Αγνοί (by kasandra)

Κεφάλαιο 1: Όνειρο

Ήμουν μέσα στο αυτοκίνητο με την οικογενειά μου. Ο πατέρας μου οδηγούσε, η μαμά ήταν συνοδηγός και άλλαζε τα τραγούδια στο ραδιόφωνο, τα αδέρφια μου καθόντουσαν πίσω μαζί μου και κοιτούσαν έξω από το παράθυρο.
Άξαφνα ένα αυτοκίνητο από το αντίθετο ρεύμα έκανε προσπέραση τρέχοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ο οδηγός δεν μας είχε δει. Ο μπαμπάς δεν πρόλαβε να αντιδράσει.
Τρακάραμε και το αυτοκίνητό μας πετάχτηκε και έκανε δύο στροφές στον αέρα και προσγειώθηκε στις ρίζες ενός μεγάλου δένδρου, το οποίο από την πρόσκρουση λύγισε και ήταν έτοιμο να σπάσει στην μέση.
Άνοιξα τα μάτια μου, το σκηνικό ήταν γνωστό. Το έφερα ξανά στο μυαλό μου. Ναι, είμαι σίγουρη ότι το είχα δει. Για την ακρίβεια το έβλεπα συνέχεια. Κάθε βράδυ όταν έπεφτα για ύπνο, όταν έκλεινα τα μάτια μου για να σκεφτώ ή να χαλαρώσω. Το ζούσα ξανά και ξανά εδώ και ένα μήνα. Πλέον είχε γίνει κομμάτι του εαυτού μου, είχαμε γίνει ένα.
Άναψα το φως και κοίταξα το ρολόι. Πέντε η ώρα. Είναι νωρίς ακόμα. Αλλά καλύτερα να σηκωθώ γιατί αν με δει η μαμά πάλι μούσκεμα στον ιδρώτα και με κόκκινα μάτια...
Την προηγούμενη φορά μόνο στο νοσοκομείο δεν με πήγε. Με κράτησε σπίτι και μου έφτιαξε να φάω φιδέ. Και μετά λαπά, διότι την έβλεπα εκεί τόσο ζωηρή και γεμάτη ζωή, που το όνειρο ξεπηδούσε άθε τρεις και λίγο και την έβλεπα νεκρή και παγωμένη με την φαντασία μου που έκανα εμετό κάποια στιγμή.
Ευτυχώς στο όνειρο δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου για να δω τους άλλους. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να αναπνέω και αυτό με μεγάλη δυσκολία γιατί μια απέσια μαυρίλα με πλάκωνε. Ήταν λες και ήμουν στο σκοτεινό βυθό μιας βαθιάς λίμνης και όσο περνούσε η ώρα τόσο πιο πολύ βυθιζόμουν.
Μόλις θυμήθηκα αυτό το κομμάτι του ονείρου ανατρίχιασα και πετάχτηκα επάνω. Συνήθως (μετά την πρώτη εβδομάδα) ξυπνούσα πριν φτάσω σε αυτό το σημείο. Και πάντα προσπαθούσα να μην το θυμάμαι.
Αφού είχα σηκωθεί αποφάσισα να κάνω ένα μπάνιο για να συνέλθω.
Πήγα στο μπάνιο και κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Ήμουν λουσμένη στον ιδρώτα. Είχα χλωμιάσει και κάτω από τα μάτι μου είχα μαύρους κύκλους, τα μαλλιά μου, μαύρα, είχαν κολλήσει στο λαιμό μου και στα μαγουλά μου και τα μάτια μου, τα κάποτε υπέροχα καστανά μάτια μου ήταν τώρα γεμάτα πανικό και κοίταζαν μία αγνώριστη, από τις αϋπνίες και τους εφιάλτες, Αλέξια.
Το ζεστό νερό με χαλάρωσε και καθάρισε το μυαλό μου. Όχι εντελώς απλώς κλείδωσε σε ένα συρτάρι στο πίσω μέρος του μυαλού μου αυτές τις αναμνήσεις και τις σκέψεις. Μόλις βγήκα από το μπάνιο σκουπίστηκα και στέγνωσα τα μαύρα σγουρά μαλλιά μου με μια πετσέτα. Έπλυνα τα δόντια μου και πήγα στο δωμάτιο να ντυθώ.
Όπως ήταν φυσικό δεν χρειαζόταν να διαλέγω κάθε μέρα ρούχα για το σχολείο γιατί φορούσα την στολή τς μαζορέτας. Αλλά σήμερα αποφάσισα να βάλω ένα κολλητό μαύρο τζιν παντελόνι και ένα λιλά μακρυμάνικο μπλουζάκι. Πήρα την τσάντα του σχολείου, αφού είδα πρώτα ότι είχε πάει εφτά η ώρα και κατέβηκα για πρωινό.

Κεφάλαιο 2: Έκπληξη

"Καλημέρα" φώναξε η μαμά μέσα από το ψυγείο.
"Καλημέρα μαμά, ο μπαμπάς;" ρώτησα χαρούμενη και με το χαμόγελο στα χείλι. "Στο γκαράζ, φτιάχνει κάτι στο αυτοκίνητο." μου είπε αόριστα και αρχίζοντας να αλείφει την φέτα με βούτυρο.
"Φωνάζεις τα αδέρφια σου μέχρι να τελειώσω εγώ εδώ;" με ρώτησε έχοντας γυρισμένη την πλάτη της σε εμένα.
Χωρίς να απαντήσω, σηκώθηκα για να πάω και της έριξα ένα αγανακτισμένο βλέμμα, το οποίο δεν είδε. Αλλά αν το έβλεπε σίγουρα θα μου έβγαζε την γλώσσα.
Πόσο αγαπούσα την μητέρα μου. Είμαστε δύο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι.
Ψηλή, αδύνατη με πολύ μακριά πόδια, ένα στοιχείο της που το πήρα και εγώ, τα μαλλιά της κοκκινόξανθα, ίσια μέχρι τους ώμους με φράντζα. Τα μάτια της, πάντα μες στην ζωντάνια, ένα καθαρό έντονο γαλάζιο. Τα χείλι της, σε ένα διαρκές χαμόγελο ακόμα και όταν ήταν θυμωμένη πράγμα σπάνιο, κόκκινα, ελαφρός το επάνω χείλος της πιο γεμάτο από το κάτω.
Άνοιξα την πόρτα από το δωμάτιο των διδύμων. Μόλις μπήκα μέσα το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν δύο πανομοιότυπα ζευγάρια μάτια να με κοιτάζουν χαρούμενα.
Είχα την αίσθηση πως μου έκρυβαν κάτι, διότι είχαν ένα πονηρό χαμόγελο στα χειλάκια τους. Ντύθηκαν και κατεβήκαμε.
Μόλις φάγαμε. Πήραμε το κολατσιό μας και βγήκαμε από την κουζίνα και πριν ανοίξω την πόρτα για το γκαράζ η μαμά μου έκλεισε τα μάτια.
"Μαμά, τι κάνεις;" αναφώνησα έκπληκτη.
"Μην ανησυχείς, δεν θα σε αφήσω να πέσεις." απάντησε
Προχωρήσαμε λίγο και μετά σταματήσαμε. Με ευθυγράμμισε με κάποιο αντικείμενο.
"Ωραία είναι εδώ άστη και έλα." έδωσε διαταγή στη μαμά. Στην φωνή του ακουγόταν ένα χαμόγελο.
Η μαμά με άφησε και άνοιξα τα μάτια μου.