Άγνωστος κόσμος(by κατερινα!)

Κεφάλαιο 1ο

Δεν αντέχω άλλο το σχολείο. Ποιος κάνει βιολογία πρώτη ώρα και μάλιστα με αυτήν την καθηγήτρια!
«Αύρα,περίμενε!»
"Α..Έλενα!Πού χάθηκες; Σε έπαιρνα το πρωί....”
“Ναι το ξέρω. Απλά παρακοιμήθηκα! Κανόνισες τίποτα για απόψε; Είναι τα γενέθλιά σου!”
“Ναι το ξέρω. Σκέφτομαι να πάμε σε ένα μπαρ που μου πρότεινε η Άντζελα. Θα έρθει και η Νάταλι με τον Έντι και ο Νίκολας θα φέρει κάτι φίλους. Όπως και η Στέλλα.”
“Οοο....θα περάσουμε ωραία δηλαδή”,είπε με ένα πονηρό ύφος..
“Ναι,μάλλον...”

Καθώς προχωρούσαμε για την τάξη συζητούσαμε για το βράδυ. Η Έλενα ήταν η καλύτερη μου φίλη. Είχαμε μεγαλώσει μαζί και ακόμα και στο μπαλέτο μαζί είμαστε. Η Στέλλα είναι η δίδυμη αδερφή μου. Σήμερα κλείνουμε τα 17. Δεν κατάλαβα πότε πέρασαν 5 χρόνια από τον θάνατο των γονιών μας.

Η Νάταλι είναι και αυτή μια από τις φίλες μου. Τα έχει με τον Έντι. Είναι πολύ καλό παιδί και ταιριάζουν πολύ. Η Άντζελα είναι γειτόνισσα μου. Αυτή και ο αδερφός της Νίκολας, ετών 19!!,ολοκληρώνουν την παρέα μας. Έχουν και οι δυο τους πολύ χιούμορ και θα μπορούσα να πω πως ο Νίκολας είναι αρκετά όμορφος

Αφού χτύπησε το τελευταίο κουδούνι και μπορούσα επιτέλους να πάω σπίτι,κανονίσαμε να συναντηθούμε στις 8 στο μπαρ. Όντας κουρασμένη,γύρισα σπίτι για να ετοιμαστώ για το 'μεγάλο' πάρτι.

Στεκόμουν μπροστά από τον καθρέφτη και με κοίταζα. Οφείλω να ομολογήσω πως το σώμα μου ήταν αρκετά ωραίο εξαιτίας του μπαλέτου που έκανα από 5 χρονών. Φόρεσα ένα απλό skinny jean και την αγαπημένη μου μαύρη αμάνικη μπλούζα. Τα μαλλιά μου τα είχα αφήσει ελεύθερα. Ξαφνικά μπήκε η αδερφή μου μέσα τραγουδώντας:
“Γύρνα πίσω θα πεθάνω,έχω αρχίσει και τα χάνω ...”
“Φαίνεται!”,πετάχτηκα εγώ.
Με κοίταξε με ένα πλάγιο βλέμμα και μετά γελάσαμε και οι δυο.
“Στις ομορφιές σου αδελφούλα”,μου είπε.
“Και εσύ δεν πας πίσω”,της αντιγύρισα.

Πραγματικά ήταν κούκλα. Φορούσε ένα κόκκινο φόρεμα πού έκανε να ξεχωρίζουν τα γαλαζοπράσινα μάτια της και τα ξανθά,μεταξένια της μαλλιά. Είχε μοιάσει στην μαμά μας ενώ εγώ στον πατέρα μας. Καστανή με μακριά μαλλιά και μελιά μάτια. Δεν παραπονιέμαι γιατί πάντα μου άρεσαν τα γήινα χρώματα. Επίσης πιστεύω πως ποτέ δεν θα μου πήγαινε το ξανθό.

Αφού πήραμε το αμάξι φτάσαμε στην ώρα μας. Μέσα βρισκόταν ήδη η Νάταλι με τον Έντι. Μας πρόσεξαν και μας ένευσαν να πάμε να κάτσουμε. Η Στέλλα όμως πήγε να κάνει ένα τηλέφωνο.
Σε λίγο έφτασε και η Άντζελα με την Έλενα. Ο Νίκολας ήρθε κανα δεκάλεπτο αργότερα με τρεις φίλους του. Ένας από αυτούς δεν ξεκόλλαγε από την Έλενα. Τον έλεγαν Στέφαν και όλο το βράδυ δεν χώρισαν καθόλου. Είχαν έρθει και οι φίλοι της Στέλλας και ήμασταν όλοι μαζί. Ήταν οι φίλες της από το σχολείο. Η Στέλλα πήγαινε σε μουσικό σχολείο μιας και είχε κλίση στην μουσική. Είχε φέρει και το αγόρι της τον Αντρέα. Εμένα δεν μου άρεσε τόσο πολύ ο Αντρέας αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι!

Αφού όλοι ήταν απασχολημένοι σκέφτηκα να πάω στο μπαρ. Ήθελα να ξεφύγω από τον Νίκολας που άρχισε να μου κολλάει επικίνδυνα. Αφού είχα χαλαρώσει κάπως και είχα πιει κανα δυο ποτηράκια ένιωσα ένα χέρι στον ώμο μου.

Κεφάλαιο 2ο

Γυρνώντας είδα έναν νεαρό. Μου ήταν τελείως άγνωστος. Ξαφνιάστηκε όταν με είδα αλλά αργότερα φάνηκε να ενδιαφέρεται. Τα μάτια του,τα πιο όμορφα που είχα αντικρίσει ποτέ,ήταν γκρίζα με τόνους καφέ μέσα. Παράξενα αλλά μαγευτικά! Είχε μαύρα μαλλιά που φθάνανε μέχρι λίγο πιο πάνω από το σαγόνι του. Φορούσε ένα μαύρο T-shirt που κόλλαγε πάνω στο στήθος του. Ήταν γυμνασμένος όπως φυσικά και κάθε νέος που πρόσεχε την εμφάνισή του,αλλά ήταν κούκλος!
“Με συγχωρείς”, μου είπε με μια αγγελική φωνή που σαν να κουδούνιζε στα αυτιά μου. Ίσως και να ήταν ένας άγγελος που είχε πέσει από τα ουράνια...
“Δεν πειράζει”,κατάφερα να ψιθυρίσω και τότε ένιωσα τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν. Φαίνεται να το πρόσεξε γιατί μου έριξε ένα πλατύ και ενθαρρυντικό χαμόγελο. Μόνο που τότε γύρισε και έφυγε και εγώ έμεινα να τον κοιτώ σαν μαγεμένη.

Όταν γύρισα στα παιδιά όλοι με κοιτούσαν με τα μάτια τους ορθάνοιχτα.
“Τι;”,ρώτησα αθώα.
“Ρωτάς κιόλας;Τον ξέρεις τον τύπο; Είναι θεός!!”,άρχισε να φωνάζει η Στέλλα.
“Φυσικά και όχι αδελφούλα. Από πού και ως πού; Απλά με μπέρδεψε για κάποια άλλη”, ξανα πήρα το αθώο μου,αγγελικό βλέμμα.
“Ααα...σε μπέρδεψε για άλλη; Καλά Αύρα!...”και αυτήν την φορά ήταν η Άντζελα που μίλησε. Όλες φάνηκαν να με κοιτάζουν με ένα πονηρό ύφος ενώ ο Νίκολας με κοίταζε σαν να με εκλιπαρούσε όλα αυτά τα πονηρά να μην είναι αλήθεια.
Φύγαμε από το μπαρ κατά τις μια αλλά μιας και είχαμε περάσει πολύ ωραία κανονίσαμε να ξανασυναντηθούμε την επόμενη εβδομάδα

Μόλις έφτασα σπίτι,αν και ήμουν κουρασμένη,συμμάζεψα το σπίτι γιατί η Στέλλα τα είχε κάνει όλα χάλια. Ήταν σαν να είχε βομβαρδιστεί το σπίτι.
“Καλά ρε Στέλλα πώς τα έκανες έτσι;”
“Ε..δεν πείραξα τίποτα Αύρα..δεν ήταν έτσι όταν φύγαμε. Κάποιος μπήκε στο σπίτι.”
“Ο....!Έχεις δίκιο. Έλεγξε αν λείπει τίποτα.”

Ανακουφιστήκαμε απίστευτα που δεν έλειπε τίποτα αλλά αυτό ήταν και το πρόβλημα. Ποιος έμπαινε σε ένα σπίτι και δεν έπαιρνε τίποτα;Επίσης και η πόρτα ήταν απαραβίαστη.

Κουρασμένη από όλη αυτήν την ταλαιπωρία κοιμήθηκα στις τρεις η ώρα. Το πιο απαίσιο ήταν ότι δεν κατάφερα να κοιμηθώ. Είδα ένα παράξενο,πολύ παράξενο όνειρο.

Έτρεχα. Δεν ήξερα που βρισκόμουν. Συνέχιζα να τρέχω ώσπου κάποια στιγμή άκουσα έναν λύκο να ουρλιάζει. Ήταν ένα ουρλιαχτό παραπονιάρικο,όλο πόνο και λύπη. Ακουγόταν πληγωμένος. Άρχισα να τρέχω ακόμα πιο γρήγορα προσπαθώντας να ξεφύγω. Κουρασμένη έφτασα σε ένα ξέφωτο που είχε μια μικρή λίμνη. Στην λίμνη μπορούσες να δεις το φεγγάρι. Ήταν κόκκινο και μεγάλο. Μυστηριώδες και τρομαχτικό συγχρόνως. Τότε στην άκρη άκουσα κάτι να κουνιέται. Γύρισα και είδα μια σκιά να κινείτε προς το μέρος μου. Ξαφνικά σταμάτησε και μπορούσα να διακρίνω ελάχιστα το πρόσωπό του. Χαμογελούσε και τα μαύρα του μαλλιά έκαναν αντίθεση με τα μάτια του. Τότε το βλέμμα μου έπεσε στα δόντια του. Ήταν κατακόκκινα. Σκέφτηκα ότι μπορεί να έφταιγε το φεγγάρι αλλά άρχισε να γλύφεται και τότε εμφανίζονταν τα άσπρα του δόντια. Άρχισε να με πλησιάζει και τότε ξύπνησα.

Κεφάλαιο 3ο


Παλιοξυπνητήρι!!Πάνω στο καλύτερο σκέφτηκα. Κατέβηκα κάτω αλλά η Στέλλα είχε φύγει ήδη. Θα είχε κανονίσει να συναντηθεί με τα κορίτσια νωρίς. Αφού έφαγα πρωινό,ανέβηκα στο δωμάτιο μου για να ντυθώ. Όλη την ώρα σκεφτόμουν το όνειρο μου. Ήξερα πως αυτό που είδα ήταν ένας βρικόλακας. Πάντα μου άρεσαν αυτά τα πλάσματα αλλά ποτέ δεν είχα ονειρευτεί κάτι τέτοιο.

Η ώρα πέρασε και είχα αργήσει. Άρπαξα την τσάντα μου και πήγα στο σχολείο με την ψυχή στο στόμα. Τα παιδιά ήταν στο προαύλιο και συζητούσαν.
“Καλημέρα παιδιά!!”,είπα λαχανιασμένα
“Ήρεμα αγάπη. Κατάφερες και πρόλαβες.” με καθησύχασε η Έλενα.
“Ναι. Ουφ!Κουράστηκα.”και καθώς έλεγα αυτά,χτύπησε το κουδούνι. “Ότι πρόλαβα,πρόλαβα.”συμπλήρωσα καθώς μπαίναμε μέσα για την πρώτη ώρα.

Όπως συνήθως,η μέρα στο σχολείο ήταν βαρετή. Το απόγευμα μιας και είχα διαβάσει τα συγκλονιστικά μου μαθήματα,είχα μαγειρέψει και γενικώς το σπίτι ήταν εντάξει βγήκα μια βόλτα.

Έξω ήταν ήσυχα,αν και ήταν νωρίς. Αλλά το έχει η γειτονιά. Πήγα μέχρι το διπλανό παρκάκι. Έκατσα στο παγκάκι που κάθομαι συνήθως και άρχισα να διαβάζω ένα καινούριο βιβλίο που αγόρασα.

Όταν ξύπνησα από τον κόσμο του βιβλίου πρέπει να είχαν περάσει τουλάχιστον δύο με τρεις ώρες. Το πάρκο είχε σχεδόν αδειάσει. Περνούσαν μόνο ερωτευμένα ζευγάρια. Κοιτώντας τους μελαγχόλησα την περίοδο που τα είχα με τον Δημήτρη. Περνούσαμε καλά αλλά μετά κατάλαβα το πόσο άξεστος ήταν. Και έτσι από την μελαγχολία πέρασα στον θυμό. Σηκώθηκα απότομα από το παγκάκι και άρχισα να προχωρώ προς το σπίτι μου.

Κάποια στιγμή κατάλαβα πως πήγαινα λάθος. Θα έφταιγε το ότι ήμουν θυμωμένη με την τύχη μου. Γύρισα στο επόμενο στενό αλλά ήταν αδιέξοδος. Όταν γύρισα για να βγω από το στενό ένας τύπος μου έκλεινε το δρόμο. Έφερα στην μνήμη μου τα μαθήματα αυτοάμυνας που είχα κάνει και ήμουν έτοιμη να υπερασπιστώ τον εαυτό μου,μόνο που εντελώς ξαφνικά ο τύπος εξαφανίστηκε και πιο πίσω,κάτω από την λάμπα του δρόμου καθόταν ένας μελαχρινός άγγελος. Και πράγματι αυτό πρέπει να ήταν γιατί απίστευτα γρήγορα βρέθηκε κοντά μου και τότε ακούγοντας τον να μου λέει να ησυχάσω και να κοιμηθώ τα μάτια μου έκλεισαν. Βρέθηκα στο παγκάκι. Ενώ όλο αυτό που έζησα δεν μπορούσε να είναι παρά ένα όνειρο κάτι μου έλεγε πώς όλο αυτό αυτό ήταν αλήθεια. Ο μελαχρινός αυτός άγγελος που κακός είτε καλός με έσωσε από αυτόν που σίγουρα θα με έβλαπτε. Και η φωνή του που αντηχούσε μέσα στα αφτιά μου. Μου φαινόταν γνωστή και η εμφάνισή του επίσης. Αλλά ήταν εξωφρενικό!

Σηκώθηκα από το παγκάκι μπερδεμένη και αυτή την φορά φρόντισα να πάρω τον σωστό δρόμο. Κάτι συνέβαινε τελευταία και έπρεπε να το μάθω.

Περπατώντας έπεσα πάνω σε κάποιον.
“Συγνώμη.”είπα αλλά καθώς τον πρόσεξα καλύτερα είδα πως έμοιαζε με τον τύπο από το μπαρ.
“Σε ξέρω; Εσύ δεν είσαι η κοπέλα από το μπαρ;”ρώτησε φανερά έκπληκτος.
“Εεε....ναι!”κοκκίνισα όταν άκουσα πως με θυμόταν.
“Λοιπόν,περίεργα παιχνίδια μας παίζει η μοίρα εε;”προσπάθησε να αστειευτεί.
“Θα έλεγα πως ήταν απλά τυχαίο.”είπα προσπαθώντας να μην φανώ ότι λιώνω για χάρη του. “Με συγχωρείς αλλά πρέπει να πάω σπίτι μου.”συμπλήρωσα και έκανα να φύγω.
“Φυσικά! Καληνύχτα Αύρα!”είπε και ξαφνιάστηκα που ήξερε το όνομα μου.
“Από πού ξέρεις το όνομα μου;”αλλά δεν ήταν εκεί να μου απαντήσει.

Όταν έφτασα σπίτι ανέβηκα τρέχοντας στο δωμάτιο μου και έκανα ένα ντους. Πραγματικά το είχα πολύ ανάγκη και ένιωσα πολύ ωραία. Ο ύπνος ήταν γρήγορος αφού είχα χαλαρώσει τόσο πολύ.

Αν και εγώ την έχω ξαναδιαβάσει, θα στο ξανα πω, πολύ καλή η ιστορία σου vamp.girl

τα σχολια σου εδω: http://writeyourstories.secrets-stories.com/t23-topic.. θυμησε το ονομα σου στο αλλο φορουμ

Κεφάλαιο 4ο


Όταν ξύπνησα ήταν πολύ ηλιόλουστα και μιας και ήταν Σάββατο αποφάσισα να πάρω την Έλενα για να της πω να πάμε για ψώνια.
“Έλενα; Μ' ακούς;”
“Μμμ;; Ναι! Έλα,τι είναι;”αποκρίθηκε και ακουγόταν περίεργα.
“Είσαι καλά; Γιατί ακούγεσαι έτσι;”την ρώτησα.
“Τρώω. Τι θες;”. Μόλις άκουσα ότι έτρωγε έσκασα από τα γέλια.
“ Τι λες να πάμε για ψώνια; Να πούμε και στην Νάταλι και στην Άντζελα”
“Καθόλου κακή ιδέα! Λοιπόν έλα να με πάρεις. Και ειδοποίησε την Άντζελα και εγώ την Νάταλι.”
“Οκ”της είπα και έκλεισα το τηλέφωνο.

Αφού ετοιμάστηκα και εφοδιάστηκα για τα ψώνια,μαζί με την Άντζελα ξεκινήσαμε΄
για το σπίτι της Έλενας. Εκεί ήταν και η Νάταλι. Όλες μαζί ξεκινήσαμε για το εμπορικό κέντρο.

Στο εμπορικό κέντρο είχε πολύ κόσμο μιας και ήταν Σάββατο. Αρχικά ξεκινήσαμε αγοράζοντας παπούτσια. Εγώ πήρα ένα ζευγάρι all star και ένα ζευγάρι μαύρες γόβες. Η Έλενα πήρε ένα ζευγάρι μπαλαρίνες και η Νάταλι ένα ζευγάρι all star. Η Άντζελα δεν ήθελε κάτι.

Έπειτα πήγαμε να αγοράσουμε ρούχα. Προσωπικά πήρα ένα πανέμορφο μαύρο φόρεμα και δυο τζιν. Η Έλενα πήρε κάποιες μπλούζες, η Νάταλι δύο πουκάμισα ενώ η Άντζελα ένα υπέροχο σορτσάκι.

