείσει το ξυπνητήρι. Ακόμα απορούσε γιατί το έβαζε να χτυπήσει κάθε πρωί, αφού δεν είχε να κάνει τίποτα, όλος της ο κόσμος πλέων ήταν ένα σκοτεινό δωμάτιο. Μα όχι. Σ' όλη της τη ζωή, το μόνο πράγμα που είχε μάθει, ήταν να τηρεί ένα πρόγραμμα, και αυτό έκανε. Με νωχελικά, μηχανικά βήματα πήγε στο μπάνιο, έτσι ώστε να πάρει ένα καυτό ντουζ. Της άρεσε να καίει κάθε εκατοστό του κορμιού της, κατά κάποιο τρόπο τον τιμωρούσε για ό,τι είχε κάνει. Το ζεματιστό νερό πλέων την έκανε να νιώθει δυσάρεστα, πονούσε αρκετά. Αλλά την είχε μάθει αυτή τη κατάσταση, πονούσε πάντα, σ' ό,τι και αν έκανε στη ζωή της. "Σου αξίζει μικρή μου" σκέφτηκε. Τράβηξε μια πετσέτα και τύλιξε το κορμί της. Τα κοκκινωπά της μαλλιά ακουμπούσαν άχαρα στους ώμους και το δέρμα της πλέων είχε αρχίσει να γερνάει, παρά τη μικρή της ηλικία. Σύρθηκε εώς τον καναπέ του σπιτιού, όπου κουρελιάστηκε σε μια γωνία. Ένιωσε και πάλι, έναν πόνο, έναν πόνο που απλωνόταν από το στήθος εώς το κατώτερο μέρος της κοιλιάς της. Έπιασε τα χέρια της μπροστά της και πίεσε το στομάχι προς τα μέσα, κάνοντας τον πόνο πιο έντονο. "Σου αξίζει" επανέλαβε. Η κατάσταση αυτή κράτησε ώρα, όταν ο πόνος πλέων είχε σταματήσει, και η κοπέλα είχε χάσει κάθε ίχνος ενδιαφέροντος. Έφτασε στο δωμάτιό της, από όπου πήρε το πακέτο με τα τσιγάρα. Άναψε ένα. Η πρώτη τζούρα ήταν δύσκολη, η δεύτερη ακόμα δυσκολότερη. Φανατική καπνίστρια χρόνια, αλλά ο οργανισμός της δε το δεχόταν το τσιγάρο ως μια συνήθεια. Ο καπνός που απελευθερωνόταν σ' όλο το χώρο, τον έκανε να μοιάζει αποπνικτικό. Της άρεζε, όταν το αντίκριζε αυτό. Ένα δωμάτιο φτιαγμένο για κείνη και μόνο. Με μια απότομη κίνηση πέταξε μακριά τη πετσέτα και έμεινε γυμνή στο κρεβάτι. Με την άκρη του ματιού της, είδε το χαράκωμα που είχε κάνει μισό χρόνο πριν, ήταν ακόμα εκεί. Και όχι μόνο του, φυσικά, πολλές πληγές, κάθε είδους και μεγέθους υπήρχαν κατά μήκος του κορμιού της. "Σου αξίζει ρε, πάρ' το χαμπάρι!". Σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς τη ντουλάπα, έβαλε εσώρουχα και από πάνω μία γκρίζα φόρμα με ένα λευκό μπλουζάκι. Πήρε ένα ακόμα τσιγάρο, το οποίο κάπνισε καθώς έκανε ένα καφέ. Μόλις το ρόφημα ήταν έτοιμο, η νεαρή κοπέλα κάθισε στη κουζίνα, και τον ήπιε γουλιά προς γουλιά σκεπτόμενη τα παλιά.

