Κυνιγοί Τεράτων[απO casper_alkmini]

από Casper_Alkmini Τρι Ιουν 25, 2013 4:24 am

Περίλιψη:

Σε έναν κόσμο που τα τέρατα, είναι μόνο δολοφόνοι, και ζουν ανάμεσα μας, ομάδες κυνηγών , πρέπει να φέρουν τις ισορροπίες στον κόσμο, καθώς ένα φάντασμα προσπαθεί για την κυριαρχία των τεράτων στον κόσμο. Τρία αδέρφια, παιδιά του μεγαλυτέρου κυνηγού, και οι φίλοι τους δημιουργούν μια ομάδα για αυτόν τον σκοπό. Όμως υπάρχουν κρυμμένα μυστικά σε κάθε τους βήμα, που καραδοκούν να τους επιτεθούν θανάσιμα. Η Κάσπ, η μικρότερη αδελφή έχει μια ιδιαιτερότητα είναι μισός άνθρωπος …..και μισό φάντασμα. Θα καταφέρει να μάθει ποιο είναι το κάρμα της τελικά;

Κεφάλαιο 1

<<θα μπορούσατε να το επαναλάβετε άλλη μια φορά από την αρχή, τα γεγονότα ;>> ρώτησε ευγενικά ο Γκρέγκορ και πέρασε τα δάχτυλα του χτενιζόταν προς τα πίσω τα καστανά μαλλιά του. Η γριά τον κοίταξε δύσπιστα, και αναστέναξε. Είχε αυτήν την ξινίλα στο πρόσωπο της και μια απαξίωση, που αν δεν ήταν τόσο ηλικιωμένη θα ήθελες να την χτυπήσεις. Όμως ο Γκρέγκορ συνέχισε να χαμογελάσει γλυκά στην γριούλα, και να την καρφώνει με τα ματιά του συνεχεία. Όσο ήρεμος και αν έμοιαζε , ο Γκρέγκορ, πάντα έπαιρνε αυτό που ήθελε. Γύρισε στο πλάι μονό για να κοιτάξει την αδελφή μου που καθάριζε το μαχαίρι της ,και έπειτα συνέχισε να κοιτάζει την γριούλα, που τώρα καθόταν στην ξύλινη καρέκλα, απέναντι του. <<Είχα ένα όραμα>> είπε η γριά τελικά <<στο όραμα μου στην οδό Κων/Λάος 18,στο 2ο όροφο μια σκιά θέλει να φύγει από τους τοίχους. Βρήκε τρόπο και κάθε φορά που την αγγίζει κάποιος αύτη τους ρουφάει όλη την ενεργεία από μέσα και έτσι αρχίζει να ξεκολλάει σιγά σιγά από τους τοίχους. Μοιάζει ασήμαντη αποστολή αλλά κανένας κυνηγός δεν κατάφερε ως τώρα να την εγκλωβίσει ή να την αφανίσει. Μου είπαν ότι εσείς είστε οι καλύτεροι κυνηγοί, και για αυτό σας κάλεσα>> Πρόφερε την τελευταία πρόταση λες και της έλεγαν το πιο ξεκαρδιστικό ανέκδοτο. Σχεδόν δάκρυσε από τα γέλια, και αυτό ήταν πιο πολύ από αρκετό για να τσαντίσει την Καλύψω. Της πέταξε το μαχαίρι, που μόλις είχε καθαρίσει ,και στόχευσε στην μέση το ποτήρι που κράταγε στα χέρια της. Αυτό έσπασε και την έβρεξε με ζεστό τσάι πριν προλάβει να πει λέξη. Ο Γκρέγκορ, έσκυψε και σήκωσε το μαχαίρι από τα γόνατα της γριάς ,και το πέταξε πίσω, στην Καλυψώ αφού πρώτα το σκούπισε στο χαλί. <<Καλύψω, αυτό ήταν το δώρο μου για την επέτειο μας, Κρητικό μαχαίρι από καθαρό ατσάλι και έχει εμποτισμένη την δύναμη των πνευμάτων.>> την μάλωσε <<σε παρακαλώ πολύ πρόσεχε το, και έλα έξω μας περιμένουν πόση ώρα ο Ώρι και ο Κρίς>> πρόσθεσε ενώ σηκωνόταν από το σκαμπό που καθόταν τόση ώρα ,για να φύγει. Ο Γκρέγκορ είναι ψιλός μελαχρινός γύρω στα 25 με καστανά ματιά και τα μαλλιά του πάντα χτενισμένα προς τα πίσω. Μισώ που το παραδέχομαι αλλά είναι πολύ ωραίος. Έχει κοιλιακούς, που θα ζήλευε κάθε αθλητής, μαυρισμένη επιδερμίδα, και πολύ ανοιχτές πλάτες. Τα πνεύματα του έδωσαν χάρισμα της αντοχής, αυτό σημαίνει ότι αντέχει πολύ περισσότερο από τον μέσο άνθρωπο, και μάλλον έχει πιο γερό ανοσοποιητικό σύστημα, αφού δεν έχει αρρωστήσει ποτέ και σαφώς είναι πιο γρήγορος, με πολύ γρηγορότερα αντανακλαστικά από κάθε άνθρωπο. Ευτυχώς για εμάς, είναι η "ήρεμη δύναμη" της ομάδας, και ο πιο κατάλληλος για αρχηγός της ομάδας μας. Πάντα έχει δεύτερο σχέδιο για τα δευτέρα σχεδία των δεύτερων σχεδίων του.