Τέλος πήγαμε για καλλυντικά. Όλες πήραμε σκιές,μολύβια,μάσκαρα και ότι άλλο χρειαζόμασταν. Σε αυτόν τον τομέα ξοδέψαμε τα πιο πολλά χρήματα. Είμαστε τρελές στα σίγουρα.

Όταν τελειώσαμε πήγαμε στο σπίτι μου. Η Στέλλα ήταν στο σαλόνι και έβλεπε τηλεόραση. Εμείς ανεβήκαμε στο δωμάτιο μου για να δοκιμάσουμε τα ρούχα που πήραμε άλλη μια φορά. Σπάσαμε τόση πλάκα και είπαμε πως μιας και ήταν Σάββατο και είχαμε και καινούρια ρούχα να βγαίναμε απόψε στο μπαρ. Όλες αρχίσαμε να ουρλιάζουμε από χαρά και έτσι όλες πήγαν στα σπίτια τους για να ετοιμαστούν για απόψε.

Εγώ έκανα ένα μπάνιο και μετά άρχισα να ψάχνω τι να φορέσω. Αρχικά είπα να βάλω το μαύρο φόρεμα με τις γόβες αλλά σκέφτηκα ότι θα κατέληγα στο νοσοκομείο. Έτσι έβαλα μια μπλούζα,ένα τζιν από τα καινούρια και τις μαύρες γόβες,το νοσοκομείο δεν το γλιτώνω τελικά. Βάφτηκα και σε στυλ smoky eyes. Τότε ήρθε η Άντζελα και μαζι και με τον Νίκολας ξεκινήσαμε για το μπαρ.

Μέσα ήδη βρισκόταν η Νάταλι με τον Έντι και η Έλενα με τον Στέφαν. Ήταν και ένας άλλος που λεγόταν Τζο. Ήταν ο συνοδός της Άντζελα. Η Άντζελα πήγε και κάθισε δίπλα του, εγώ δίπλα στην Άντζελα και ο Νίκολας δίπλα από εμένα. Όταν με είδε η Έλενα άρχισε να φωνάζει.
"Πες μου τι την έκανες την φίλη μου."

Όλοι αρχίσαμε να γελάμε και τότε ο Νίκολας με ρώτησε.
"Θες να σου φέρω κάτι να πιεις;"
"Εντάξει μια κόκα κόλα αν δεν σου είναι κόπος."
"Κανένας κόπος κυρία μου!"και λέγοντας αυτά πήγε προς το μπαρ.

Εγώ πήγα στην τουαλέτα μέχρι να ερχόταν ο Νίκολας και μόλις βγήκα τον είδα. Πάλι!

Κεφάλαιο 5ο

Δεν
το πίστευα ότι έπεσα πάλι πάνω του! Αυτή την Φορά πήγα και του
μίλησα,μόνο που όταν τον είδα με παρέα και λέγοντας παρέα εννοώ μια
ξανθιά κουκλάρα που τον κοίταγε σαν να ερχόταν από άλλον πλανήτη. Εκείνη
την στιγμή έκανα να γυρίσω αλλά από ότι φαίνεται με κατάλαβε και με
φώναξε.
"Αύρα. Τι κάνεις εδώ;;"
"Συγνώμη;Εγώ τι κάνω εδώ; Έχω
έρθει με την παρέα μου. Δεν το ήξερα ότι απαγορεύεται. Εσύ τι κάνεις
εδώ;"είπα και φρόντισα οι λέξεις μου να στάζουν δηλητήριο.
"Εδώ είνια το στέκι μου. Και εξάλου είμαι με παρέα."είπε κα έδειξε την ξανθιά η οποία φαινόταν σαν χαζοχαρούμενη!
"Μάλιστα."είπε και πρόσθεσα μετά,"Από πού ξέρεις το όνομά μου;"
Εκεί φάνηκε να μην είναι σίγουρος αλλά απάντησε λίγο αργότερα "Άκουσα τους φίλους σου που σε φώναξαν!"
"Ααα...υποθέτω πως εντάξει τότε."Πραγματικά δεν ήξερα τι να πω. Και τότε είδα να πλησιάζει και ο Νίκολας.
"Συμβαίνει κάτι Αύρα;"είπε και ήρθε δίπλα μου.
"Κανένα πρόβλημα Νίκολας. Μιλούσα με τον φίλο μου τον..."και περίμενα να συστηθει.
"...Σαμ. Χάρηκα Νίκολας!"είπε αλλά η φωνή του ακούστηκε οτιδήποτε άλλο εκτός από φιλική.
"Και εγω..."και ο Νίκολας είχε την ίδια χροιά στην φωνή του.
"Λοιπόν,Νίκολας καλύτερα να πάμε στα παιδιά. Θα μας περιμένουν."
"Ναι,πάμε"είπε και πήγαμε στο τραπέζι.

Τα παιδιά κοιτούσαν με ανοιχτό το στόμα. Μάλλον θα είχαμε γίνει αντιλοιπτοί!
"Τι έγινε μόλις τώρα;"ρώτησε σαστισμένη η Άντζελα.
"Τίποτα.."είπε ο Νίκολας σαν να μην είχε συμβεί τίποτα στην πραγματικότητα.
"Τι τίποτα παιδί μου; Πας καλά; Παραλίγο να πλακωθείτε!!"άρχισε να φωνάζει η Άντζελα.
"Άντζελα ηρέμησε. Πραγματικά δεν νομίζω να θες να χάσω την ψυχραιμία μου"και την κοίταξε με ένα συνομοτικό βλέμμα.
"Συγνώμη Νίκολας."
"Λοιπόν
νομίζω πως είνια ώρα να χορέψουμε!!"είπε ενθουσιασμένη η Έλενα και
κατάλαβα πως αυτό το τραγούδι που έπαιζε τώρα ήταν το αγαπημένο της.Και
εμένα μου άρεσε πολύ. Το need you now είναι ένα καταπληκτικό κομμάτι
πιστεύω. Η Έλενα άρπαξε τον Στέφαν και ανέφηκαν στην σκηνή. Το ίδιο και η
Νάταλι με τον Έντι και η Άντζελα με τον Τζο. Εγώ χόρεψα με τον Νίκολας
και λίγο πρίν τέλειωσει το τραγούδι ήρθε ο Σαμ. Σαμ! Δεν νομίζω πως του
πήγαινε αυτό το όνομα, αλλά και πάλι είναι πολύ όμορφος. Ζήτησε να
χορέψουμε. Για να μην φανώ αγενλης δέχτηκα.
"Συγνώμη αν σε έκανα να αισθαθείς άσχημα."είπε κοντά στο αυτί μου.
"Ε..δεν πειράζει"είπε ξαφνιασμένη.
"Είσαι πραγμάτικα πολύ όμορφη κοπέλα."ξεφούρνισε
"Συγνώμη.
Εσύ δεν έχεις παρέα υποτίθεται; Άντε πήγαινε σε αυτήν την ξανθιά που
φαίνεται λες και της έχεις κάνει μάγεια!!"είπα σαρκαστικά και αμέσως
απομακρίνθηκε.
"Με συγχωρείς. Δεν ήθελα να σε ταράξω."
"Δεν με
τάραξες. Απλά...δεν ξέρω. Συμπερηφέρεσαι παράξενα. Σε πετυχαίνω στο
άκυρο και μετά πας να τσακωθείς με έναν από τους φίλους μου και έπειτα
έρχεσαι, μου ζητάς συγνώμη και λες και κοπλιμέντα. Τι συμβαίνει με
εσένα;"και όταν τα είπα όλα αυτά,ένιωσα σαν να φεύγει ένα βάρος από πάνω
μου.
"Νομίζω πως έχεις δίκιο. Λυπάμαι. Και παρεπιπτώντος. Δεν είμαι
19 όπως νομίζεις. Είμαι 17 και μεθαύριο σου έχω μια μικρή έκπληξη."Και
λέγοντας αυτά απλά έφυγε.
Αυτός ο τύπος με εκνευρίζει τρομερά αλλα μ'αρέσει κι'ολας. Τι μου συμβαίνει θεε μου;

Στο
μπαρ πέρασα πολύ καλά ωραία και θυμήθηκα το πόσο καλός φίλος είναι ο
Νίκολας. Στο σπίτι γύρισα πτώμα και έτσι άλλαξα και έπεσα ξερη για ύπνο.
Την
Κυριακή έκατσα σπίτι μαζί με την Στέλλα,φτιάξαμε ποπ κόρν και καθίσαμε
να δούμε ταινίες. Έκανα και κανα μάθημα. Αλλά η Κυριακή ήταν ότι
χρειαζόμουν. Μια μέρα χαλάρωσης για να καλμάρουν λίγο τα νεύρα μου.

Την
Δευτέρα που τύχαινε να ήταν και η μέρα που ο Σαμ μου επιφύλασε μια
έκπληξη. Σηκώθηκα με βαριά καρδιά και ετοιμάστηκα για το σχολείο. Έκανα
όσο πιο αργά μπορούσα για να φτάσω αλλά και πάλι έφτασα στην ώρα μου.
Συγχρόνος με απασχολούσε το πως ήξερε ότι νόμιζα ότι ήταν 19. Αυτό δεν
έγινε να το άκουσε! Μέχρι να φτάσω στην τάξη το κουδούνι χτύπησε και
έτσι μπήκα μέσα και περίμενα να αρχίσει η βαρετή όμως και συγχρόνος
γεμάτη εκπλήξεις μέρα γιατί μόλις έκατσα μέσα από την πόρτα μπήκε ο Σαμ
χαμογελώντας και κοιτώντας κατευθείαν μες στα μάτια μου. Η αντίδραση μου
ήταν φυσικά να μείνω με το στόμα μου ορθάνοιχτο μέχρι το πάτωμα

Κεφάλαιο 6ο


Δεν
πίστευα ποτέ πως θα μπορούσα να τον είχα στην ίδια τάξη. Ώστε αυτή ήταν
η έκπληξη. Πάντως αυτό δεν ήταν τίποτα με σχέση αυτά που σκεφτόμουν.
Μόλις μπήκε και ο καθηγητής άρχισε να μιλάει.
“Λοιπόν παιδιά,από εδώ ο
νέος σας συμμαθητής Σαμ Φέλινκγτον. Έρχεται από την Αγγλία.”και
απευθηνόμενος στον Σαμ είπε “Μπορείς να κάτσεις εδώ.”και έδειξε την θέση
πίσω από εμένα δίπλα από τον Τζέισον,έναν από τους συμμαθητές μου. Είχα
μείνει να τον κοιτάω με ανοιχτό το στόμα ενώ αυτός γελούσε και φαινόταν
να το διασκδάζει.

Όλη την ώρα έριχνα κρυφές ματιές προς τα πίσω
και τον έπιασα να με κοιτάει με εκείνο το χαμόγελο στα χείλει. Όλη η ώρα
πέρασε πολύ γρήγορα και οταν χτύπσε κουδούνι για μεσημεριανό πετάχτηκα
μόνο και μόνο για να πω στις άλλες το τι είχε συμβεί!

Στην
τραπεζαρία μόνο που δεν έτρεχα με ταχύτητα φωτός. Μόλις ο δίσκος μου
ήταν έτοιμος έβαλα 5η. Μόνο που στο δρόμο για το τραπέζι με σταμάτησε ο
Σαμ.
“Γεια! Πώς σου φαίνεται η έκπληξη;”είπε χαμογελώντας πάλι. Αν
το συνέχιζε αυτό θα του έριχνα μπουνιά. Μου φαινόταν σαν να με
ειρωνευόταν.
“Εεε..όχι και οι καλύτερες εντυπώσεις. Νόμιζα πως θα ήταν κάτι άλλο.”
“Θα ήθελες να κάτσεις μαζί μου για να φάμε;”πρότεινε αν και δεν κρατούσε δίσκο.
“Δεν
ξέρω, Με περιμένουν οι φίλες μου.”και τις έδειξα. Μόνο τότε πρόσεξα πως
με κοιτούσαν και τα μάτια τους ήταν έτοιμα να βγούν από την θέση τους.
“Έλα τώρα. Πρώτη μου μέρα στο σχολείο και δεν θα μου κάνεις παρέα;”παρακάλεσε.
“Είμαι
σίγουρη πως πολλές θα ήθελαν να κάτσουν μαζί σου. Πολλές που μοιάζουυν
με την Μπάρμπι.”είπα και χάρηκα που το χαμόγελο του χάθηκε. “Τέλος
πάντως παω να τους πω πως θα κάτσω μαζί σου και έρχομαι.”

Καθώς πήγαινα προς τα κορίτσια ήταν έτοιμες να εκραγούνε.
“Πρίν
μιλήσετε να σας πω πως θα παω να κάτσω μαζί του. Για σήμερα μόνο! Και
μιας και δεν μπορώ να σας εξηγήσω τι συμβαίνει σας περιμένω στο σπίτι μου
στις εννιά που θα έχω γυρίσει από το μάθημα μπαλέτου. Έλενα θα πάμε και
θα γυρίσουμε μαζί αν θες. ” και τελειώνοντας η Έλενα κούησε το κεφάλι
της καταφατικά. Τότε εγώ έφυγα και ήμουν σίγουρη πως είχαν μείνει στύλες
άλατος.

Φτάνοντας στο τραπέζι που καθόταν ο μελαχρινός μου άγγελος ονομαζόμενος Σαμ ένιωθα μεγάλη νευρικότητα.
“Λοιπόν; Τι είναι και φαγώθηκες να κάτσω μαζι σου;”είπα καχύποπτα.
“Τίποτα. Απλά ήθελα να μου κάνεις παρέα. Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν μπορώ να ξεκολλήσω από κοντά σου.”
“Συγνώμη;;
Από που προέκυψε τώρα αυτό;”είπα και από ότι φαίνεται αυτή ήταν μια
δεύτερη έκπληξη για σήμερα. Ανεροτιώμουν αν θα συνέβαινε τίποτα άλλο
σήμερα.
“Χαχαχα....τόσο εύκολα τα χαύεις όλα;”
“Τι;;; Αυτή ήταν
πλάκα; Δεν ξέρω τι συμβαίνει με εσένα αλλά θεωρώ το χιούμορ σου
κακόγουστο. Δεν κάθομαι παραπάνω εδώ. Φεύγω!”και αφήνοντας τον δίσκο
εκεί σηκωθηκα να φύγω αλλά προς έκπληξη μου βρέθηκε μπροστά μου.
Φαινόταν μετανιωμένος για οσα είχε πει.
“Συγνώμη. Ειλικρινά συγνώμη. Δεν το ήθελα.”
“Πολύ καλά. Συγχωρεμένος αλλά δεν κάθομαι άλλο εδω.”
“Ωραία! Πάμε.”είπε και άρχισε να με τραβά.
“Πού πάμε; Δεν πιστεύω να κάνουμε κοπάνα! Έτσι και το μάθει η θεία μου,την έβαψα.” Αυτό ήταν αρκετό για να σταματήσει.
“Δεν μένεις με την αδερφή σου;”
“Ναι αλλά μιας και οι γονείς μου έχουν πεθάνει,κηδεμόνας μας είναι η θεία μου.”του εξήγησα.
“Έλα.
Δεν θα σου πει τίποτα. Στο υπόσχομαι εγώ.”και λέγοντας αυτό άρχισα να
τον ακολουθώ μόνο και μόνο για να σταματήσει να με τραβάει.

Μπήκαμε
στο αμάξι του που ήταν απλά καταπληκτικό! Ήταν μαύρο από έξω και απο
μέσα. Τα καθίσματα ήτα δερμάτινα και επειδή μπήκαμε κατευθείαν μέσα δεν
πρόλαβα να δω τι μάρκα ήταν.
“Πώς σου φαίνεται;”ρώτησε και μια λάμψη φάνηκε στα μάτια του.
“Το αμάξι; Καλό είναι! Τι μάρκα είναι;”
“Έλα τώρα; Μόνο καλό είναι; Αυτό έχεις να πείς;”
“Ναι. Λοιπόν τι μάρκα είναι;”
“Είναι ένα Audi Locus!”
“Αυτά τα αμάξια δεν υποτίθεται ότι δεν θα βγαίνανε στην αγορά;”
“Αν αυτό ήταν αλήθεια θα είχα τώρα εγώ ένα;”
Και έτσι το βούλωσα. Τον είδα να με κοιτά και μου χαμογέλασε. Δεν άντεξα άλλο και τον ρώτησα που πηγαίναμε.
“Στο μέρος που μ'αρέσει να πγαίνω για να σκεφτώ.”
Όταν
μου είπε που θα πηγαίναμε έμεινα. Δεν υποτίθεται ότι εκεί θα πηγαίνει
μόνος του για να σκεφτεί; Εμένα τι με κουβαλούσε μαζί του. Και τότε μια
τρελή ερώτηση μου ήρθ στο μυαλό.
“Πόσες έχεις πάει εκεί;”
“Τι εννοείς; Καμία! Μπας και ζηλεύεις;”
“Σε παρακαλώ. Εγώ; Να ζηλεύω;”
“Ααα...δεν ξέρω!Μπορεί...”και με κοίταξε πονηρά. Εγώ του ανταπέδωσα το βλέμμα,μόνο που δεν ήταν πονηρό αλλά θυμωμένο.

Μετά από αρκετή ώρα και αφού τον είχα ζαλίσει ρωτώντας τον πότε θα φτάναμε,φτάσαμε σε ένα δρόμο που δεν περνούσε ψυχή.
“Έλα ακολούθησε με!”είπε και έτινε το χέρι του.
“Δεν πιστεύω να με σκοτώσεις έτσι;”είπα αστειευόμενη αλλά μάλλον το πήρε σοβαρά.
“Ποτέ
δεν θα σε πλήγωνα και ποτέ μα ποτέ δεν θα άφηνα κανέναν να σε
πειράξει.”αυτό φαινόταν να το εννοούσε πραγματικά και συγχρόνος φοβήθηκα
αλλά και ανακουφίστηκα.

Καθώς προχωρούσαμε κάποια στιγμή
σταμάτησε. Αναρωτήθηκα αν θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε αλλά είχα
εμπιστοσύνη στον Σαμ. Όταν σταμάτησε με τράβηξε λίγο και μπήκαμε σε ένα
ξέφωτο. Αυτόματα κοκκάλωσα και δεν κουνιόμουν με τίποτα.