6 χρόνια πριν

"Φτάνει πια! Σας βαρέθηκα όλους σ' αυτό το κωλόσπιτο. Δεν αντέχω άλλο ΦΤΑΝΕΙ!" η δεκαπεντάχρονη κοπέλα έτρεξε προς το δωμάτιό της όπου έριξε όπως όπως μερικά ρούχα σε μια βαλιτσούλα.
"Ήβη! Ήβη, δε μπορείς να φύγεις έτσι. Τι θα πει ο κόσμος; Θα πας τουλάχιστο κάπου που θα σε φροντίζουν στα σίγουρα"
"Χέσε μας ρε.. Που να πάω, στο χαμόγελο του παιδιού;" η βαλίτσα ήταν πλέων έτοιμη και η κοπέλα είχε κάνει ήδη τα πρώτα βήματα για να φύγει, οριστικά.
"Θα πας στη γιαγιά στη Σουηδία. "
"Δε θέλω να πάω στη Σουηδία γαμώτο!" φώναξε εξαγριωμένη.
"Άκου να σου πω! Μάνα σου είμαι, και εσύ είσαι πολύ μικρή για να αποφασίσεις τι θα κάνεις. Θα πας στη γιαγιά, ΤΕΛΟΣ!"
Δε μίλησε. Ήξερε πως θα γινόταν και πάλι το δικό της, ήξερε πως θα πήγαινε στη Σουηδία. Ίσως έτσι να ήταν καλύτερα. Θα έκανε μια καινούργια αρχή, μακριά από τους γονείς, τις δεξιώσεις, τα λεφτά, την αίγλη και γενικά από την υποτιθέμενη ζωή της. Γονείς;; Η Ήβη ήξερε πως δεν είχε γονείς, αντίθετα τους ανθρώπους που προσπαθούσαν να το παίξουν μάνα και πατέρα, προτιμούσε να τους φωνάζει, Αλέξανδρο και Ιφιγένεια. Γιατί πίστευε, πως γονείς δεν είναι αυτοί που σε γεννάν, αλλά αυτοί που είναι δίπλα σου όποτε τους χρειαστείς, εκεί, να σε βοηθήσουν, αντίθετα εκείνοι που επέμεναν πως πρέπει να τους λένε γονείς τη χρειαζόταν μόνο ως διακοσμητικό, για το φαίνεσθαι. Απορούσε γιατί να κάνουν αυτοί οι άνθρωποι παιδιά, και άλλοι πολύ πιο κατάλληλοι για γονείς, να μη τα καταφέρνουν. Αυτές είναι οι αδικίες της ζωής.

'Αφησε τη κούπα με τον καφέ στο τραπέζι της κουζίνας και άνοιξε ένα συρτάρι. Προσεκτικά έβγαλε ένα σακουλάκι με μια άσπρη σκόνη. Το άνοιξε και σνίφαρε λίγο. Είχε καιρό να κάνει μαύρο έτσι αυτή η μικρή ποσότητα μπορούσε να την επιρρεάσει- και όχι θετικά. Η κοπέλα άρχισε να δακρύζει και προσπάθησε να σηκωθεί για να πάει να απολαύσει τις παρενέργειες στο καναπέ. Πριν καν προλάβει να βγει από τη κουζίνα ένιωσε τα πόδια της να τρέμουν και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, βρέθηκε σωριασμένη στο πάτωμα.

By Isabella Marie Cullen:Το τόπικ μετακινήθηκε στην ενότητα Children's and Young Adult Stories,γιατί δεν είναι fanfiction.Παρακαλώ πολύ,ανοίγετε προσεκτικότερα νέα τόπικς.Ευχαριστώ.
Φιλικά,Isabella Marie.

Το επόμενο πράγμα που θυμόταν ήταν μια λιμνούλα αίματος μπροστά της. Ασυναίσθητα έπιασε το μέτωπό της, και όντως το αίμα ερχόταν από εκεί. Προσπάθησε να σηκωθεί όρθια, το μόνο που κατάφερε είναι να καθίσει όπως όπως σε μια καρέκλα. Με τη πληγή της δεν ασχολήθηκε άλλο. Άπλωσε το χέρι της για να πάρει το πακέτο με τα τσιγάρα. Έβγαλε ένα, και το κάπνισε αργά αργά. Ένιωσε τα πνευμόνια της να καίγονται, και το ευχαριστιόταν όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Κοίταξε έξω από το παράθυρο. Ένα γκρίζο τοπίο. Μερικοί σκυθρωποί άνθρωποι πήγαιναν στις δουλειές τους. Φυλακισμένοι όλοι στη πραγματικότητα. Ένα δεύτερο τσιγάρο εκείνη τη στιγμή, ήταν απαραίτητο. Το τελευταίο του πακέτου. Έπρεπε πάλι να βγει να πάρει. Πήρε μια πετσέτα με νερό και ταμπόναρε απαλά τη περιοχή, έτσι ώστε να σταματήσει το αίμα. Τη πέταξε αμέσως μακριά. Αναμνήσεις σκάρτες της ήρθαν στο μυαλό, αναμνήσεις που προσπαθούσε να ξεχάσει.