            Η Καλύψω βεβαία αφού έπιασε το μαχαίρι που της είχε πετάξει ,προχώρησε με αυτοπεποίθηση προς την γριά και έβαλε το μαχαίρι κάτω από τον λαιμό της. <<Γιαγιάκα, έχω και εγώ οράματα, δεν ξέρω πόσο θα σε χρειαζόμαστε ακόμα, όποτε κοιτά να μας φέρεσαι όμορφα και με σεβασμό, όσο σε χρειαζόμαστε ακόμα γλυκιά μου, κατάλαβες;>> Η γριά έγνεψε ναι, όποτε η Καλύψω την άφηνε και έστρεφε να φύγει. <<Είμαστε οι καλύτεροι και χώνεψε το. Κάσπ, έλα να φύγουμε>> γύρισε σε εμένα, χωρίς να αλλάξει τον τόνο της φωνής της. Άφησα κάτω την πιατέλα με τα κουλουράκια που έτρωγα τόση ώρα και κοίταξα την γριά, που τώρα έβριζε από μέσα της σε άλλη γλωσσά. Η γριά αύτη, σίγουρα δεν ήταν καημένη αθώα γιαγιάκα. Ο μόνος λόγος που δεν είχε πάει φυλακή τόσα χρονιά, ήταν το κυνηγητικό άσυλο , λόγο των οραμάτων της. Ήταν κάτι σαν αρχηγός της μαφίας, είχε μεγάλες επιχειρήσεις οπού πουλά στην μαύρη αγορά όπλα, ναρκωτικά και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Χάρης όμως στα οράματα της οι κυνηγοί τεράτων την χρειαζόταν και η πολιτεία δεν μπορούσε να της κάνει τίποτα. Τελευταία ακουγόταν η φήμη ότι απαγάγει μώρα και παιδιά αλλά δεν ήξεραν ούτε οι κυνηγοί, ούτε η πολιτεία άμα είναι αλήθεια. Και οι δυο ομάδες το έψαξαν αλλά κανένας δεν βρήκε στοιχειά που να το αποδεικνύει, και γα αυτό το άφησαν να περάσει έτσι, έλπιζαν όλοι ότι ήταν φήμη, στην προσπάθεια να δείξει πόσο ισχυρή είναι.
            Κλείνοντας την πόρτα, πίσω μου είδα τον Γκρέγκορ να φίλιεστε με την αδελφή μου, κρατώντας την αγκαλιά από την μέση. Πάντα πίστευα ότι ταίριαζαν αυτοί οι δυο, σαν ζευγάρι. Η Καλύψω ήταν και αύτη σχετικά ψιλή, αφού έφτανε το 1,70 με υπερβολικά σπαστά μαλλιά καστανά τόσο σκούρα ,πού φαίνονταν σχεδόν μαύρα, και έκαναν αντίθεση με τα πράσινα ματιά της. Όπως όμως εγώ και ο αδελφός μας ο Κρις είχε και αύτη ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα, άλλα από τους τρεις μας ήταν σίγουρα η πιο μαυρισμένη. Τολμώ να πω ότι είναι το πιο δυναμικό άτομο που γνωρίζω και η μόνη από την ομάδα μας που πλησιάζει το στερεότυπο των κυνηγών. Αγρία, δυναμική όπως πρέπει να είναι οι κυνηγοί αλλά πάρα τα 21 της χρονιά μοιάζει πολύ μικρότερη και είναι πολύ γλυκιά, για αυτό βάφετε έντονα, σχεδόν πάντα στις αποστολές μας, άλλα τα ρούχα της είναι πάντα η τελευταία λέξη της μόδας. Τώρα βεβαία έχει αλλά στο μυαλό της καθώς σε 2 μήνες παντρεύονται με τον Γκρέγκορ, πάρα τις αντιρρήσεις του πάτερα μας ότι είναι πολύ νέα για κάτι τέτοιο. Όμως ποτέ δεν τον άκουσε ,και για να το κάνει τώρα, που η καρδιά της δεν σηκώνει κουβέντα;