Κεφάλαιο 7ο

Το λιβάδι ήταν ίδιο με αυτό από το όνειρό μου. Ακριβώς όμως.
“Αύρα.
Τι έχεις. Έλα πάμε, πιο κάτω έχει κάτι παγκάκια και ένα πάρκο.” Όμως
εγώ δεν μπορούσα να κουνηθώ. “Αύρα. Μίλα μου επιτέλους. Τι έχεις;”και με
ταρακούνησε.
“Αυτό το μέρος. Το είχα δει σε ένα όνειρο μου. Δηλαδή
πιο πολύ εφιάλτης ήταν.”και γύρισα να τον κοιτάξω. Φάνηκε να
παραξενεύεται αρκετά και τότε μου ζήτησε να του περιγράψω το όνειρο.
Καθώς του το εξιστορούσα φάνηκε να παραξενεύεται ακόμα πιο πολύ και να
τα χάνει. Όταν του έλεγα το σημείο που από τις σκιές έβγαινε ο
μελαχρινός άγγελος γεμάτο με αίματα στόμα, ο Σαμ τσιτώθηκε και
συμπεριφερόταν πολύ περίεργα.
“Σαμ είσαι καλά;”
“Ναι...Αυτό ήταν όλο; Δεν είδες κάτι παραπάνω;”
“Όχι. Μετά από αυτό,ξύπνησα.”
“Πρέπει να φύγουμε. Τώρα!”
“Σαμ τι συμβαίνει; Πες μου!”
“Τίποτα! Απλά θυμήθηκα ότι κανονικά δεν θα έπρεπε να ήμουν εδώ. Θα έπρεπε να ΄μουν εκεί που ανήκω. Και δεν ανήκω μαζί σου Αύρα.”

Μα καλά τι μου έλεγε; Τι ήταν αυτά που έλεγε;
“Σαμ
κοίταξε με στα μάτια και πες μου αμέσως τι εννοείς με όλα αυτά. Γιατί
πριν λίγο ήσουν χαρούμενος, ξέγνοιαστος και τώρα είσαι σαν να σε
τσίμπησε μύγα!”
“Αύρα σε παρακαλώ πάμε να φύγουμε. Υπόσχομαι να σου πω το τι συμβαίνει. Εντάξει;”
“Ναι. Έλα να με πάρεις αύριο για να πάμε κάπου να το συζητήσουμε.”
Φάνηκε να σκέφτεται την πρόταση μου αλλά στο τέλος δέχτηκε.

Όλη
την ώρα στο αμάξι δεν μίλησε. Φαινόταν απόμακρος και πολύ σκεπτικός.
Μια φορά πήγα να μιλήσω αλλά δεν τόλμησα να ανοίξω το στόμα μου. Και
όμως όλη αυτή η σιωπή μου έδωσε την ευκαιρία να σκεφτώ το τι μπορεί να
συμβαίνει. Στο τέλος όμως κατέληξα στο ότι μπορεί να ήμουν καχύποπτη και
έτσι έπαψα να σκέφτομαι αυτό το θέμα.

Όταν φτάσαμε σπίτι είδα το αμάξι της θείας μου απ' έξω.
“Οχ......αυτό έλειπε από όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου..”
“Γιατί θέατρο του παραλόγου;”απόρησε ο Σαμ.
“Σοβαρολογείς;
Φύγαμε άρον άρον από εκεί που πήγαμε και τώρα είναι και η θεία μου εδώ
και θα μου κάνει ΤΟ ΚΥΡΗΓΜΑ εξαιτίας της κοπάνας που εσύ με έπεισες να
κάνω για να πάμε κάπου που δεν κάτσαμε ούτε λεπτό!”βγήκε ένας χείμαρρος
από παράπονα. Πραγματικά μόνο τότε χαλάρωσα.
“Ναι αλλά δεν σου είπα ότι θα μιλήσω εγώ στην θεία σου;”
“Ναι το θυμάμαι αλλά δεν ήξερα αν τελικά θα τηρούσες την υπόσχεση σου. Πίστεψε με είδα πολλά σήμερα!!”
“Έλα
πάμε. Μην ανησυχείς.”και με αυτά που είπαμε αρχίσαμε να μπαίνουμε στο
σπίτι. Πριν καν μπω μπορούσα να ακούσω την θεία μου να φωνάζει. Ο τόνος
της κατέβηκε όταν άκουσε τα κλειδιά στην πόρτα. Ούτε καν είχαμε μπει και
μόλις με είδε άρχισε πάλι να φωνάζει. Δεν το πίστευα ότι την άφησε να
φωνάζει. Είχε πει ότι θα έκανε κάτι. Και μόνο όταν η θεία μου τελείωσε
άρχισε να μιλά ο Σαμ.
“Έλα μέσα. Μην κάθεσαι έξω!”του ψιθύρισα. Και τότε σαν να είχα πει την μαγική λέξη μπήκε.
“Κυρία
μου,γνωρίζω ότι ήταν λάθος να την πάρω και να φύγουμε αλλά η Αύρα
συνέχεια είναι επιμελής και πολύ καλή μαθήτρια. Έγινε μόνο μια φορά και
θα είναι και η τελευταία.”
“Αυτό δεν μπορείς να μου το εγγυηθείς. Και τέλος πάντων εσύ ποιος είσαι;”
“Ένας φίλος μου θεία. Απλά πήγαμε για μια βόλτα. Τίποτα παραπάνω.”
“Μικρή
νομίζω πως μπορεί να μιλήσει για λογαριασμό του. Εσύ πάνω να
ετοιμαστείς για το μάθημα μπαλέτου.”κοιτάζοντας τον Σαμ με βλέμμα που
έλεγε ''λυπάμαι για όλα αυτά'' ανέβηκα στο δωμάτιο μου. Περιέργος η θεία
σταμάτησε να φωνάζει. Κατέβηκα κάτω μιας και ήμουν έτοιμη και είδα την
θεία να κάθεται και ο Σαμ να με περιμένει στην πόρτα. Το βλέμμα της
θείας μου,μου θύμισε το βλέμμα που είχε η ξανθιά στο μπαρ.
“Κορίτσι
μου,με συγχωρείς που σου φώναξα. Ξέρω ότι είσαι πολύ επιμελής και ποτέ
δεν έχεις κάνει κάτι για να σου αξίζει αυτό που έκανα. Αξίζεις και εσύ
μια κοπάνα. Λυπάμαι!”
“Εεε....ευχαριστώ θεία!”και κοιτάζοντας τον Σαμ τον ρώτησα “Τώρα πες μου αλήθεια. Τι της έκανες;”
“Τίποτα
απλά της θύμισα το πόσο σωστή είσαι για κάποια της ηλικίας σου και το
σκέφτηκε και από ότι φαίνεται κατέληξε σε αυτό το συμπέρασμα. Πάμε τώρα;
Θα αργήσεις για το μάθημα μπαλέτου. Θα σε πάω εγώ.”
“Θα πρέπει να πάω να περάσω να πάρω την Έλενα. Αστό,άλλη φορά.”
“Δεν πειράζει. Πάμε να την πάρουμε και αυτήν.”
“Και κύριε Βρίσκω-Λύση-Σε-Όλα πώς θα γυρίσω;”
“Θα είμαι εκεί για να σε πάρω!Να αναπληρώσουμε τον σημερινό χαμένο χρόνο.”και κατευθυνόμενοι στο αμάξι τον ρώτησα,
“Εσύ
δεν ήσουν αυτός που έλεγε ότι δεν θα έπρεπε να είσαι εδώ και όλα αυτά
τα φιλοσοφημένα;”γέλασε και η ατμόσφαιρα φάνηκε να ζεσταίνεται ακόμα
περισσότερο.
“Ναι αλλά το ξανασκέφτηκα και νομίζω ότι μπορώ να κάτσω λίγο παραπάνω μαζί σου!”
“Ο..μα τι τιμή για εμένα”αστειεύτηκα.
“Έλα φτάσαμε.”είπε και μου άνοιξε την πόρτα για να πάω να φωνάξω την Έλενα. Χτύπησα το κουδούνι και μου άνοιξε η ίδια.
“Έτοιμη; Θα μας πάει ένας φίλος μου.”και έδειξα τον Σαμ.
“Δεν είναι ο καινούριος αυτός;”είπε έκπληκτη
“Ναι αλλά θα μου κάνει αυτήν την εξυπηρέτηση.”είπα και την κοίταξα αθώα!
“Πονηρούλα....”είπε και γελάσαμε.

Κεφάλαιο 8ο

Μπήκαμε
μέσα στο αμάξι όλο κέφι. Εγώ έκατσα μπροστά αλλά όλη την ώρα μιλούσα με
την Έλενα. Όταν φτάσαμε στη σχολή ο Σαμ ανέβηκε και αυτός.
“Θα βαρεθείς πάνω.”του είπα αλλά εκείνος δεν άκουγε κουβέντα.
“Δεν νομίζω. Θα είναι ενδιαφέρον.” με έναν τόνο πονηριάς στην φωνή του.
“Καλά κάνε όπως νομίζεις..”και ανεβήκαμε στο κτήριο.

Πάνω μόλις ο Σαμ μπήκε όλα τα κορίτσια φάνηκαν να τα χάνουν. Ακόμα και
κατα τη διάρκεια του μαθήματος κάνανε λάθη που ήταν γελοία. Μου ερχόταν
να γελάσω και να αρχίσω να τις χαστουκίζω μια μια για να συνέλθουν.

Όταν
τελείωσε επιτέλους το μάθημα όταν βγήκα από τα αποδυτήρια έπιασα μια
από τις χειρότερες ''εχθρούς'' μου στο μπαλέτο να την πέφτει στον Σαμ.
“Για δες η Βαλεντίνα! Πως και από εδώ;”είπα και την κοίταξα με την πιο άγρια ματιά μου.
“Ήρθα να καλωσορίσω τον καλεσμένο μας.”είπε αν και φάνηκε να μην ευχαριστιέται που της έπιασα κουβέντα.
“Κρίμα μωρέ γιατί ο καλεσμένος σας
τώρα πρέπει να φύγει.” είπα και την είδα να στραβομουτσουνιάζει και
απευθυνόμενη στον Σαμ,είπα “Πάμε. Έχουμε αργήσει κάπως!” Εκεί η
Βαλεντίνα φάνηκε να ενοχλείτε ακόμα περισσότερο.
“Ναι πάμε.”είπε με ενα χαμόγελο κοιτάζοντας την Βαλεντίνα και έτσι φύγαμε.

Στο αμάξι πρόσεξα πως ο Σαμ κρατούσε ένα χαρτάκι στο χέρι του.
“Πες μου πως δεν σου έδωσε το τηλέφωνο της!”είπα αγανακτισμένη.
“Υπάρχει κανένα πρόβλημα;”ρώτησε και φάνηκε να το διασκεδάζει.
“Μπαα..αν σ' αρέσει να βγαίνεις με τσ****κια..” Είχα γίνει έξαλλη!
“Αν σε κάνει να νιώσεις καλύτερα θα το πετάξω από το παράθυρο.”
“Σε παρακαλώ..κράτα το. Σε ήθελε σαν τρελή. Δεν καταλαβαίνω γιατί όλες τα χάνουν όταν είσαι τριγύρω.”
“Αύρα ηρέμησε.”Μου ψιθύρισε η Έλενα στο αυτί και με έπιασε από τον ώμο.
“Έχεις δίκιο. Με συγχωρείς.”της είπα.
Και τότε ο Σαμ τσαλάκωσε το χαρτί και το πέταξε από το παράθυρο. Ξαφνιάστηκα για την πράξη του αλλά δεν μίλησα άλλο.

Αφήσαμε
την Έλενα σπίτι της και μετά ξεκινήσαμε και για το δικό μου. Πάλι δεν
μίλησα. Κάποια στιγμή μην αντέχοντας την σιωπή ο Σαμ έσπασε.
“Πες κάτι.”παρακάλεσε
“Δεν έχω να πω κάτι.”δήλωσα.
“Αύρα...”σταμάτησε μιας και ήταν κόκκινο το φανάρι. Τότε με κοίταξε. “...Δεν ενδιαφέρομαι για καμία άλλη εκτός από εσένα.”
“Φίλε αυτά δεν πιάνουν σε εμένα.”
“Πολύ
καλά. Θα σε κερδίσω σιγά σιγά.”και γκάζωσε. Δεν ξαναμιλήσαμε στο
υπόλοιπο της διαδρομής. Όταν έφτασα σπίτι,πήγα κατευθείαν στο δωμάτιό
μου και ετοιμάστηκα για ένα μπάνιο.

Ξάπλωσα τελείως πτώμα και ο ύπνος με πήρε γρήγορα,όμως τι τα ήθελα αφού είδα εφιάλτη.
Ξεκινούσε
κάπως έτσι. Ήμουν μόνη και περπατούσα στον δρόμο. Όλα γύρω μου ήταν
έρημα και σκοτεινά. Κανείς δεν κυκλοφορούσε. Ακόμα και τα παραθυρόφυλλα
των σπιτιών ήταν κλειστά σαν να φοβόντουσαν κάτι. Ένας γέρος άνθρωπος
που κατέβαζε τα παντζούρια ενός μαγαζιού με κοίταζε σαν να ήμουν τρελή.
Δεν έδωσα σημασία και συνέχισα να περπατώ. Κάποια στιγμή ένιωσα να
κουράζομαι και έκατσα σε ένα παγκάκι που βρήκα. Δίπλα είχε μια λάμπα
δρόμου. Ξαφνικά ένας άντρας εμφανίστηκε. Καθόταν κάτω από την λάμπα και
κατάφερα να αναγνωρίσω πως ήταν ο Σαμ. Τι δουλειά είχε στο όνειρο μου;
Αυτό μου έλειπε να τον βλέπω και στα όνειρα μου. Ξαφνικά μια κοπέλα
γεμάτη αίματα ξετρύπωσε από κάπου και άρχισε να τρέχει. Το πρόσωπό της
δεν φαινόταν. Ο Σαμ τότε,με ταχύτητα φωτός,πλησίασε την κοπέλα,την
ακινητοποίησε,έγειρε τον λαιμό της στο πλάι και με ένα άγριο χαμόγελο
που φαίνονταν οι κυνόδοντες του,έμπηξε τα δόντια του στην απαλή σάρκα
της κοπέλας. Δεν ήθελα να δω άλλο αλλά δεν μπορούσα να πάρω και τα μάτια
μου από αυτό το αποτρόπαιο θέαμα. Κάποια στιγμή αφού η κοπέλα φαινόταν
να ήταν λιπόθυμη,ο Σαμ ήρθε προς το μέρος μου. Προσπαθούσα να φύγω
μακριά αλλά εκείνος όλο και πλησίαζε. Ευχόμουν να ξυπνήσω αλλά δεν
μπορούσα. Ξαφνικά τον άκουσα να μου λέει:
“Αύρα,μην φοβάσαι. Δεν πρόκειται να σου κάνω κακό. Όχι σε εσένα.”
“Ψεύτη.
Είσαι ένας βρικόλακας. Ένας αιμοδιψής βρικόλακας και το μόνο βέβαιο
είναι ότι κάποια στιγμή θα μου κάνεις κακό και χωρίς να το θες.”
“Μπορεί να έχεις δίκαιο. Αλλά ακόμα και αν συνέβαινε αυτό δεν θα με συγχωρούσα ποτέ.”
“Τι ξέρεις εσύ από συγχώρεση;”

Και
μόνο τότε ξύπνησα. Ήμουν λουσμένη στον ιδρώτα και είχα τρομοκρατηθεί
από όσα είχαν ειπωθεί στο όνειρο μου. Δεν μπορεί να ήταν αλήθεια!

Το επόμενο πρωί,όταν πήγα στο σχολείο,πέτυχα την Άντζελα να με κοιτά σαν να γνώριζε κάτι.
“Αύρα! Πώς κοιμήθηκες χθες;”ρώτησε αλλά φαινόταν να γνώριζε ήδη την απάντηση
“Περίεργο που ρωτάς αλλά καλά. Εκτός από το σημείο που είδα τον εφιάλτη.”
“Να τα προσέχεις τα όνειρα Αύρα. Ποτέ δεν ξέρεις τι αποκαλύπτουν και τι σημαίνουν. ”είπε και έφυγε.

Όλη μέρα σκεφτόμουν τα λόγια της. Μετά το σχολείο ήρθε ο Νίκολας για να την πάρει. Τους αποχαιρέτησα και έφυγα.

Το
απόγευμα έκατσα να κάνω τα μαθήματά μου όταν συνειδητοποίησα ότι μου
έλειπαν κάτι σημειώσεις. Ντύθηκα και πήγα στο σπίτι της Άντζελα για να
δω μήπως μπορούσε να μου τις δώσει αυτή. Η πόρτα ήταν ανοιχτή και έτσι
μπήκα μέσα αφού φυσικά είχα χτυπήσει την πόρτα.
“Άντζελα! Νίκολας!
Πού είστε;;”όμως κανείς δεν απάντησε. Ξαναρώτησα αλλά πάλι το ίδιο.
Κατευθύνθηκα προς την κουζίνα και σταμάτησα όταν άκουσα δύο ανθρώπους να
μιλάνε.
“Ότι μου ζήτησες μέχρι τώρα το έκανα.”είπε μια γυναικεία φωνή και κατάλαβα πως ήταν η Άντζελα.
“Άντζελα
μην γίνεσαι έτσι. Ότι σου ζητάω να κάνεις το κάνει για εκείνην. Εξάλλου
είναι και φίλη σου. Μιλάμε για την Αύρα.”και η φωνή που μίλησε τώρα
ήταν του Νίκολας. Παραξενεύτηκα που μιλούσαν για εμένα.
“Ξέρω πως την
αγαπάς. Και για εσένα αυτή η αγάπη σημαίνει πως θα διαρκέσει για πάντα.
Αλλά μην ξεχνάς πως το ίδιο συμβαίνει και με τον άλλον.” ο Νίκολας με
αγαπούσε και τι εννοούσε πως θα μ' αγαπούσε για πάντα; Και ο άλλος πάλι
ποιος ήταν;
“Για αυτό σου ζητάω βοήθεια Άντζελα. Οι προειδοποιήσεις
που της στέλνεις στα όνειρα φαίνεται να πιάνουν. Από όσα μου είπες
σήμερα,δεν του μίλησα καθόλου.” Η Άντζελα έστελνε αυτά τα όνειρα; Μα πώς
τα έστελνε. Και γιατί με παρακολουθεί; Ο άλλος είναι ο Σαμ;

Δεν
μπορούσα να ακούσω άλλο αν και πι ερωτήσεις ήταν άπειρες και ξεφύτρωναν
από παντού. Έκανα να φύγω αλλά από την ταραχή μου έριξα κάτω μια
φωτογραφία. Την σήκωσα αλλά πρέπει να το άκουσαν γιατί φώναξαν και οι
δύο:
“Ποιος είναι εκεί;”δεν απάντησα και τότε είδα το κεφάλι του Νίκολας να ξετρυπώνει από την πόρτα.
“Αύρα! Πόση ώρα είσαι εδώ;”ο τόνος του ήταν απειλητικός.
“Μην μου κάνεις τίποτα...”παρακάλεσα.
“Αύρα,δεν θα σε πείραζα ποτέ.”είπε και μαλάκωσε το βλέμμα του. “Έλα,θα σου βάλω λίγο καφέ.”

