Forbidden Love (A ZeroxYuki Fanfic) από Distressed Damsel22

από **FallenJuliette** Δευ Σεπ 12, 2011 2:05 am

Έχει δώσει όρκο να την σκοτώσει αν γινόταν βρικόλακας. Εκείνη έχει επιλέξει μια αιωνιότητα με τον Kaname. Τελικά, θα καταφέρουν να είναι μαζί και η αγάπη τους να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια;

Ch.01

Πήρα στα χέρια μου την μικρή, γυάλινη σφαίρα. Το τριαντάφυλλο που μου είχε χαρίσει ο Kaname έστεκε αγέρωχο, χωρίς να έχει πάθει το παραμικρό. Υποτίθεται ότι αυτό θα ήταν η αγάπη μας: κάτι που δεν θα φθείρονταν και θα πάλιωνε με τον χρόνο. Μια αίσθηση νοσταλγίας με κατέκλυσε, που ήθελα πάση θυσία να αποφύγω.

Δεν ήταν καιρός για αυτολύπηση. Ο αγαπημένος μου σκοτώνει όλους τους καθαρόαιμους βρικόλακες, χωρίς κανένας να γνωρίζει τα αληθινά του κίνητρα, ούτε καν εγώ, που είδα όλες του τις αναμνήσεις μέσα από το αίμα του, αναμνήσεις αιώνων.

Οι μαθητές της Night Class δεν έδειχναν να με υπακούν γιατί δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω την υποβολή.

Ο καλύτερος μου φίλος είχε ορκιστεί να με σκοτώσει. Ανά πάσα στιγμή, μπορούσε να εκπέσει σε Level E, σε ένα αιματηρό κτήνος.

Η δίψα μου; Ακατανίκητη.

Μόλις το σκέφτηκα αυτό, ένιωσα έναν κόμπο στο λαιμό μου. Ναι, διψούσα και απόψε, πάντοτε διψούσα, για την ακρίβεια. Το αίμα του Kaname δεν ήταν αρκετό. Και πως μπορούσε να 'ναι;

Εφόσον τους αγαπούσα και τους δυο.

Φόρεσα την στολή μου και σκέφτηκα να κάνω μια βόλτα γύρω από την Ακαδημία Cross. Κάθισα σταυροπόδι σε ένα κτίριο που υπήρξε κάτι σαν νεκροταφείο πολλών αναμνήσεων:

Το παράθυρο όπου με παρατηρούσε ο Kaname σιωπηλός, με την ίδια πάντοτε μυστηριώδη έκφραση.

Εκεί στο δέντρο όπου είχα αποτρέψει πολλούς βρικόλακες να ξεφύγουν από τον έλεγχο και να πιουν αίμα αθώων ανθρώπων.

Στο συντριβάνι, όπου αναγκάστηκα να πέσω μαζί με τον Zero για να μην στραγγίξει κάθε ίχνος ζωής μέσα μου.

Ήταν αστείο, αν το σκεφτόταν κανείς: κάποτε, φοβόταν μήπως με σκοτώσει, τα γεγονότα όμως αντιστρέφονται όταν είσαι βρικόλακας. Όμως δεν είχε σημασία. Δεν είχα σκοπό να τον βλάψω, άσχετα αν εκείνος εξακολουθούσε να θέλει να με σκοτώσει.

Πρώτα, ένιωσα την παρουσία του και στην συνέχεια μύρισα το αίμα του, αυτό το ακαταμάχητο αίμα που κάποτε ήταν όλο λατρεία και αγάπη για μένα.

O Zero.

Μόλις με είδε, πήγε να με προσπεράσει, όπως συνήθιζε να κάνει τον τελευταίο καιρό κάθε φορά που με συναντούσε.

''Στάσου. Δεν χρειάζεται να φύγεις. Θα φύγω εγώ. Δική σου είναι η θέση, άλλωστε'' Πήγα να κάνω δυο βήματα για να φύγω, όταν άκουσα την σοβαρή και αυστηρή του φωνή να λέει:

''Μείνε. Είναι καθήκον μου αν φύγω'' Και αυτό ακριβώς πήγε να κάνει. Δεν άντεξα να μην μιλήσω.

''Τόσο πολύ δεν με αντέχεις πια; Δεν θες να είσαι λεπτό κοντά μου, έτσι;'' Τα γκρίζα του μάτια με παρατηρούσαν σιωπηρά, δίχως ίχνος συναισθήματος:

''Είσαι βρικόλακας. Όλα όσα είδα κάποτε σε εσένα δεν ήταν παρά ένα ψέμα'' Η καρδιά μου σφίχτηκε.

''Μάλιστα. Για εσένα, λοιπόν, δεν είμαι παρά μια απάτη'' Τον έδειξα με το δάχτυλο ''Κι εσύ; Εσύ που πολεμάς ενάντια στο είδος σου; Ενάντια στον ίδιο σου τον εαυτό; Εσύ είσαι άγιος;''

''Δεν ανήκω στο ''είδος'' σας!'' φώναξε μανιασμένα ''Ποτέ δεν ανήκα και ποτέ δεν θα ανήκω'' Ήταν μικροπρεπές από μέρους μου αυτό που είπα και το ήξερα. Γιατί έπρεπε να καταλήγουμε πληγώνοντας ο ένας τον άλλον;

''Το ξέρω. Το ξέρω ότι, όλον αυτόν τον καιρό, έκανες έναν πραγματικό αγώνα για να αντέξεις την δίψα σου. Όμως μπορώ να σε βοηθήσω...''

''Να με βοηθήσεις;'' καύχασε ''Εσύ δεν μπορείς να ελέγξεις την δική σου δίψα. Πως στο καλό θα με βοηθήσεις;''

''Ξέρεις πολύ καλά γιατί δεν μπορώ να ικανοποιήσω την δίψα μου!'' φώναξα από εκνευρισμό, δείχνοντάς τον παράλληλα με το δάχτυλο ''Μην παίζεις με τα συναισθήματα μου'' Υπήρξε μια μικρή μεταμέλεια στα μάτια του, αλλά δεν έλεγε να υποχωρήσει.

''Δεν παίζω. Αλλά ούτε και κάνω πίσω στον σκοπό μου, όπως εσύ...'' Εννοούσε πως δεν έκανα τίποτα για να τον σκοτώσω. Αυτός ο σκοπός όμως ήταν δικός του, όχι δικός μου. Αυτή την φορά, τον άφησα να φύγει και δεν είπα τίποτα άλλο.

Προτού φύγει, γύρισε και με κοίταξε, με τα μαλλιά του και τα μάτια του να ασημίζουν στο φεγγαρόφωτο και είπε, άλλο ένα μαχαίρι στην καρδιά:

''Κάποτε, είχες καλή καρδιά. Μπορεί να μην είχες τόσο θάρρος και τόλμη, αλλά η καλοσύνη σου έκρυβε όλες σου τις ατέλειες. Τώρα πια φάνηκε το αληθινό σου πρόσωπο. Δεν θέλω να το βλέπω, αλλά βρίσκεται συνεχώς μπροστά μου. Και αυτό το βλέπω κάθε φορά που σε κοιτάζω''

Το βλέμμα του σάρωσε την όψη μου από πάνω μέχρι κάτω και εξαφανίστηκε μες στο σκοτάδι, με τις λέξεις του να στοιχειώνουν ακόμα το μυαλό μου. Αιματηρά δάκρυα άρχισαν να κυλάνε στα μάτια μου. Το ερώτημα ακόμα παρέμενε αναπάντητο.

Γιατί καταλήγαμε πάντα να πληγώνουμε ο ένας τον άλλο;