            << Τέρμα με τα σάλια, και πάμε, να δείξουμε τι αξίζουμε>> είπα και έπιασα το σπαθί μου. Η αλήθεια είναι ότι μονό για φιγούρα το έχω καθώς ποτέ δεν το χρησιμοποίησα, στα αλήθεια, ποτέ δεν πάλεψα με αυτό. Συνήθως πάλευα με τις δυνάμεις μου καθώς, τι να το κάνω αλώστε το σπαθί, όταν είμαι μισός άνθρωπος και μισό φάντασμα; Ο πατέρας μου, και πατέρας την Καλυψώς και του Κρις είναι ένας απλός θνητός κυνηγός, όμως η μητέρα μου έζησε πριν τον μεσαίωνα στην Ευρώπη. Γύρισε μετά από χρονιά με ένα ξόρκι ήρθε στο 1995 με σάρκα και οστά στην πόρτα του πάτερα μου. Το ένα φέρνει το άλλο και τελικά έμεινε έγκυος από τον πάτερα μου, όσο είχε σάρκα ακόμα. Τελικά κατάφερα να γεννηθώ την ώρα που άφηνε την ανθρωπινή μορφή της και έπαιρνε πάλι το πνευματικό της σώμα, και έτσι είμαι μισό φάντασμα, και μισός άνθρωπος. Από τότε ψάχνω να την βρω αλλά δεν έχω καμιά πληροφορία περά από ένα κολιέ με το όνομα Αλκμήνη πάνω του. Ο πατέρας μου αποφάσισε να με ονομάσει έτσι, καθώς δεν ήξερε τι ήταν αυτό το κολιέ. Ήταν το όνομα της μητέρας μου; Ήταν το όνομα που ήθελε να μου βγάλει; ήταν κάτι άλλο; ποτέ ν θα μάθω μάλλον, αλλά το φαραώ πάντα στο λαιμό μου. Βεβαία το να είσαι φάντασμα έχει και τα καλά του, καθώς μπορώ να γίνω αόρατη ή να περάσω μέσα από τοίχους, έπιπλα κτλ, όμως και για καλή μου τύχη με έχει ευλογήσει και το πνεύμα του αέρα έτσι έχω και το χάρισμα να κουμαντάρω τ αέρα. Έτσι είμαι καλή μαχητής, αλλά είναι ενοχλητικό καμιά φορά. Δεν έχω αφή, γεύση, οσμή, όμως περνώ όποτε θέλω μέσα από τοίχους, και μαλλον δεν θα καταφέρω ποτέ να κάνω οικογένεια. Ο σκοπός μου τώρα είναι να βρω την μητέρα μου, και να μάθω γιατί με γέννησε.

Ο Γκρέγκορ, άφησε την αδελφή μου, από την αγκαλιά του και έπιασε το χέρι της. <<Πάμε να βρούμε τα παιδιά, και πάμε να τους δείξουμε τι έχει να γίνει>> Είπε και γύρισαν να φύγουν, εγώ όμως είχα ένα πολύ κακό προαίσθημα για αυτό. Δεν είπα όμως κάτι, άπλα χαμογέλασα και προχώρησα κάτι που θα το μετανιώσω αργότερα.