Μπήκαμε μέσα στην κουζίνα και καθίσαμε. Μου έβαλε ένα φλιτζάνι καφέ και είπε:
“Λοιπόν Αύρα,πες μου τι άκουσες!”

Κεφάλαιο 9




“Λοιπόν
Αύρα;”ξαναρώτησε ο Νίκολας.

“Εεε...άκουσα
να μιλάτε για εμένα. Άκουσα να λέτε ότι
η Άντζελα μου στέλνει τα όνειρα. Πώς
γίνετε αυτό;;” τον είδα να ξεφυσάει.
“Τι
άλλο;”

Άρχισα να του περιγράφω
τα πάντα και τον είδα να σκέφτεται το
τι έπρεπε να κάνει.

“Η καλύτερη λύση είναι
να σου τα πω όλα! Λοιπόν Αύρα,η Άντζελα
είναι μάγισσα....”

“Τι είναι;;”ρώτησα
σοκαρισμένη!

“Αύρα,είμαι μάγισσα.”δήλωσε
η Άντζελα.

Την κοίταξα με γουρλωμένα
μάτια, “Ναι και ο Νίκολας είναι
μάγος...”αστειεύτηκα.

“Βασικά Αύρα είμαι
λυκάνθρωπος.”δήλωσε εκείνος.

“Τι είσαι;; Δηλαδή
μεταμορφώνεσαι όποτε υπάρχει πανσέληνος;
Και σε σκοτώνει το ασήμι;”

“Βασικά από την στιγμή
που άρχισα να μεταμορφώνομαι δεν
πρόκειται να μεγαλώσω άλλο. Ναι αλλάζω
μορφή όποτε υπάρχει σελήνη και όχι το
ασήμι δεν με σκοτώνει αλλά μόνο αν
ξεριζώσεις την καρδιά μου.”

“Είναι πολλά για ένα
βράδυ!”γκρίνιαξα αν και ήθελα να μάθω
περισσότερα

“Πρέπει να μάθεις και
κάτι άλλο. Στα όνειρα σου έβλεπες κάποιον.
Σωστά;”

“Ναι. Είναι ο καινούριος
μαθητής ο Σαμ. Ή τουλάχιστον αυτός νομίζω
πως είναι.”

“Αυτός είναι. Με τι
μορφή των βλέπεις Αύρα;”ρώτησε ξανά.
Πού το πήγαινε;

“Σαν βρικόλακας. Δεν
μπορείς να εννοείς ότι είναι βρικόλακας!”αλλά
αντίθετα με αυτά που ήθελα να πιστέψω
εκείνος έγνεψε καταφατικά. “Λες ψέματα.
Για όλα! Ούτε εσύ είσαι λυκάνθρωπος,ούτε
η Άντζελα μάγισσα και ούτε ο Σαμ
βρικόλακας. Δεν υπάρχουν όλα αυτά!!”ούρλιαζα.
Αρνιόμουν να πιστέψω όλα αυτά.

“Αύρα,είναι αλήθεια.
Μπορώ να στο αποδείξω.”είπε ήρεμα η
Άντζελα και με πήρε στην αγκαλιά της
για να με ηρεμήσει.

“Όχι. Δεν είναι
δυνατόν!”συνέχιζα εγώ. Είδα την Άντζελα
να κοιτά τον Νίκολας και εκείνον να
γνέφει. Τότε η Άντζελα σηκώθηκε και
στάθηκε μπροστά μου.

“Θα στο αποδείξω.
Έλα.”και άρχισε να με τραβάει προς την
πίσω αυλή του σπιτιού τους.




Όταν βρεθήκαμε στην
πίσω αυλή δεν φυσούσε καθόλου. Η Άντζελα
τότε έκλεισε τα μάτια της και σιγά σιγά
ένα αεράκι σηκώθηκε που άρχισε να γίνετε
όλο και πιο δυνατό. Κάποια στιγμή δεν
ήξερα αν θα με παρέσερνε ο άνεμος. Ακόμα
και τα φώτα άρχισαν να αναβοσβήνουν.
Τρόμαξα. Ποτέ μου δεν είχα ξαναδεί κάτι
τέτοιο. Ο Νίκολας έφυγε από δίπλα μου
και πήγε προς την Άντζελα. Την ταρακούνησε
λίγο και εκείνη φάνηκε να ξυπνάει. Τα
πάντα ηρέμησαν.
“Συγνώμη. Καμιά φορά
χάνω τον έλεγχο. Τώρα έχω ανάγκη να
ξαπλώσω. Πάμε Νίκολας;”τον ρώτησε η
Άντζελα και μπήκαμε μέσα.




Όταν την είχε βάλει να
ξαπλώσει ήρθε και έκατσε μαζί μου. Ακόμα
προσπαθούσα να επεξεργαστώ αυτά που
μόλις είχα μάθει.


“Πώς είσαι;”ρώτησε.

“Έχω υπάρξει και
καλύτερα..”είπα και αναστέναξα...

“Καταλαβαίνω ότι μπορεί
να σου φαίνονται πολλά,αλλά είχες ήδη
αρχίσει να εμπλέκεσαι και έπρεπε να
ξέρεις. ”και με πλησίασε για να με
αγκαλιάσει.

“Σε ευχαριστώ.”

“Ότι κάνω,να ξέρεις
ότι το κάνω για εσένα.”και τότε θυμήθηκα
που είχε πει κάτι στην Άντζελα.

“Τι εννοούσες όταν
είπες στην Άντζελα ότι θα με αγαπάς για
πάντα;”

“Λοιπόν όπως σου είπα
μιας και έχω αρχίσει να μεταμορφώνομαι
δεν θα μεγαλώσω άλλο. Θα μείνω για πάντα
19. Οι λυκάνθρωποι επίσης όταν αγαπάμε
κάποιον τον αγαπάμε για την υπόλοιπη
ζωή μας. Αυτό συμβαίνει και με εμένα.
Αύρα σ' αγαπώ και θα σ' αγαπώ για πάντα.”
Αυτό μου ήρθε κεραμίδα.

“Και ποιος είναι ο
άλλος που του συμβαίνει το ίδιο. Ο
Σαμ;”
“Ναι..”παραδέχτηκε και φαινόταν
πως δεν του άρεσε αυτή η κατάσταση.




Εκείνη την στιγμή
χτύπησε το τηλέφωνο και ξεβολεύτικα
από την θέση που είχα στην αγκαλιά του
Νίκολας. Δεν το είχα πάρει είδηση αλλά
οφείλω να ομολογήσω πως ένιωθα πολύ
άνετα.

Όταν είδα ποιος ήταν
έκανα μια γκριμάτσα.

“Τι είναι Στέλλα; Νόμιζα
πως είχες βγει.”

“Μόλις γύρισα. Σε πήρα
για να σε ρωτήσω που είσαι πρώτον και
δεύτερον γιατί ένας φίλος σου είναι
στην πόρτα και σε ζητεί!”την άκουσα να
λέει.

“Φίλος; Ποιος φίλος;”

“Είπε ότι τον λένε
Σαμ.”και μόνο αυτό μου έφτανε για να
μείνω στήλη άλατος.

“Εντάξει έρχομαι
αμέσως. Έτσι κι αλλιώς είμαι στο σπίτι
της Άντζελα.”

“Οκ.”είπε και το
έκλεισε. Όχι που θα χάλαγε μονάδες.




Σηκώθηκα και σηκώθηκε
και ο Σαμ.

“Πρέπει να πάω σπίτι.
Είναι αργά,γύρισε και η Στέλλα. Τα λέμε.”

Δεν περίμενα να μου
απαντήσει. Κατευθύνθηκα κατευθείαν
προς την πόρτα αλλά τότε ήταν που μίλησε.

“Αύρα δεν θέλω να σε
πιέσω. Ότι απορία έχεις μπορείς να έρθεις
να με ρωτήσεις. Για οτιδήποτε,όποτε να'
ναι. Εντάξει;”με εξέπληξε ο τρόπος που
μίλησε και έτσι το μόνο που μπόρεσα να
κάνω ήταν να κουνήσω καταφατικά το
κεφάλι μου,να ανοίξω την πόρτα και να
τρέξω σπίτι μου.




Όταν έφτασα έξω από το
σπίτι,ξεκλείδωσα την πόρτα και μπήκα
μέσα. Τον βρήκα να κάθεται στον καναπέ
και την Στέλλα να βρίσκεται στην κουζίνα.

“Πάμε μια βόλτα. Θέλω
να σου μιλήσω και εδώ μέσα δεν μπορώ.”είπα
και τον σήκωσα από τον καναπέ τραβώντας
τον. Έπειτα φώναξα στην Στέλλα. “Στέλλα,πάω
μια βόλτα έξω και έρχομαι.”




Όταν είχαμε φτάσει στο
παρκάκι δίπλα από το σπίτι μου με ρώτησε:

“Προς τι όλο αυτό το
ξεσήκωμα.”

“Θέλω να σωπάσεις και
το μόνο που θα λες θα είναι οι απαντήσεις
στα ερωτήματα μου. Κατάλαβες;”

“Ότι πείτε κυρία
μου.”μου φάνηκε πως ειρωνεύτηκε και
χαμογέλασε.

“Θέλω να μου πεις αν
όντως είσαι βρικόλακας.”και μόλις
άκουσε την λέξη κλειδί το χαμόγελο του
κόπηκε και φάνηκε να τα χάνει.

Κεφάλαιο 10

“Βρικόλακας; Πώς σου ήρθε αυτό Αύρα;”
“Μου ήρθε επιφοίτηση! Απάντα σε παρακαλώ.”
“Φυσικά και όχι Αύρα!”
“Ψεύτη!!”ούρλιαξα. “Μου τα είπε όλα ο Νίκολας.”
“Αυτό το ζώο χώνεται παντού. Μαζί και αυτή η μάγισσα.”
“Μην μιλάς έτσι για αυτούς! Είσαι ή δεν είσαι βρικόλακας; Είναι αλήθεια όλα αυτά;”
“Πρώτον
Αύρα ηρέμησε. Δεύτερον με συγχωρείς για τον τρόπο μου μίλησα για αυτούς
και τρίτον ναι...είμαι βρικόλακας.”πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε.
“Τι θα κάνεις για αυτό; Θα μου κρυφτείς; ”
“Όχι. Είναι πλέον αργά νομίζω για κάτι τέτοιο.”
“Τουλάχιστον το καταλαβαίνεις αλλά ακόμα δεν μου απάντησες.”
“Όχι Σαμ. Δεν θα τρέξω μακρυά σου γιατί δεν θα έχει νόημα.”
“Χαίρομαι που το κατάλαβες.”
“Να σε ρωτήσω κάτι;”
“Φυσικά Αύρα!”είπε αναστενάζοντας.
“Μπα..άστο. Βλέπω ότι σου γίνομαι βάρος. Καλύτερα να φύγω.”
“Ποτέ
μην ξαναπείς ότι μου είσαι βάρος. Κατάλαβες;”και κοίταξα αυτά τα
υπέροχα μάτια του που με την μικρή δόση θυμού που υπήρχε αμέσως
σκοτείνιασαν.
“Εντάξει.”είπα αθώα. “Ο Νίκολας...”και πριν καν προλάβω
να αρχίσω την πρόταση στριφογύρισε τα μάτια του. “...ούτε καν με άφησες
να ξεκινήσω.”γκρίνιαξα.
“Συγνώμη. Συνέχισε.”
“Λοιπόν. Άκουσα τον
Νίκολας να λέει πως μ' αγαπάει και πως αυτό δεν θα αλλάξει. Είπε επίσης
πως το ίδιο συμβαίνει και με εσένα. Δηλαδή; Εξήγησε μου καλύτερα.”

Πήρε
μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησε να μιλά “Στα υπερφυσικά όντα όπως
εμείς,όταν ερωτευόμαστε η αγάπη αυτή δεν ξεχνιέται. Μιας και τα
περισσότερα από εμάς είμαστε αθάνατα. Ο Νίκολας σ' αγαπά. Είναι
διατεθειμένος να κάνει τα πάντα για εσένα. Αλλά το ίδιο είμαι και εγώ.”
Ένιωθα
να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου. Το ήξερα πως ο Νίκολας ήταν
ερωτευμένος μαζί μου. Αλλά ότι θα διαρκούσε για όσο ζούσε και ότι μ'
αγαπούσε και ο Σαμ. Αυτός ο υπέρτατος θεός που μόλις έμαθα ότι είναι και
βρικόλακας. Δεν ήξερα πως ένιωθα. Όταν ήμουν με τον Νίκολας ένιωθα πως
ήμουν με τον αδερφό μου. Με το άτομο που με καταλαβαίνει. Ενώ με τον Σαμ
πάντα ήμασταν στην κόντρα. Ίσως αυτός ήταν ένας τρόπος για να δείξουμε
το πως νιώθουμε. Εκείνος είχε παραδεχτεί πως θα με αγαπούσε για πάντα.
Τι μου συνέβαινε επιτέλους;
“Αύρα,τι σκέφτεσαι;”ρώτησε ανήσυχα.
“Όσα συνέβησαν απόψε. Αυτά που μου είπε ο Νίκολας. Αυτά που μου είπες εσύ.”
“Μήπως κάτι πιο συγκεκριμένο;”μα ήταν δυνατόν να ήξερε τι σκεφτόμουν; Ή μήπως ήταν τόσο προφανές;
“Ναι.
Πιο συγκεκριμένα ο Νίκολας παραδέχτηκε ότι με αγαπάει και ότι θα με
αγαπάει για πάντα. Το ίδιο και εσύ. Όμως εγώ τι θα πρέπει να κάνω; Να
διαλέξω κάποιον από εσάς; Τον Νίκολας τον έχω σαν αδερφό. Εσύ εισχώρησες
μες' την ζωή μου και έφερες τα πάνω κάτω. Τι ρόλο παίζω σε όλα
αυτά;”ξέσπασα και ένιωσα να βουρκώνω. Δεν ήθελα να κλάψω. Όχι μπροστά
του φυσικά αλλά και γενικά ήταν μια κατάσταση που δεν μου άρεσε καθόλου.
Όμως δεν τα κατάφερα. “Γαμώτο...πώς τα κατάφερα έτσι;”μούγκρισα.

Εκείνος τότε με έπιασε από τους καρπούς μου. Ένιωθα ζεστά τα χέρια του πάνω μου.
“Δεν θα έπρεπε να είσαι παγωμένος;”απόρησα
“Όχι. Δεν συμβαίνει αυτό!”χαχάνισε.
Αμέσως
σοβάρεψε και είπε. “Αύρα δεν ξέρω τι νιώθεις εσύ για εμένα ούτε για τον
Νίκολας. Ούτε ξέρω πως νιώθει ο Νίκολας για εσένα. Όμως ξέρω το πως
νιώθω εγώ. Είναι απλό. Σ' αγαπώ.”ένιωθα να λιώνω στο άγγιγμα του και την
καρδιά μου να σκιρτά στο άκουσμα αυτόν τον έξεων. Τα μάτια του
σιγοκαιγόντουσαν από την ένταση της στιγμής. Και τότε συνέβηκε. Τα χείλι
μας ενώθηκαν. Δεν ξέρω ποιος το ξεκίνησε. Αλλά ήταν υπέροχη η αίσθηση
των απαλών χειλιών του πάνω στα δικά μου. Και τότε σταμάτησε. Ζαλιζόμουν
λίγο αλλά δεν με πείραζε. Ναι τον Νίκολας τον είχα σαν τον μεγάλο μου
αδερφό ενώ τον Σαμ τον ήθελα. Πραγματικά τον αγαπούσα και το κατάλαβα
εκείνη την στιγμή. Πάντα αναρωτιόμουν τι έκανε. Πού βρισκόταν,αλλά
έβρισκα δικαιολογίες για να λέω στον εαυτό μου. Και όμως με ένα φιλί και
μόνο όλα ξεκαθάρισαν. Χαμογέλασα και τον είδα να χαμογελάει και
εκείνον.
“Εσύ γιατί χαμογελάς;”τον ρώτησα.
“Γιατί σε βλέπω χαρούμενη και ανακουφισμένη. Εσύ γιατί γελάς;”
“Πρώτον για αυτό που μόλις έγινε..”τι κοκκίνισμα.. “...και δεύτερον και βασικότερο γιατί όλα πια ξεκαθάρισαν!”
“Ναι όλα ξεκαθάρισαν.”είπε και πλησίασε κι άλλο.

Δώσαμε άλλο ένα υπέροχο φιλί και ξεκινήσαμε για το σπίτι μου. Σε όλη την διαδρομή περπατούσαμε χεράκι χεράκι.

Είχαμε φτάσει στην είσοδο και με είδε να κάνω μούτρα που έπρεπε να φύγει.
“Πρέπει να φύγεις έτσι;”
“Ναι
λυπάμαι. Θα ήθελα να έρθω αλλά πρέπει να φάω.”ανατρίχιασα στο άκουσμα
της λέξης αλλά μάλωσα τον εαυτό μου που το σκέφτηκε αυτό.
“Μόλις τελειώσεις θα με πάρεις τηλέφωνο;”
“Θα κοιμάσαι. Δεν θα ήθελα να σε ξυπνήσω. Έχεις ανάγκη από ύπνο.”έγνεψα καταφατικά. Είχε δίκιο άλλωστε.
“Καληνύχτα Σαμ! Αύριο θέλω να συνεχίσουμε την κουβέντα μας.”
“Όπως
επιθυμεί η αιτία της ύπαρξης μου.”γέλασα έτσι όπως το είπε. Ξαναήρθε
κοντά και με φίλησε πάλι. Δεν νομίζω να έβλεπα εφιάλτες σήμερα. Αυτά τα
φιλία του ήταν μέλι. Τόση γλύκα...δεν θα μου το χαλούσε κανείς με
τίποτα.