6 χρόνια πριν
"Θα σου κάνουμε και αποχαιρετιστήρια εκδήλωση καλή μου, μη νομίζει κανείς πως φεύγεις επειδή υπάρχει κάποιο πρόβλημα, ε; Θα είναι όνειρο γλυκιά μου. Όλη η καλή Αθήνα, θα είναι εκεί. Ααχ θα είναι υπέροχο" είπε με μεγάλο θαυμασμό η μητέρα της.
"Ιφιγένια, ρε δε πας καλά. Φεύγω για να 'μαι μακριά σας. Και θες να το γιορτάσουμε κιόλας."
"Έτσι και με ξαναπείς Ιφιγένια.."
"Τι; Θα με διώξεις από το σπίτι;;"
"Ήβη, δε νομίζεις πως το παρατραβάς το σκοινί;"
"Άντε και πηδήξου, μανούλα"
Μια εβδομάδα αργότερα
"Τι; Έτσι θα πας στο πάρτυ; Όχι Ήβη μου, έλα, βάλε τουλάχιστο λίγο ρουζ." Η κοπέλα πήρε το κουτάκι με το καλυντικό και άπλωσε όπως όπως λίγο στα μάγουλά της.
"Όχι έτσι!" φώναξε η μητέρα της. "Έλα να σου δείξω. Έτσι, το ταμπονάρουμε, και μετά απλώνουμε"
"Μη μ' αγγίζεις!" φώναξε η νεαρή κοπέλα και πετάχτηκε μέτρα μακριά.

Άνοιξε τη ντουλάπα. Βρήκε ένα τζιν, ένα παλιό μαύρο πουλόβερ και τα γκρίζα της σταράκια. Τα φόρεσε, ταίριαξε λίγο τα μαλλιά της. Από το τραπέζι πήρε κλειδιά και λεφτά. Πόσα να της είχαν απομείνει; Υπολόγιζε γύρω στα 150. Έπρεπε να βγάλει κι' άλλα. Και θα τα έβγαζε όπως και τις άλλες φορές, θα έκανε το μόνο πράγμα που ήξερε να κάνει καλά. Βρόντηξε τη πόρτα πίσω της, και κατέβηκε ένα ένα τα σκαλιά της πολυκατοικίας. Στον πρώτο, έξω από μια πόρτα, στεκόταν ένα κοριτσάκι με πυρόξανθα μαλλιά και γαλανά μάτια. Της χαμογέλασε. Η κοπέλα, ασυναίσθητα έκανε το ίδιο, πράγμα που είχε χρόνια να κάνει. Κατέβηκε ως το ισόγειο και ύστερα βγήκε από το κτήριο. Προχώρησε δεξιά, προς τον κεντρικό, εκεί όπου βρισκόταν το κοντινότερο ψιλικατζίδικο. Εκεί μέσα, όλοι τη κοιτούσαν περίεργα. Η αλήθεια ήταν, πως η κοπέλα δε μπορούσε να περάσει απαρατήρητη. Η ταλαιπωρία ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της. Μόνο και μόνο αν της έριχνε κανείς μια ματιά, ήταν πανεύκολο για τον οποιοδήποτε να καταλάβει πως είχε περάσει πολλά. Τόσο πολλά όμως, για μια τόσο μικρή κοπέλα, δε μπορούσε να τα φανταστεί ανθρώπινος νους.