Έκανα ότι είχα να κάνω με την αίσθηση του φιλιού του και
των χειλιών του πάνω στα δικά μου χείλι. Όταν ξάπλωσα θυμήθηκα την
σκηνή έξω από την πόρτα και έτσι με πήρε ο ύπνος. Όμορφα και γλυκά. Μόνο
που στην συνέχεια ένας ακόμα εφιάλτης ξεπήδησε.

Κεφάλαιο 11ο




Καθόμουν με τον Σαμ.
Κάναμε πικ νικ και τακτοποιούσαμε τα
πράγματα. Δίπλα μας υπήρχε ένας θάμνος
με λουλούδια αγκαθωτά. Χωρίς να το θέλω
έπεσα πάνω του και μετά κάτω. Έσκισα το
γόνατο μου και είχα γρατσουνιστεί στις
παλάμες ου. Έτρεχε αίμα και είδα τον Σαμ
να τα χάνει. Τότε οι κυνόδοντες του
ξεφύτρωσαν και φάνηκε να παίρνει θέση
επίθεσης. Πριν προλάβω να αντιδράσω με
είχε πιάσει,ακινητοποιήσει και ήταν
έτοιμος να μπήξει τους κυνόδοντες του
στην σάρκα μου. Και το έκανε. Καθώς τον
άκουγα να πίνει όλο ένα και περισσότερο
έχανα τον κόσμο μου. Τις αισθήσεις μου.
Μέχρι που κατέρρευσα τελείως.




Ξύπνησα λουσμένη στον
ιδρώτα και είδα τον Σαμ να στέκεται πάνω
μου..

“Πώς στο διάολο βρέθηκες
εσύ εδώ;”

“Εεε...τελείωσα ότι
είχα να κάνω και είπα να μπω να πω ένα
γεια. Όμως τότε σε είδα να φωνάζεις στον
ύπνο σου και μετά ξύπνησες.”

“Δεν μπορείς να έρχεσαι
όποτε θες εδώ!”

“Ναι αλλά δεν μπορώ
στιγμή μακρυά σου!”και πριν προλάβω να
πω τίποτα,μου βούλωσε το στόμα με ένα
από τα υπέροχα του φιλία.

“Μμμ...καλά. Ότι πεις
αλλά δεν θα το ξανακάνεις αυτό χωρίς να
σου πω.”

“”Μάλιστα κυρία μου.
Η επιθυμία σας,διαταγή μου.”

“Συνηθισμένη
απάντηση.”είπα και γελάσαμε.

“Σαμ πως και σε λένε
έτσι; Εννοώ ότι όλοι παίρνουμε από
κάποιον ή κάτι το όνομα μας. Εσύ;”

“Πριν γίνω βρικόλακας
με έλεγαν Τόμας. Έτσι έλεγαν το πατέρα
μου. Είχε πεθάνει πριν γεννηθώ εγώ και
από την στιγμή πού γεννήθηκα η μητέρα
μου μου είχε πει ότι του έμοιαζα. Το Σαμ
μου το βγάλανε όταν έγινα βρικόλακας.
Έμοιαζα με σκοτεινό άγγελο. Ποτέ δεν
ήθελα να πειράξω κανέναν και προσπαθούσα
να βοηθήσω. Ένας άγγελος του σκότους.
Αυτό Σημαίνει και το Samael.
Αυτό είναι το κανονικό
μου όνομα.”

“Samael...”ψιθύρισα.
Τόσο όμορφο.

“Και γιατί δεν
σ' αρέσει να κάνεις κακό στους άλλους;”μα
τι ερωτήσεις κάνω και εγώ βραδιάτικα;

“Ίσως να φταίει
ο τρόπος μου με μεταμόρφωσαν. Δεν ήταν
κάτι που το ήθελα. Οι περισσότεροι από
εμάς δεν το θέλουν. Στην περίπτωση μου
έγινε με την βία. Μία μέρα που γύριζα
από μια δουλεία που είχα καταφέρει να
βρω με πολύ κόπο είδα κάποιον να στέκεται
λίγο πιο μακρυά από το σπίτι μου. Τον
προσπέρασα και όταν πήγα σπίτι μου βρήκα
την μητέρα μου νεκρή. Βγαίνοντας έξω
από το σπίτι τα είχα χαμένα. Τότε
εμφανίστηκε πάλι αυτός που στεκόταν
λίγο πιο μακρυά. Χαμογέλασε όταν με είδε
πόσο απελπισμένος ήμουν και με μια
καταπληκτική ταχύτητα ήρθε και με
δάγκωσε...”μιλούσε με τόσο άνεση και το
μόνο σημείο που φάνηκε να αναπολεί
περισσότερο ήταν εκείνο που μου μιλούσε
για την μητέρα του. Πήγα και τον αγκάλιασα.
“...Ευχαριστώ. Λοιπόν,έπειτα όταν ξύπνησα
είδα τον δημιουργό μου να με παρακολουθεί.
Παραδέχομαι πως ένιωθα υπέροχα αλλά
μόνο στην σκέψη ότι θα σκότωνα κόσμο
για να ζήσω εγώ,ένα αιμοδιψές τέρας δεν
χαιρόμουν καθόλου.”

“Και πώς
τρέφεσαι;”

“Τρέφομαι από ανθρώπους
αλλά δεν τους σκοτώνω. Απλά πίνω λίγο
από αυτούς και έπειτα διαγράφω την μνήμη
τους. Πολλοί αυτό κάνουν.”

“Τι κανόνες υπάρχουν;
Γιατί φαντάζομαι πως υπάρχουν έτσι;”

“Ναι! Βέβαια ο βασικός
μας κανόνας είναι να μην γίνουμε
αντιληπτοί. Έπειτα υπάρχουν άλλοι που
είναι πιο περίπλοκοι. Άλλοι είναι γενικοί
και άλλοι είναι των οίκων που ζούμε.”

“Θα πρέπει αν είναι
πάρα πολλοί...”

“Ναι αλλά μας βοηθάει
η καλή μας μνήμη!”είπε και μου έκλεισε
το μάτι ενώ έδειχνε τον κρόταφο του.
“Μήπως να πήγαινες για ύπνο τελικά;”

“Δεν θέλω να κοιμηθώ.
Θέλω να συζητήσουμε για εσένα.”

“Τι άλλο θα θέλατε να
μάθετε Αγαπητή μου;”μ' άρεσε ο τρόπος
που μου μιλούσε.


“Πώς έλεγαν την μητέρα
σου;”ήξερα πως τον πλήγωνε αυτό. Το
κατάλαβα μόλις την ανέφερα.

“Την έλεγαν Λίζα. Παρ'
όλο που εγώ είμαι κάπως τεράστιος εκείνη
ήταν μικροκαμωμένη για αυτό πάντα
πίστευα πως θα την πρόσεχα.”

“Λυπάμαι για την μητέρα
σου.”

“Ναι..και εγώ λυπάμαι.
Το μόνο που με χαροποιεί είναι ότι
εκδικήθηκα το θάνατό της.”

“Σκότωσες τον δημιουργό
σου;”

“Ναι...Του Λίαμ δεν του
άξιζε να ζει..”είπε και τα μάτια του
σκλήρυναν. Φαινόταν επικίνδυνος. Σαν
θηρίο έτοιμο να επιτεθεί! “...Πάντα τον
άφηνα να μου μαθαίνει αυτά που ήξερε.
Και τέλος τον αποτελείωσα με όσα μου
είχε μάθει ο ίδιος.”τρόμαξα που τον
είδα έτσι. Και όμως μ' άρεσε η σκοτεινή
του αυτή πλευρά.

“Έχεις σκοτώσει ποτέ
άνθρωπο;”ρώτησα φέρνοντας στην μνήμη μου το όνειρο μου.


“Ναι. Και αρκετές φορές
μάλιστα. Κυρίως όταν ήμουν ένας νεογέννητος
βρικόλακας αλλά ακόμα και τώρα μπορεί
να σκοτώσω κάποιον.”ζάρωσα σε αυτήν
την σκέψη μιας και σκεφτόμουν το όνειρό μου. Έκλεισα τα μάτια για
να το ξεχάσω αλλά τελικά αποκοιμήθηκα
στην αγκαλιά του Σαμ.

Κεφάλαιο 12ο




Το πρωί όταν ξύπνησα
τον βρήκα να κοιμάται. Δεν κουνήθηκα
και απλά άρχισα να τον
κοιτάζω. Τα χαρακτηριστικά του ήταν
τόσο ταιριαστά μεταξύ τους και έδιναν
το τέλειο αποτέλεσμα. Τότε άνοιξε τα
μάτια του και άρχισε να με παρατηρεί
και εκείνος. Καθίσαμε έτσι για λίγη ώρα
και μετά σηκωθήκαμε.

“Αχ...Δευτέρα!
Σχολείο.”αναστέναξε.

“Δεν σ' αρέσει ούτε
εσένα εε;”

“Πλάκα κάνεις; Φαντάσου
να κάνεις συνέχεια το λύκειο!!”

“Φρίκη!!!”είπα και
έκανα μια γκριμάτσα που ταίριαζε. Γέλασε
και με φίλησε πεταχτά.

“Έλα πάμε να φας και
θα φύγουμε μαζί. Και μην ανησυχείς για
την Στέλλα. Έχει φύγει.”ωραία...




Κάτω ενώ έτρωγα,έβαλε
και εκείνος ένα μπολ δημητριακά με γάλα.

“Μπορείς να τρως
οτιδήποτε;”

“Ναι αλλά κύρια τροφή
μου είναι το αίμα.”

“Μάλιστα. Και τι άλλο
μπορείτε να κάνετε;”

“Αυτά που μπορούμε να
κάνουμε χωρίζονται ανάλογα σε ποιόν
οίκο βρισκόμαστε.”





Άρχισε να μου εξηγεί τα πάντα για τους
οίκους.




“Ο Πρώτος οίκος
ονομάζεται Tiger's
Realm. Τους
φωνάζουν Zver
δηλαδή τίγρης. Αυτοί
υπερισχύουν περισσότερο χάρη στην
δύναμη τους και λιγότερο χάρη στην χρήση
της μαγείας, με άλλα λόγια,είναι γεννημένοι
πολεμιστές. Χωρίζονται σε ranks
ανάλογα των samurai:

Νεοσσός (Newbie),
Φύλακας (Guardian),
Λοχαγός (Captain),
Λόρδος/Λαίδη του Κάστρου
(Lord/Lady of the Castle), Δάσκαλος
(Tutor/ Schoolmistress)

Ο Δεύτερος οίκος
ονομάζεται Lucifer's
Ravens ή και αλλιώς
Ravens of Twilight.
Τους φωνάζουν Corvus
όπως το κοράκι στα λατινικά. Αυτοί
είναι δυνατοί στην χρήση της μαγείας,
αλλά υστερούν σε σωματική δύναμη.
Χωρίζονται ανάλογα με τις υπερδυνάμεις
τους:

Χαρισματικοί
(Gifted):
Διαβάζουν την σκέψη, έχουν την
ικανότητα της Τηλεκίνησης,της Τηλεμεταφοράς
και άλλα τέτοια.

Μάντες (Prophets):
Προβλέπουν το μέλλον, έχουν την
ικανότητα να δημιουργούν ασπίδες
προστασίας.

Αιμορουφήχτες
(Bloodsuckers):
Επιτίθενται στους θνητούς
με το αίμα. Η τεχνική αυτή είναι
απαγορευμένη, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει
ότι δεν υπάρχουν ακόμα κάποιοι που την
ασκούν.

Ακτιβιστές
(Activist):
Ελέγχουν τα στοιχεία της
φύσης.

Ο Τρίτος οίκος
ονομάζεται Aeternis
Tenebris που
σημαίνει αιώνιο σκοτάδι. Τους φωνάζουν
Anguis
δηλαδή φίδια. Σε αυτόν
τον οίκο αντί να πίνουν αίμα, απορροφούν
την ζωτική ενέργεια από τους ανθρώπους.
Επιπλέον, μπορούν να απορροφήσουν τις
υπερδυνάμεις ορισμένων βρικολάκων με
ένα και μόνο άγγιγμα. Αλλιώς, αποκαλούνται
και ψιονικοί.



Ο Τέταρτος οίκος
ονομάζεται Thorn
of Roses. Τους
φωνάζουν
Νobles
και είναι
οι καθαρόαιμοι βρικόλακες, οι ευγενείς,
αυτοί που ελέγχουν ολόκληρη την κοινωνία
των βρικολάκων. Σε αυτόν ανήκουν ευγενείς
βρικόλακες καθώς επίσης και δικαστές,
πολιτικοί, επιχειρηματίες. Παλαιότερα,
ήταν ένα κλαμπ όπου άνηκαν μόνο οι
πραγματικοί ευγενείς (true
nobles), πλέον
όμως μπορεί να γίνει μέλος οποιοσδήποτε
έχει χρήμα και εξουσία. Οι καθαρόαιμοι
βρικόλακες που υπάρχουν υπερτερούν και
στην χρήση μαγείας και στην σωματική
δύναμη.

Ο Πέμπτος οίκος,
και ο τελευταίος, ονομάζεται House
of the Damned. Τους
φωνάζουν
Lisko δηλαδή
σαύρα. Σε αυτόν τον οίκο ανήκουν οι
απόκληροι της κοινωνίας των βρικολάκων:
βρικόλακες που δεν ειδικεύονται σε
καμία από τις παραπάνω ιδιότητες ή που
τους έχουν εξορίσει λόγω παρανομιών,
που είναι στα όρια της τρέλας λόγω το
οτι δεν πίνουν αίμα.”

“Ακούγονται
τρομαχτικοί.”παραδέχτηκα.

“Αύρα,όλοι μας
είμαστε.”και ήξερα πως είχε δίκιο.

“Εσύ όμως όχι.”είπα
ναζιάρικα.

“Δεν το ξέρεις
αυτό.”είπε με τον ίδιο τόνο.

“Ούτε εσύ ξέρεις κάτι για εμένα.”είπα
αυταρχικά.

“Χαα..ναι καλά,νομίζεις!”είπε και
σηκώθηκε από την καρέκλα και πήγε στον
νεροχύτη.

“Τι σημαίνει αυτό;”

“Ότι δεν ξέρεις τι ξέρω για εσένα.”σηκώθηκα
απότομα από την καρέκλα και τον πλησίασα.

“Άκου να σου πω,πως τολμάς να εισβάλεις
έτσι στην ζωή μου.”

“Μπορώ,γιατί πάντα το έκανα!!”είπε
και με άρπαξε φιλώντας με. “Και ξέρω
πόσο πολύ σ' αρέσει που σε φιλάω έτσι
μιας και πάντα σ' άρεσε.”

“Δεν ξέρεις τίποτα για εμένα.”

“Ίσως και να έχεις δίκιο,αλλά τώρα
πρέπει να φύγουμε για το σχολείο.”και
έτσι έληξε η περίεργη κουβέντα γύρω από
το πόσα ξέρει ο καθένας.

Κεφάλαιο 13ο

Όταν φτάσαμε μαζί αρκετά άτομα φάνηκαν να ζηλεύουν. Πήγα προς τα παιδιά αλλά ο Σαμ δεν με ακολούθησε.
“Δεν θα έρθεις;”
“Η μάγισσα και ο λυκάνθρωπος είναι εκεί. Ίσως καλύτερα να μην έρθω.”
“Σαμ είμαστε μαζί ή όχι;”
“Ναι! Όπως πάντα.”άντε πάλι αυτό το πάντα. Τι εννοούσε επιτέλους;
“Θα σου εξηγήσω μετά τι εννοώ με το επιτέλους. Πάμε γιατί είμαστε το κέντρο της προσοχής και δεν μου αρέσει αυτό.”
“Πως ήξερες τι σκεφτ...”
“Μετά Αύρα!!”με έκοψε και προχωρήσαμε.

Τα παιδιά φαινόντουσαν ελαφρώς ενθουσιασμένα.
“Τι έγινε; Γιατί όλοι τόσο ενθουσιασμένοι;”
“Θα πάμε πενταήμερη.”ξέσπασε η Νάταλι και ο Έντι την σκούντηξε.
“Υποτίθεται πως είναι μυστικό.”της είπε.
“Και από πού το μάθατε;” αλλά αντί για απάντηση όλοι κοίταξαν τον Νίκολας. “Νίκολας;”είπα μιας και φαινόταν ο μόνος που μπορούσε να απαντήσει.
“Λοιπόν έπιασα δουλειά εδώ και είδα ένα έγγραφο στο γραφείο του Κ. Τζόνσον. Έλεγε πως θα πηγαίνατε εκδρομή σε ένα αγρόκτημα λίγο πιο μακρυά από εδώ.”
“Αγρόκτημα; Τι θα μας μάθουν να αρμέγουμε τις αγελάδες;”αστειεύτηκα.
“Δεν νομίζω. Μάλλον θα σας επιτρέψουν να κάνετε ιππασία, να κολυμπήσετε στην θάλασσα που είναι δίπλα. Εξάλλου το κανονίζουν για τις ανοιξιάτικες διακοπές.”είπε ο Νίκολας.
“Άρα θα είναι μαγευτικά.”είπα και πρόσεξα την Άντζελα να με κοιτά σαν να το διασκεδάζει.
“Ναι...”είπε και άρχισε να γελάει.

Κρίμα που αυτή η στιγμή διακόπηκε από το καταραμένο κουδούνι. Μέσα στην τάξη επικρατούσα ανησυχία. Ίσως να ήξεραν πιο πολλοί για την υπέροχη αυτή εκδρομή.
“Σιωπή παιδιά.”άρχισε ο καθηγητής μαθηματικών.
Και έτσι πέρασε και η ώρα. Με συζητήσεις,σαΐτες να πετάνε παντού και τα ραβασάκια να πέφτουν βροχή. Κάποια στιγμή μου ήρθε και εμένα ένα ραβασάκι. Ήταν από την Νάταλι. Όμως για κακή μας τύχη το πήρε ο καθηγητής. Αλλά ακόμα χειρότερα άρχισε να το διαβάζει δυνατά. Εκείνη την στιγμή ευχόμουν να ανοίξει η γη να με καταπιεί.
“Η πρώτη γράφει<<Τα έχεις με τον Σαμ;>>”ξεκίνησε ο αγαπητός κ. Μέρφι.
“Έπειτα συνεχίζει η δεύτερη<<Ναι κατα κάποιο τρόπο. Που να σου εξηγώ τώρα;>>
<<Και καλά πότε προλάβατε; Αφού μόλις ήρθε.>>
<<Μα καλά δεν θυμάσαι που μου είχε μιλήσει εκείνη την μέρα στο μπαρ και μετά μια άλλη μέρα πάλι στο μπαρ χορεύαμε. Αφού μας είχες προσέξει και ήσουν έτοιμη να λιποθυμήσεις..>>αναφέρει η δεύτερη συγγραφεύς.
<<Ααα...ναι. Άρα έχετε παρελθόν εσείς οι δύο.>>και στο τέλος βάζει μια φατσούλα που κλείνει πονηρά το μάτι,η πρώτη συγγραφέας. Αναρωτιέμαι κορίτσια,τόσο γράφετε και στις εκθέσεις σας;”
“Κύριε πρέπει να το πάρετε αλλιώς το θέμα. Η νεολαία στις μέρες μας έχει αλλάξει. Αυτά όμως είναι σταθερές αξίες για τους εφήβους...”άρχισα να λέω εγώ και όλη η τάξη άρχισε να γελά. Ευτυχώς χτύπησε και το κουδούνι και όλοι γίναμε καπνός. Από έξω με περίμενε ο Σαμ.
“Έχω κάποιες ερωτήσεις για εσένα κύριε...”του είπα με υφάκι.
“Ακούω.”είπε σοβαρά.
“Πριν ξεκινήσω,είσαι νευριασμένος μαζί μου για αυτό που έγινε;”
“Όχι αν και πρέπει να κρατώ ένα πιο χαμηλό προφίλ και όχι να βγαίνει η προσωπική μου ζωή στη φόρα.”
“Συγνώμη.”είπα και τον φίλησα στο μάγουλα αφού τεντώθηκα.
“Ποιες είναι οι ερωτήσεις σου;”είπε δήθεν αδιάφορα.
“Κάτι μου λέει ότι είδη ξέρεις.”είπα και χαμογέλασε. “Πώς ήξερες τι σκεφτόμουν;”
“Είμαι ένας Noble.”είπε χαμογελαστά.
“Καθαρόαιμος βρικόλακας; Αφού σε μεταμόρφωσαν.”
“Έχω δύναμη και εξουσία Αύρα. Και ναι είμαι καθαρόαιμος γιατί ο Λίαμ ήταν και αυτός. Έτσι έγινα και εγώ. Ήμουν σαν γιος του. Και παρ' όλο που τον σκότωσα, μέχρι και πριν αφήσει την τελευταία του πνοή μου είπε, Samael γιε μου. Από τότε κράτησα το Σαμ. Και η ικανότητα μου, εκτός του ότι είμαι δυνατός, είναι να διαβάζω την σκέψη, η τηλεκίνηση και όλα αυτά. Έτσι ήξερα τι σκεφτόσουν.”

Είχα μείνει να τον κοιτάω. Ο Σαμ δεν θα έπαυε ποτέ να με εκπλήσσει.

Κεφάλαιο 14ο

Μετά το σχολείο πήγαμε στο σπίτι μου. Κλειστήκαμε στο δωμάτιό μου. Ήταν η πρώτη φορά που έμπαινε από την πόρτα. Και μάλιστα με την άδεια μου.
“Ξέρεις ποτέ δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία στο δωμάτιό σου.”είπε και χαμογέλασε.
“Αυτό είναι καλό ή κακό;”είπα.
“Δεν ξέρω πάντως εγώ λυπάμαι που ποτέ δεν κοίταξα την συλλογή σου από τραγούδια και βιβλία. Αυτά..”είπε δείχνοντας τα βιβλία και τα τραγούδια “...δείχνουν τι είδους άτομο είσαι.”
“Τι άτομο είμαι;”τον ρώτησα προκλητικά.
“Από τα τραγούδια σου φαίνεται πως είσαι δυναμική μιας και είναι ροκ και μέταλ. Αλλά έχεις και μπαλάντες. Δηλαδή κατά βάθος είναι ένα ήρεμο άτομο που δεν θες πολλά. Μόνο την ησυχία σου. Επίσης έχεις έναν τόνο μελαγχολίας. Αυτό φαίνεται και πάνω σου. Χαμογελάς με τους φίλους σου αλλά όταν είσαι μόνη είσαι μουτρωμένη.”
“Δεν φαντάστηκα ότι θα με καταλάβαινες. Κανείς δεν προσέχει το ότι είμαι λυπημένη.”
“Αύρα άσε με να πάρω την θλίψη από πάνω σου.”
“Μα το έχεις κάνει ήδη.”είπα και τον φίλησα. Όταν τελειώσαμε το φιλί μας, τον ρώτησα παιχνιδιάρικα:
“Από τα βιβλία μου τι καταλαβαίνεις;”
“Όλα έχουν κυρίως θέμα τους βρικόλακες, άρα σου αρέσει το μυστήριο. Επίσης δείχνεις έναν ρομαντισμό από τα κλασσικά βιβλία που έχεις. Συμπέρασμα: ζεις έντονα όταν το θες αλλά προτιμάς την ήρεμη ζωή. Ψάχνεις τον ρομαντισμό αλλά είσαι τρομερά μυστήρια.” Όταν τελείωσε με όλα αυτά, άρχισα να γελάω.
“Δεν μπορείς να φανταστείς πως ακούγεσαι.”είπα χαχανίζοντας.
“Πώς;”απόρησε.
“Σαν αυτούς που αναλύουν τα ζώδια.”είπα. “Πάντως πέρα από την πλάκα κανείς ποτέ δεν κατάφερε να με κατανοήσει τόσο καλά. Πρέπει να' σαι ο μόνος που του φαίνομαι σαν ανοιχτό βιβλίο.”
“'Η ο μόνος που τόλμησε να σε ανοίξει για να σε διαβάσει.”είπε και μου άρεσαν πολύ αυτά του τα λόγια.
“Δεν μπορεί να είμαι τόσο τρομαχτική.”είπα και γέλασα.
“Το άγνωστο φοβίζει μερικούς. Ίσως για αυτό να ταιριάζαμε πάντα. Κανείς δεν σε πλησίαζε ποτέ γιατί τα μάτια σου ήταν γεμάτα μυστήριο. Κανείς δεν πλησίαζε εμένα για αυτό που είμαι. Ακόμα και πριν γίνω βρικόλακας ήμουν ένας μοναχικός έφηβος.”
“Τι εννοείς πάντα;”τον ρώτησα και θυμήθηκα και τον διάλογο το πρωί.
“Τον τελευταίο καιρό πριν γίνω βρικόλακας είχα γνωρίσει κάποια. Εσένα.”
“Τι; Υπάρχει και η μετενσάρκωση;”
“Αφού υπάρχω εγώ, όλα είναι δυνατά.”
“Σωστά! Για συνέχισε.”
“Ήμασταν ευτυχισμένοι. Όπως σου είπα ήμουν απομονωμένος, εσύ με το ζόρι είχες φίλους. Ταιριάξαμε αμέσως. Και ήσουν τόσο όμορφη. Ήσουν όπως είσαι τώρα. Δηλαδή πάντα έτσι ήσουν. Και αυτό ήταν παράξενο αν σκεφτείς ότι στην μετενσάρκωση δεν επιστρέφεις με το σώμα σου.”
“Δηλαδή τι σημαίνει αυτό;”
“Ότι κάποια μαγεία μπορεί να εμπλέκεται. Κρατάς πάντα την μορφή σου και έτσι σε βρίσκω.”
“Δηλαδή και τώρα ήξερες που θα με βρεις;”με αυτήν την ιδέα στεναχωρήθηκα λίγο.
“Όχι. Δεν θυμάσαι που είχα εκπλαγεί όταν σε πρωτοείδα. Είχα πάει εκεί γιατί κάτι με τραβούσε. Ένα μεθυστικό άρωμα, αλλά δεν φαντάστηκα ότι θα έπεφτα πάνω σου.”αμέσως χαμογέλασα.
“Πώς χωρίσαμε την πρώτη φορά;”
“Όταν πήγαινα σπίτι μου την τελευταία ημέρα της ζωής μου ως θνητός γύριζα από την δουλειά αλλά είχαμε κανονίσει να μίλαγα στην μητέρα μου και να ερχόσουν να τρώγαμε μαζί. Όμως με ότι συνέβει με τον Λίαμ άλλαξε τα σχέδια. Το βράδυ που θα ερχόσουν εσύ η μεταμόρφωση είχε ολοκληρωθεί μιας και χρειάζονται μόνο 5 ώρες. Ο Λίαμ ήταν εξαφανισμένος κ;ι όταν ξύπνησα διψούσα πολύ. Η μητέρα μου δεν ήταν πουθενά και βγήκα έξω καταπολεμώντας την δίψα. Όμως όταν ξεπόρτισα ένα άρωμα μεθυστικό με κατέκλυσε. Ήσουν εσύ που ερχόσουν. Μη μπορώντας να αντισταθώ στο άρωμα σου μιας και από την χαρά σου και από την βιασύνη σου είχες σκοντάψει σε έναν αγκαθωτό θάμνο και το αίμα σου έρεε, πριν καν προλάβεις να πεις το όνομα μου όταν με είδες, σε είχα πιάσει από το λαιμό και έπινα λαίμαργα...”είχα ανατριχιάσει καθώς τα έλεγε. Αυτή η σκηνή, τόσο οικία. Μα φυσικά.. “...ώσπου έπεσες στην αγκαλιά μου ξέπνοη. Ξεδιψασμένος πια κατάλαβα το τι είχα κάνει. 2 μερόνυχτα σε κράταγα αγκαλιά και έκλαιγα. Τότε ήρθε ο Λίαμ. Με βρήκε σε αυτήν την κατάσταση. Με διέταξε να πάω να κυνηγήσω. Καθώς βγήκα δύο άτομα ήταν μαζί του. Θυμάμαι ο ένας ήταν μάγος και ο άλλος ένας βρικόλακας από τον οίκο των Nobles. Δεν έδωσα σημασία και έφυγα.” Τα είχα χάσει. Ο Σαμ προφανώς διαβάζοντας το μυαλό μου θα είδε την εικόνα από το όνειρο μου.
Καθόμουν με τον Σαμ. Κάναμε πικ νικ και τακτοποιούσαμε τα πράγματα. Δίπλα μας υπήρχε ένας θάμνος με λουλούδια αγκαθωτά. Χωρίς να το θέλω έπεσα πάνω του και μετά κάτω. Έσκισα το γόνατο μου και είχα γρατσουνιστεί στις παλάμες μου. Έτρεχε αίμα και είδα τον Σαμ να τα χάνει. Τότε οι κυνόδοντες του ξεφύτρωσαν και φάνηκε να παίρνει θέση επίθεσης. Πριν προλάβω να αντιδράσω με είχε πιάσει,ακινητοποιήσει και ήταν έτοιμος να μπήξει τους κυνόδοντες του στην σάρκα μου. Και το έκανε. Καθώς τον άκουγα να πίνει όλο ένα και περισσότερο έχανα τον κόσμο μου. Τις αισθήσεις μου. Μέχρι που κατέρρευσα τελείως.

“Αύρα....”είπε.

Κεφάλαιο 15ο

“Πως γίνεται αυτό;”είπα και ήμουν έτοιμη να ξεσπάσω.
“Την Άντζελα την ρώτησες; Μήπως στο έστειλε αυτή;”
“Μου είπε πως δεν θα έστελνε άλλα.”
“Τότε κάτι άλλο συμβαίνει.”είπε και άφησε την κουβέντα στην μέση,βγαίνοντας από το δωμάτιο για να κάνει ένα τηλεφώνημα.

Τον βρήκα στο σαλόνι να μιλάει στο τηλέφωνο σε μια γλώσσα που δεν κατάλαβα. Πρέπει να ήταν Ρώσικα.
“Τι γίνεται;”ρώτησα όταν τελείωσε.
“Όπως το φαντάστηκα. Κάποιος άλλος σου στέλνει τα μηνύματα. Κάποιος που ξέρει για εμάς και θέλει το κακό μας.”ζάρωσα στην σκέψη και ήρθε και με αγκάλιασε. Ανεβήκαμε στο δωμάτιο μου.
Με έβαλε να κάτσω στο κρεβάτι μου και έβαλε ένα τραγούδι να παίζει. Ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Με πήρε αγκαλιά και θυμάμαι να καθόμαστε έτσι μέχρι που με πήρε ο ύπνος.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου η ώρα ήταν 9. Ο Σαμ καθόταν και με κοίταζε με ένα καρτεργάρηκο ύφος.
“Θα σε σκοτώσω. Έχασα την πρώτη ώρα!!”του φώναξα και του έδωσα μια ελαφριά μπουνιά στο μπράτσο.
“Δεν μπορείς να με σκοτώσεις...”χαχάνισε.
“Καλά ας το παραλείψουμε αυτό.”είπα και του έκανα μια γκριμάτσα. “Αλλά σήκω τώρα να πάμε σχολείο γιατί αλλιώς την έβαψα.”
“Τι χρώμα;”αστειεύτηκε.
“Κόκκινο του αίματος!”είπα αμυντικά. Με κοίταξε αγανακτισμένα και σηκωθήκαμε για να πάμε σχολείο.

Στο σχολείο όλα κύλησαν ήρεμα. Μάθαμε πως θα φεύγαμε την επόμενη εβδομάδα για την εκδρομή και ήμουν απίστευτα χαρούμενη! Μάλιστα δεν ήταν για μια βδομάδα αλλά για δύο. Τι καλύτερο από το να είμαι δύο βδομάδες στην εξοχή με τον Σαμ μόνη μου!!! Όχι ότι στο σπίτι με ενοχλούσε κανείς αλλά το να είμαστε εκεί ίσως να έφερνε στο νου του λίγο το πως περνούσαμε παλιά. Και σκεπτόμενη αυτά ξεπήδησε από το συρτάρι η ανάμνηση που ο Σαμ με σκοτώνει. Μα ποιος να θέλει να μας κάνει κακό; Από τότε που είμαστε μαζί κανείς δεν έχει ενοχληθεί από εμάς. Τι μπορεί να έμαθε χθες ο Σαμ και δεν μου το λέει;

Αποφάσισα να κοιμηθώ μήπως και έβλεπα κάποιο άλλο όνειρο το οποίο θα έκανε ποιο ξεκάθαρα τα πράγματα. Και έτσι έγινε. Λίγο μετά αφού έκλεισα τα μάτια μου θυμάμαι να βρίσκομαι σε ένα μέρος σκοτεινό. Υπήρχε μόνο μια λίμνη και το φεγγάρι από πάνω. Ήταν μισοφέγγαρο και κατάλευκο. Τόσο μαγευτικό! Φώτιζε σε μια άκρη κάτι δέντρα οπότε φαντάστηκα ότι θα υπήρχε κάποιο δάσος. Κάποια στιγμή το φεγγάρι άρχισε να λάμπει πιο πολύ. Διέκρινα πως η λίμνη ήταν θάλασσα για την ακρίβεια. Ξημέρωνε και αυτό ήταν παράξενο. Η θάλασσα φαινόταν τόσο δελεαστική και χωρίς να το θέλω κάτι με παρότρυνε να πάω να βουτήξω. Έβγαλα τα ρούχα μου και γυμνή όπως ήμουν άρχισα να μπαίνω στην θάλασσα. Ήταν πάρα πολύ ζεστή και ευχάριστη. Κολυμπούσα μέχρι που ο ήλιος έφτασε στην κορυφή του ουρανού. Τον κοίταξα μαγεμένη.
“Πραγματικά υπέροχος.”είπε μια ανδρική φωνή. Πανικοβλήθηκα και δεν ήξερα τι να κάνω.
“Ποιος είσαι;”είπα προσπαθώντας να δείξω ψύχραιμη.
“Μην φοβάσαι. Θα με μάθεις σύντομα.”και με αυτά τα λόγια ξύπνησα.

Κεφάλαιο 16ο

Όταν ξύπνησα, τα πάντα γύρω μου ήταν σκοτεινά. Κοίταξα το ρολόι μου και είδα πως η ώρα ήταν τέσσερις τα ξημερώματα. Κατέβηκα κάτω στο σαλόνι και βρήκα τον Σαμ να κοιτάζει έξω από το παράθυρο, το οποίο είχε θέα προς την πίσω αυλή. Φαινόταν σαν να περιμένει κάτι.
“Τι κάνεις εδώ;” είπα και τον αγκάλιασα.
“Τίποτα, απλά κοιτάζω τον νυχτερινό ουρανό.”είπε και αναστέναξε.
“Πάμε να κάτσουμε έξω και να ξαπλώσουμε στο γρασίδι;” Χωρίς να περιμένω να απαντήσει, βγήκαμε έξω. Καθίσαμε κάτω, με το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό.
“Τι σκέφτεσαι;” τον ρώτησα.
“Τίποτα το συγκεκριμένο, σε αντίθεση με εσένα.”είπε και χαμογέλασε.
“Ει, κύριος! Αυτό θεωρείται παραβίαση προσωπικού...δεν μπορώ να θυμηθώ την αντίστοιχη έκφραση.”
“Χαχαχα..Πάντως σε αυτό που σκεφτόσουν, δεν έχεις και άδικο. Πρέπει να το σκεφτώ.” Έμεινε σιωπηλός για πολύ ώρα. Κάποια στιγμή δεν άντεξα και τον ρώτησα.
“Τι εννοείς; Δηλαδή θα το κάνεις; Θα με μεταμορφώσεις;” Ένιωθα ενθουσιασμό μόνο και στην σκέψη.
“Κάποια στιγμή, ναι, θα το κάνω. Αλλά αφού λύσουμε το μυστήριο σχετικά με το ποιος θέλει το κακό μας. Έπειτα, θα είμαστε ήρεμοι να πάμε να ζήσουμε κάπου μαζί. Για πάντα.” Με έσφιξε στην αγκαλιά του. Φαίνεται να το ήθελε πολύ αυτό. “Κοίτα. Υπέροχη η ανατολή του ηλίου. Ο ήλιος είναι πραγματικά μαγευτικός.” Αυτά τα λόγια μου θύμισαν κάτι. Κάτι διόλου ευχάριστο. Κάτι που θα ήθελα να μην το είχα ζήσει γιατί η διαίσθησή μου είχε χτυπήσει κόκκινο. Ανατρίχιασα ολόκληρη και ο Σαμ φάνηκε να το προσέχει.
“Τι συμβαίνει; Ανατρίχιασες ολόκληρη.”ρώτησε.
“Πρέπει να σου πω κάτι. Είδα ένα όνειρο. Στο όνειρο εμφανίστηκε ένας άντρας.” Του τα είπα όλα. Την σκηνή με το νερό, την εμφάνιση αυτού του άνδρα και όσα ειπώθηκαν μεταξύ μας. Τα έχασε.
“Αύρα, αυτό σημαίνει πως μία μάγισσα μεσολάβησε. Ο άνδρας στο όνειρο σου ήταν βρικόλακας. Όμως ένας βρικόλακας, όσες δυνατότητες και αν έχει, δεν μπορεί να επεμβαίνει στα όνειρα των άλλων. Και αυτός ο βρικόλακας κάπως εμπλέκεται. Δεν ξέρω πως, αλλά πρέπει να προσέχουμε. Και τώρα, ώρα για μάθημα.” Σηκωθήκαμε από το δροσερό γρασίδι που τόση ώρα μας χάιδευε απαλά.

Έφτασε η στιγμή για να πάμε αυτή την πολυπόθητη εκδρομή. Όλοι μας ήμασταν τόσο ενθουσιασμένοι. Η εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα ήμουν σίγουρη ότι θα ήταν η καλύτερη εβδομάδα της ζωής μας. Φυσικά, είχαμε κανονίσει να είμαστε στο ίδιο δωμάτιο με τον Σαμ ώστε να έχουμε όσο το δυνατόν περισσότερη ησυχία γίνονταν, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο. Από την στιγμή που φτάσαμε, κορίτσια και αγόρια μπαινόβγαιναν ο ένας στα δωμάτια του άλλου, σκαρφιζόμενοι συνήθως κάποια πλάκα. Ήταν τόσο ευχάριστο το κλίμα, που αρχίσαμε και εμείς να συμμετέχουμε στις φάρσες, μέχρι που ο διευθυντής μας έκανε παρατήρηση και η διασκέδαση έλαβε τέλος. Επιστρέφοντας στο δωμάτιο, έριξα μια ματιά στην κορυφογραμμή των Αυστριακών Άλπεων, με τα διάσπαρτα σπιτάκια, τις όμορφες εκκλησίες και τα σκεπασμένα με χιόνι δέντρα.
''Πόσο όμορφα είναι. Μου αρέσει πολύ εδώ'' Ο Σαμ ήρθε από πίσω μου και με αγκάλιασε από την μέση.
''Έμαθα ότι κοντά στο ξενοδοχείο υπάρχουν πανέμορφες πίστες σκι. Θέλεις να πάμε;'' Ένευσα καταφατικά με ενθουσιασμό. Ντύθηκα όσο πιο βαριά μπορούσα και βγήκα έξω, αν και το κρύο συνέχιζε να ''χτυπάει στο κόκκαλο''
''Να πάρει, τι κρύο είναι αυτό;'' είπα, τρίζοντας άθελά μου τα δόντια μου μεταξύ τους.
''Για εμένα δεν υπάρχει καμία διαφορά'' είπε κάπως σκυφτός ο Σαμ. Για μια στιγμή, μπήκα στον πειρασμό να τον ρωτήσω αν του έλειπε η θνητή του ζωή, αλλά δεν ήθελα να τον στεναχωρήσω, μιας και ήδη είμασταν ευδιάθετοι και χαρούμενοι.
Ο προπονητής του σκι, ο Γκέρεον, μας υποδέχτηκε με κέφι. Ήταν υπερβολικά ξανθός και γυμνασμένος, με ελαφρώς κοκκινισμένη επιδερμίδα από το κρύο και γαλάζια μάτια. Μου έδειξε τα βασικά και μου φάνηκαν εύκολα, όμως όταν φόρεσα τα παγοπέδιλα και άρχισα να ''περπατάω γλιστρώντας'' το πράγμα έπαυε να είναι αστείο! Όταν είδα με την άκρη του ματιού μου τον Σαμ να κρυφογελάει με την αδεξιότητά μου, του έστειλα με την μύτη του παπουτσιού μου λίγο χιόνι δώρο.
Ανεβήκαμε σε έναν λόφο που ο Γκέρεον με διαβεβαίωσε ότι ήταν ό,τι έπρεπε για αρχάριους, αλλά εγώ δεν ήμουν και τόσο σίγουρη, πήρα μια βαθιά ανάσα όμως και αποφάσισα να το κάνω. Έδωσα στα πόδια μου ώθηση και άρχισα να τσουλάω. Δεν πίστευα ότι το σκι θα ήταν τόσο διασκεδαστικό! Πραγματικά το απολάμβανα, ώσπου...
Πριν το τέλος της πίστας και πίσω από ένα δέντρο, μου φάνηκε πως είδα μια σκιά. Σταμάτησα και προσπάθησα να κατευθυνθώ προς τα εκεί όμως έπεσα. Ο Σαμ έτρεξε προς το μέρος μου με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
“Είσαι καλά;”με ρώτησε.
“Φυσικά!”είπα χαμογελώντας ψεύτικα. “Εξάλλου ξέρεις πως είμαι αδέξια!” και συνέχισα να γελάω.
“Αχχ...Αύρα. Τι θα κάνω εγώ με εσένα;”είπε και γύρισε τα μάτια του.
“Υπομονή!”είπα και τον φίλησα. “Πάμε τώρα; Έχω ξεπαγιάσει.” Δεν υπήρχε περίπτωση να του έλεγα τίποτα για την σκιά,ειδικά τώρα που είχαμε τόσες μέρες στην διάθεσή μας.

Κεφάλαιο 17ο

Μπήκαμε μέσα στο σπιτάκι που ήταν η καφετέρια. Ήταν ζεστά και αμέσως ένιωσα άνετα. Ο Σαμ φαινόταν ξέγνοιαστος, χαρούμενος και μαζί με αυτόν και εγώ. Ήταν όπως το φανταζόμουν και ακόμα καλύτερα.
Παραγγείλαμε ο καθένας από μια ζεστή σοκολάτα και παρ' όλο που είχε πολύ κόσμο ήρθαν σχεδόν αμέσως. Η όλη ατμόσφαιρα ήταν πολύ ωραία και η θέα από τα παράθυρα σε άφηνε άφωνο. Είχαμε καθίσει στον πάνω όροφο και βλέπαμε τις Άλπεις. Κάποια στιγμή πρόσεξα τον Σαμ κάπως τσιτωμένο να κοιτάει έξω από το παράθυρο. Προσπάθησα να δω πού κοιτούσε αλλά το μόνο που φαινόταν ήταν η άκρη ενός δάσους.
“Τι κοιτάς;”τον ρώτησα.
“Κάποιος είναι μέσα στο δάσος. Κινείται αρκετά γρήγορα όμως και δεν μπορώ να τον διακρίνω. Όμως είναι ξεκάθαρο πως είναι βρικόλακας. ”είπε παγερά. Τότε γύρισε να με κοιτάξει τα μάτια του ήταν παγωμένα.
“Κινδυνεύεις Αύρα. Το καταλαβαίνεις αυτό;”
“Ναι, αλλά να σου πω την αλήθεια δεν με φοβίζει αυτό. Είμαι μαζί σου, και είσαι βρικόλακας, ένας ευγενής βρικόλακας και μάλιστα πολύ δυνατός. Δεν φοβάμαι Σαμ και είμαι έτοιμη να σταθώ πλάι σου σε οτιδήποτε. Αλλά γιατί να με μεταμορφώσεις μετά και όχι τώρα; Έτσι μάλλον δεν θα κινδυνεύω!”
“Πάντα θα κινδυνεύεις Αύρα!”ακούστηκε σκληρός και ένα γρύλισμα βγήκε από το λαιμό του. “Δεν ξέρεις τι αντιμετωπίζουμε.”είπε και έσκυψε το κεφάλι απελπισμένος.
“Φυσικά και δεν ξέρω..το μόνο που ξέρω είναι ένας βρικόλακας που εμφανίζεται στα όνειρα μου και όλα αυτά με την βοήθεια μιας μάγισσας. Γιατί δεν μου μιλάς Σαμ; Τι περιμένεις επιτέλους; Τι μας κυνηγάει; Μεταμόρφωσε με τώρα!!” είπε και τον ανάγκασα να με κοιτάξει στα μάτια σηκώνοντας του το κεφάλι.
“Αύρα...”είπε και πήρε το πρόσωπο μου στα χέρια του. “Να ήξερες πόσο δίκιο έχεις αλλά δεν γίνονται όλα προς το παρόν. Θα σου τα πω όλα, έχεις δικαίωμα να ξέρεις από ποιόν κινδυνεύεις..ποιος είναι ο διώκτης σου. Αλλά όχι εδώ. Ακούνε.”και κοίταξε προς μια μεριά που μια ομάδα αγοριών και κοριτσιών ήταν καθισμένη και μας κοιτούσαν. Μου ήταν τελείως άγνωστοι εκτός από την Βαλεντίνα. Τι δουλειά είχε αυτή εδώ;
“Η Βαλεντίνα που κολλάει;”ρώτησα σαστισμένη και την πρόσεξα που κάρφωσε τα μάτια της πάνω μου.
“Μετά! Υπομονή.”είπε και δεν μιλήσαμε μέχρι που τελειώσαμε την σοκολάτα μας. Το μυαλό μου όμως βούιζε. Ο Σαμ μόλις πριν λίγο είπε ότι κάποιος με κυνηγάει. Η Βαλεντίνα ήταν στην καφετέρια και φαινόταν σαν αν με παρακολουθούσε. Κοίταξα τον Σαμ και ευχήθηκα να άκουγε τις σκέψεις μου εκείνη την στιγμή. << Σαμ με ακούς; Αν ναι πιες μια γουλιά.>> και τον είδα να πίνει και να με κοιτάει. << Η Βαλεντίνα με καταδιώκει;>> και τον είδα να κουνάει το κεφάλι του καταφατικά. Αυτό ήταν ήμουν έτοιμη να πάω και να της σπάσω τα μούτρα. Τι της έκανα; Ποτέ δεν της μίλαγα παρά μόνο σε ειδικές περιστάσεις και αυτές με το ζόρι! Είτε ήταν διαίσθηση είτε όχι ποτέ μου δεν την συμπάθησα και πάντα ήξερα ότι αυτή ήταν μεγάλος μπελάς. Εξάλλου φαινόταν στον τρόπο συμπεριφοράς της! Όπως και να είχε ήθελα να ρωτήσω και κάτι άλλο τον Σαμ... << Θα με μεταμορφώσεις μέσα σε αυτήν την εβδομάδα; Έτσι δεν θα διατρέχω μεγάλο κίνδυνο.>> αλλά η απάντηση του ήταν αρνητική. Τότε μόλις είχαμε τελειώσει τις σοκολάτες μας, ο Σαμ πλήρωσε και φύγαμε. Πήγαμε στο δωμάτιο μας. Και τότε ήταν που ο Σαμ θα πέρναγε την Ιερά Εξέταση...

Κεφάλαιο 18ο

Με το που έκλεισε η πόρτα, τον έπιασα από το χέρι και τον ανάγκασα να κάτσει στο κρεβάτι. Πρέπει να φανταζόταν τι θα επακολουθούσε γιατί δεν μιλούσε καθόλου.
“Λοιπόν...” Προτού καν προλάβω να πω μια ακόμα κουβέντα, με πρόλαβε.
“...θες να μάθεις ποιος μας κυνηγάει.”
“Επίσης...” Πάλι μίλησε εκείνος για χάρη μου.
“...θες να μάθεις πώς εμπλέκεται και η Βαλεντίνα σε αυτό”
Πριν καν προλάβω να ανοίξω το στόμα μου, μίλησε πάλι, εκφράζοντας αυτό ακριβώς που σκεφτόμουν.
“Και πότε θα σε μεταμορφώσω...”.
Τον κοίταξα, στενεύοντας τα μάτια μου.
“Ξέρεις, αυτό το πράγμα..” Πάλι το έκανε!
“..που σου διαβάζω το μυαλό σε ενοχλεί.” Του έριξα ένα ακόμα πιο αργό, γεμάτο νόημα βλέμμα.
“Ωωω..έλα ρε κουτό! Εγώ το κάνω για να σε διευκολύνω! Είδες πόσο χρήσιμο μας φάνηκε στην καφετέρια!!”
“Ναι ναι...ό, τι πεις! Όπως και να 'χει, μην το ξανακάνεις!!” Και, τελειώνοντας αυτά που ήθελα να πω, τον αγκάλιασα. Με αγκάλιασε και αυτός και μείναμε έτσι για λίγη ώρα. Όταν αποτραβήχτηκα, με αρκετή δυσκολία, η αλήθεια είναι αυτή, τον ρώτησα ποιος μας κυνηγάει.
“Για να σου πω την αλήθεια, ούτε εγώ ξέρω καλά-καλά, είναι σίγουρο όμως πως είναι βρικόλακας. Κάποιος που δέχεται βοήθεια από κάποια μάγισσα. Έτσι, έχει πρόσβαση στα όνειρα σου. Πρέπει να με μισεί πολύ.”
“Αυτά τα ξέρω ήδη, Σαμ. Αν και δεν διαβάζω μυαλά, έχω αρχίσει να καταλαβαίνω πότε μου λες ψέματα. Και αυτή την στιγμή μου λες ψέματα!” Τον κατηγόρησα ανοιχτά. “Θέλω να μου πεις την αλήθεια! Το δικαιούμαι. Δεν το καταλαβαίνεις; Είμαστε μαζί σε αυτό ή όχι; Κινδυνεύω, δεν κινδυνεύω;” Δεν ήθελα να κλάψω και όμως ξέσπασα σε λυγμούς. Έκανε να με πλησιάσει αλλά του ένευσα να μείνει μακρυά. Με άφησε εκεί για λίγα λεπτά και, αφού συνήλθα, απαίτησα να μου πει ό, τι του ζητούσα. Έπρεπε να ξεφύγω από αυτό το σκοτάδι στο οποίο ζούσα όσο καιρό ήμουν μαζί του.
“Έχεις δίκιο. Για όλα.” απάντησε κάπως μετανιωμένος εκείνος. “Προτού σου πω ποιος είναι αυτός που μας κυνηγάει, πρέπει να σου διηγηθώ μια ιστορία πρώτα.” Τον άφησα να κάτσει δίπλα μου, εκείνος όμως με έκανε να ξαπλώσω. Με σκέπασε και ξάπλωσε δίπλα μου. Έπειτα, άρχισε να εξιστορεί την ιστορία του. “Είχε περάσει ένας χρόνος από την μεταμόρφωσή μου. Ο Λίαμ ακόμα με εκπαίδευε. Λόγω του ότι ήταν ευγενής βρικόλακας, σύχναζε σε δείπνα σπουδαίων ανθρώπων που ζούσαν εκείνη την περίοδο στο Λονδίνο. Ένα βράδυ, αποφάσισε να με πάρει μαζί του. Με παρουσίασε σε όλους σαν τον χαμένο του γιο. Όλοι τους με καλοδέχτηκαν, όλοι το έπαιζαν φίλοι μου, ενώ στην πραγματικότητα προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν την θέση μου. Βέβαια, όσο νέος και αν ήμουν, το είχα καταλάβει αυτό, γι' αυτό και δεν έδινα σημασία.” Μου είπε πως όλοι τον δέχονταν με ανοιχτές αγκάλες. Πως ό,τι ήθελε γινόταν δικό του. Πόσο επιθυμητός ήταν από τους άλλους. Ότι ήταν μέρος της γοητείας του. Είχα μαγευτεί από όσα έλεγε. Είχε ταλέντο στην εξιστόρηση. Και ναι, ήταν μέρος της γοητείας του. Μαγνήτιζε τους άλλους με την πρώτη ματιά. Το πρόσωπό του τόσο τέλειο, με αναλογίες τέλειες που θα ζήλευε και το κάθε μοντέλο. Πώς να μην ζηλέψει άλλωστε; Μελαχρινός, ψηλός και με τα γκρίζα μάτια του και ελάχιστους τόνους καφέ μέσα τους που όμως τα έκαναν να ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα

Εκείνος με επανέφερε, ευτυχώς, από την ονειροπόληση μου, μιας και συνέχισε να αφηγείται την ιστορία του:
“Ένα βράδυ, λοιπόν, αποφάσισα να πάω με συνοδεία.” Μου έριξε ένα βλέμμα όλο νόημα. “Την Βαλεντίνα. Δεν είχα ιδέα τι ετοίμαζε. Την έβρισκα ένα αρκετά ενδιαφέρον άτομο και ούτε που πήγε ο νους μου στο κακό. Αφού με είχαν μεταμορφώσει, είχα χάσει κάθε επαφή μαζί σου. Θυμάσαι που σου είχα πει ότι το βράδυ, πριν την μεταμόρφωση μου, ήμασταν μαζί.”
“Ναι, θυμάμαι”
“Η Βαλεντίνα, σαν βρικόλακας και αυτή, ήταν γοητευτική. Η εποχή εκείνη της πήγαινε πολύ, αυτό είναι αλήθεια. Μόνος της σκοπός όμως ήταν να εκπληρώνει τις διαταγές του δημιουργού της. Δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Αυτό το κατανοώ.”
“Ναι αλλά πως κατέληξε η Βαλεντίνα εχθρός σου;” Μέχρι στιγμής, φαινόταν να την συμπαθεί και μιλούσε με τα καλύτερα λόγια για εκείνη.
“Το βράδυ εκείνο είχε βάλει σε εφαρμογή το σχέδιο του δημιουργού της, που δεν ήταν άλλο από την καταστροφή μου. Η δική μου και του Λίαμ. Ευτυχώς, το κατάλαβα εγκαίρως. Εκείνη την εποχή, οι δυνάμεις μου άρχισαν να αναπτύσσονται. Χωρίς να το θέλω, άκουσα την σκέψη της. Δεν το κατάλαβα στην αρχή. Όταν κατάφερα να μιλήσω στον Λίαμ, τότε μόνο κατάλαβα πως διάβασα την σκέψη της. Εκείνος με συμβούλεψε να μην απομακρυνθώ, να προσποιηθώ ότι δεν ήξερα τίποτα και να είμαι σε συνεχή επαγρύπνηση. Όταν ήρθε η ώρα, ήμουν έτοιμος. Ήταν αιφνιδιαστικό για αυτούς. Είχαμε κλειστεί ένα δωμάτιο με την Βαλεντίνα για να μείνουμε μόνοι...”
Σε αυτό το σημείο, με κοίταξε. Πρέπει να ήθελε να σιγουρευτεί ότι δεν θα με πείραζαν αυτά που θα μου έλεγε. Ένευσα καταφατικά ώστε να συνεχίσει.
“Από την στιγμή που μπήκαμε μες στο δωμάτιο, κατάλαβα πως ο δημιουργός της ήταν κρυμμένος κάπου εκεί γύρω. Κατάφερα να ακούσω την σκέψη του και να δω ότι βρισκόταν ακριβώς από πάνω μου. Με γρήγορες κινήσεις, τον αποτελείωσα προτού προλάβει να κάνει τίποτα. Η Βαλεντίνα είχε μείνει άφωνη. Τότε, στο δωμάτιο μπήκε ο Λίαμ. Όταν είδε πως ήμουν ασφαλής, αλλά ο Σεργκέι ήταν νεκρός...”
“Ο Σεργκέι ήταν ο δημιουργός της Βαλεντίνας;”
“Ακριβώς. Μόλις είδε τον Σεργκέι νεκρό, λοιπόν, δεν ξέρω πως, αλλά μέσα στο μυαλό μου ήχησε η φωνή του, λέγοντας μου πως έπρεπε να φύγουμε. Ο Σεργκέι, εκτός από δημιουργός της Βαλεντίνας, ήταν και το άτομο με το οποίο ήταν γραφτό να ζήσουν για πάντα μαζί, σαν να λέμε.”
“Όπως εσύ κι εγώ;” Δεν ξέρω γιατί, αλλά, λέγοντάς το αυτό, ένιωσα ένα σκίρτημα στην καρδιά. Το βλέμμα του έγινε ακόμα πιο έντονο, λες και μπορούσε να δει βαθιά μες στην ψυχή μου.
“Ακριβώς. Όπως εσύ και εγώ''
Ο τρόπος που το είπε με έκανε να θέλω να χωθώ μες στην αγκαλιά του, παρόλα αυτά συγκρατήθηκα και περίμενα να δω τι άλλο θα έλεγε σχετικά με την ιστορία ''Όταν ένας βρικόλακας χάνει το ταίρι του, δεν έχει σημασία πόσα χρόνια θα περάσουν, στο τέλος είναι σίγουρο πως θα πάρει εκδίκηση''
Υπήρχε κάτι στην έκφρασή του που, ενώ από την μια με έκανε να σαστίσω, από την άλλη με συνεπήρε σαν ιδέα: ότι δεν θα μπορούσε να ησυχάσει σε περίπτωση που δεν έπαιρνε εκδίκηση. Το έβρισκα πολύ...ρομαντικό.
''Φαντάζομαι απάντησα σε δύο από τις ερωτήσεις σου.” Τα φρύδια του ανασηκώθηκαν παράξενα, λες και, διαβάζοντας τις σκέψεις μου, έβρισκε κάποιο κρυφό αστείο σε αυτές που εγώ αγνοούσα.
“Ωστόσο, παραμένει μία ακόμα ερώτηση'' είπα και τον κοίταξα, σταθερά και σοβαρά. Το χαμόγελο έσβησε από τα χείλη του. ''Αυτή είναι πιο σημαντική από όλες για εμένα.”

19ο Κεφάλαιο

“Ναι, σημαντική για εσένα, αλλά δύσκολη για εμένα” μου απάντησε.
“Πού είναι το δύσκολο Σαμ;” είπα κι εγώ, φανερά εκνευρισμένη. “Πού είναι το κακό στο να με μεταμορφώσεις;”
“Θα το κάνω. Αλλά όχι από τώρα.” είπε υπομονετικά.
“Πολύ καλά, Σαμ.” είπα και σηκώθηκα από το κρεβάτι. “Θέλω να κάνω μια βόλτα. Δεν θα αργήσω”. Έκανε να σηκωθεί, αλλά τον σταμάτησα. Του είπα ότι θα πήγαινα να βρω τα κορίτσια, οπότε, δεν ήταν ανάγκη να έρθει. Εκείνος απλώς κούνησε το κεφάλι του από απόγνωση και χάθηκε στην τουαλέτα του δωματίου.
Βγήκα από το δωμάτιο χτυπώντας δυνατά την πόρτα, ελπίζοντας να διάβαζε τις έξαλλες σκέψεις στο μυαλό μου και κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο των κοριτσιών. Ήταν όλες τους στο ίδιο δωμάτιο και αυτό βόλευε πολύ. Εκείνη τη στιγμή, όμως, μέσα στο δωμάτιο βρίσκονταν μόνο η Έλενα και η Άντζελα. Καθόντουσαν στον καναπέ και έτρωγαν πίτσα, η καθεμία με ένα αναψυκτικό στο χέρι, βλέποντας παράλληλα στην τηλεόραση το ΄΄Hannibal rising΄΄. Δεν φάνηκε να ενδιαφέρονται και τόσο για την παρουσία μου. Πραγματικά, ήταν τόσο απορροφημένες από την αρχή της ταινίας που, όταν τους είπα ότι έφευγα, η απάντηση τους ήταν ένα γρήγορο ''Γεια'' και ένα απλό κούνημα του κεφαλιού τους. Δεν με ενόχλησε ιδιαίτερα η στάση τους. Πάντα έτσι κάναμε όλες όταν η ταινία που βλέπαμε μας άρεσε. Ένα μικρό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό μου, αλλά δεν έμεινε και πολύ. Κατευθύνθηκα αυτή την φορά προς την ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, δεν είχα όμως τι να κάνω και αποφάσισα να βγω σε ένα από τα μπαλκόνια που υπήρχαν. Λίγος καθαρός αέρας θα έδιωχνε την υπερένταση που ένιωθα. Δεν ήθελα να σκεφτώ καθόλου το θέμα με τον Σαμ και έτσι, για να κρατήσω το μυαλό μου απασχολημένο, έκατσα σε ένα από τα τραπέζια και κοιτούσα τα βουνά που περιτριγύριζαν το ξενοδοχείο. Κάθε τους πτυχή, μες στις σπηλιές τους, όπου καμιά φορά έβλεπες κουκκίδες να μετακινούνται, υπέθεσα ότι ήταν λύκοι που έτρεχαν. Και τότε ήρθε στο μυαλό μου ο Νίκολας. Έτσι έτρεχε, άραγε και αυτός; Υποθέτω πως ναι. Είχα αρκετό καιρό να τον δω. Ανακάλυψα πως μου έλειπε. Μόνο όμως σαν αδερφός μου και τίποτα άλλο.
Έμεινα να κοιτάω το τοπίο για πολύ ώρα. Τα σύννεφα που άλλαζαν σχήματα ήταν κάτι το ξεχωριστό. Έφυγα από εκεί αφού είχε νυχτώσει και δεν ένιωθα πλέον τα άκρα μου εξαιτίας του κρύου. Πρέπει να ήταν αρκετά αργά στην τελική γιατί κανείς δεν κυκλοφορούσε στους διαδρόμους του ξενοδοχείου. Προχωρούσα με σκυφτό το κεφάλι, χουχουλιάζοντας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην δω τον άντρα μπροστά μου και να πέσω πάνω του. Τον είδα να κρατάει ένα μαντήλι.
Και μετά σκοτάδι.



ΣΑΜ
Δεν ωφελούσε σε τίποτα το να κάθομαι και να την περιμένω. Έπρεπε να πάω και να την βρω. Είχε αργήσει. Είχε πει ότι θα βρίσκεται στο δωμάτιο των κοριτσιών. Μήπως τις ενοχλούσα όμως; Τελικά, αυτό δεν είχε καμία σημασία.
395... Το δωμάτιό τους. Τρία χτυπήματα στην πόρτα και έπειτα η Έλενα εμφανίστηκε μπροστά μου.
“Γεια! Είναι εδώ η Αύρα;” είπα, όσο πιο ευγενικά μπορούσα.
“Όχι. Πέρασε για λίγο την ώρα που βλέπαμε την ταινία, αλλά επειδή δεν της δίναμε και πολύ σημασία, έφυγε.” Η απάντησή της με απογοήτευσε.
“Εντάξει. Σ' ευχαριστώ.”
Έκανα μεταβολή και έφυγα. Πού είχε εξαφανιστεί; Αποφάσισα πως ο καλύτερος τρόπος για να την βρω ήταν να ακολουθήσω την μυρωδιά της. Ακολουθώντας την, κατέληξα σε ένα από τα μπαλκόνια του ξενοδοχείου. Πρέπει να είχε περάσει από εδώ. Φυσικά, έξω στο μπαλκόνι δεν υπήρχε κανένα ίχνος της.
Καθώς έβγαινα, όμως, την εντόπισα πάλι. Κατευθυνόταν προς στο δωμάτιό μας. Μία ακόμα μυρωδιά υπήρχε επίσης. Ήταν βαριά. Κάποιος άντρας. Η δική του μυρωδιά κάλυπτε της Αύρας. Είναι δυνατόν να την είχαν απαγάγει; Και όμως, όλα τα στοιχεία αυτό έδειχναν. Είχα εξοργιστεί! Η Αύρα μου! Η δική μου Αύρα είχε χαθεί και δεν ήξερα που ήταν! Μια περίεργη επιθυμία να ουρλιάξω με κατέκλυσε. Χωρίς να το καλοσκεφτώ, οι κυνόδοντες μου πετάχτηκαν απειλητικοί από το στόμα μου και άρχισα να τρέχω. Κανένας θνητός δεν θα μπορούσε να με δει, όχι ότι με απασχολούσε κιόλας. Δεν ξέρω που πήγαινα. Ενστικτωδώς, ακολουθούσα την άγνωστη μυρωδιά. Χανόταν στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου. Η επιθυμία για να φωνάξω ήταν ακόμα ισχυρότερη. Ένα άγριο και δυνατό γρύλισμα μου διέφυγε από το στόμα μου, κάτι που με έκανε να νιώσω κάπως καλύτερα. Έπρεπε να την βρω πριν εκείνος που την είχε απαγάγει της έκανε κάτι. Ποιος τόλμησε να κάνει κάτι τέτοιο; Μόνο έναν μπορούσα να σκεφτώ...
Μόνο τον ''πολυαγαπημένο'' μου ξάδερφο...

Κεφάλαιο 20ο


Άνοιξα τα μάτια μου. Βρισκόμουν ξαπλωμένη πάνω σε κάτι μαλακό. Τα χέρια μου ακουμπούσαν ίσα-ίσα το ύφασμα από κάτω. Μετάξι. Ανασηκώθηκα λίγο και πρόσεξα πως βρισκόμουν σε ένα μεγάλο δωμάτιο. Οι τοίχοι είχαν μία απαλή απόχρωση του ροζ, ακριβώς το ίδιο με το κρεβάτι στο οποίο βρισκόμουν ξαπλωμένη.
Σηκώθηκα, κάπως απότομα, η αλήθεια είναι αυτή και αυτό με έκανε να ζαλιστώ. Ένιωσα αδύναμη και τελείως αποπροσανατολισμένη. Εκεί όπου έριχνα μια πιο διεξοδική το δωμάτιο, ξαφνικά, η πόρτα του δωματίου άνοιξε. Στη κάσα της πόρτας στεκόταν ένας μαυροφορεμένος άνδρας. Τα μαλλιά του ήταν και αυτά το ίδιο μαύρα. Τα μάτια του ήταν γκρίζα, σχεδόν λευκά. Ήταν τόσο όμορφος, μα και τόσο αποκρουστικός. Μου θύμιζε τρομερά τον Σαμ. Από πίσω του, βρίσκονταν η Βαλεντίνα, η οποία έφυγε σχεδόν αμέσως. Ο μαυροφορεμένος άντρας έκλεισε την πόρτα πίσω του.
“Ποιος είσαι;” φώναξα εγώ, προσπαθώντας να μην αφήσω να φανεί το πόσο τρομαγμένη ήμουν.
“Δεν σου θυμίζω κανέναν; Ούτε καν τον ξάδερφό μου;” είπε και η φωνή του με έκανε να ανατριχιάσω. Ήταν σαν να μιλούσε φίδι.
“Εσύ και ο Σαμ είστε...ξαδέρφια;” αναφώνησα έκπληκτη εγώ.
“Μμμ.. ναι. Είναι ένα από τα παιχνίδια που παίζει η μοίρα σε εσάς τους θνητούς. Ποιος να το περίμενε ότι θα συναντούσες τον ξάδερφο του Σαμ!” είπε και η φωνή του, αν και ακουγόταν γλυκιά, όταν μιλούσε για τον ξάδερφό του, μπορούσες να διακρίνεις το μίσος και την απέχθεια που ένιωθε πραγματικά για αυτόν.
“Και τι θες από εμένα;” Ρώτησα και προσπάθησα και πάλι να μην αφήσω να φανεί ο τρόμος που με είχε καταβάλει.
“Να πάρω την εκδίκησή μου. Και εσύ θα με βοηθήσεις σε αυτό.” είπε και τα μάτια του άστραψαν.
“Όχι! Δεν πρόκειται να κάνω τίποτα για χάρη σου!” είπα, γεμάτη σιγουριά αυτή τη φορά.
“Μην είσαι τόσο σίγουρη...” είπε και βγήκε από το δωμάτιο χωρίς να προσθέσει τίποτα άλλο.



ΣΑΜ

Έπρεπε να σιγουρευτώ αν όντως ο Άλεξ είχε απαγάγει την Αύρα. Το να πάω και να κάνω σαματά χωρίς να έχει κάνει τίποτα θα ήταν κάτι που θα τον έκανε να με μισήσει ακόμα πιο πολύ και δεν είχα καμία όρεξη να ασχοληθώ μαζί του.
Ο μόνος που μπορούσε να με βοηθήσει ήταν η Νικόλ.
Μέσα σε μισή ώρα βρισκόμουν στο μπαρ όπου διεύθυνε. ''Μπαρ Νότος'' Αυτό έγραφε η επιγραφή απ' έξω. Τυπικό μπαρ για τους Zver, αλλά και για αρκετά ανόητους θνητούς. Μπαίνοντας μέσα, όλοι φάνηκαν να προσέχουν την παρουσία μου, αλλά εγώ δεν έδωσα καμία σημασία. Ανέβηκα τις σκάλες μέσα σε δευτερόλεπτα και, πριν το καταλάβει κανείς, βρισκόμουν στο γραφείο της Νικόλ.
Από πίσω μου, έτρεχε ο σωματοφύλακας της, ο οποίος είχε ξεμείνει στην είσοδο.
“Λαίδη μου, με συγχωρείτε, αλλά δεν το πρόλαβα. Τώρα αμέσως θα τον διώξω.” είπε με τραχιά φωνή ο διπλάσιος σε μέγεθος από εμένα σωματοφύλακας.
Παρά το μέγεθός του, μπορούσα εύκολα να τον νικήσω. Φαινόταν αρκετά χαζός. Το μυαλό του δεν ήταν το μόνο σημείο που μπορούσα να τον νικήσω, ήταν όμως αρκετό.
“Δεν χρειάζεται, Ντμίτρι. Ο Samael είναι φίλος.” ακούστηκε η φωνή της Νικόλ πίσω από το γραφείο στο οποίο καθόταν. Πάλι καλά που με έβγαλε από την δύσκολη θέση να τακτοποιήσω τον σωματοφύλακα της. “Μπορείς να φύγεις.” είπε για άλλη μια φορά η Νικόλ και ο Ντμίτρι έγινε καπνός.
“Χρειάζομαι την βοήθεια σου.”
“Πάντα βιαστικός.”μουρμούρισε η Νικόλ. “Τι χρειάζεσαι; Για να έρχεσαι εδώ σημαίνει ότι κάτι σημαντικό συνέβη.” Φυσικά, είχε πέσει μέσα. Δεν ήταν άδικα μία από τις κορυφαίες του οίκου της!
“Έχω υποψίες ότι ο Άλεξ έχει απαγάγει την κοπέλα που αγαπώ.”
“Για δες!” καύχασε “Εσύ! Ερωτευμένος! Πέρα από την πλάκα, όμως...Αν ο Άλεξ εμπλέκεται, ξέρεις ότι πρέπει να προσέχεις. Έχετε προηγούμενα. Είσαι σίγουρος ότι είναι αυτός;”
“Όχι. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο σε χρειάζομαι. Εσύ ξέρεις κόσμο. Εγώ τον τελευταίο καιρό είχα αποκοπεί από την κοινωνία μας. Εσύ θα μου φανείς χρήσιμη. Πολύ χρήσιμη.”
“Ώστε έτσι πάει Σαμ; Τώρα με χρειάζεσαι, αλλά μετά και πάλι θα μας γράψεις όλους. Δεν μπορείς να γυρνάς την πλάτη σου στο είδος σου!” σύριξε απειλητικά εκείνη.
“Το ξέρω πολύ καλά αυτό, Νικόλ! Όμως αυτό είναι το τελευταίο που με ενδιαφέρει. Αυτό που θέλω να ξέρω είναι αν θα με βοηθήσεις. Θα το κάνεις;” Φάνηκε να το σκέφτεται για λίγο, παρόλα αυτά, όταν μίλησε, φάνηκε να το κάνει αβίαστα, σαν να είχε πάρει την απόφασή της πριν καν μπω στο γραφείο της.
“Πολύ καλά. Θα σε βοηθήσω. Αλλά μην περιμένεις και πολλά στο μέλλον.” είπε. Την είδα να σηκώνεται ατάραχη από την καρέκλα της. “Έλα να με πάρεις από εδώ στις εννιά. Θα πάμε στα μέρη μας απόψε.” Έπειτα, βγήκε από το δωμάτιο, με εμένα στο κατόπι της.