Πανσέληνος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Δεν είχα καμία ιδέα ότι υπήρχε ο κόσμος του. Μέχρι εκείνη την ημέρα. Την ημέρα που με έσωσε από τον ίδιο μου τον εαυτό. Την ημέρα που πήγα να πεθάνω για εκείνον…

1.Η ΠΡΩΤΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑ
Εκείνη η μέρα, η μέρα που τον γνώρισα, θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου. Έφυγα για το σχολείο, με ένα ζευγάρι μάτια να με παρακολουθούν. Εκείνος, ήταν ο νέος μαθητής ,ένας γοητευτικός λονδρέζος. Τζέικ Μπλακ, συστήθηκε στην τάξη. Από την πρώτη στιγμή που τον είδα,γοητεύτηκα. Ήταν μελαχρινός,με μαύρα μάτια. Είχε μια απαράμιλλη ομορφιά. Ήρθε και κάθισε δίπλα μου ,στη μοναδική άδεια θέση. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, που νόμιζα ότι θα την ακούσουν όλοι. Με κοίταξε αινιγματικά με ένα υπέροχο βλέμμα που όμοιό του δεν είχα ξαναδεί. Τον παρακολουθούσα, μέχρι να αντιληφθώ ότι κι εκείνος με παρακολουθούσε .Το κουδούνι του διαλείμματος με έβγαλε από τις σκέψεις μου. Κάθισα με την Αλέξις και την Μαίρυ, μέχρι να αντιληφθώ την παρουσία 5 ατόμων κι εκείνον να με παρακολουθεί. Προσπάθησα να μην τραβήξω την προσοχή της Αλέξια, που ήταν η κολλητή μου και τα πρόσεχε όλα.
-Τι συμβαίνει, Ιζαμπέλλα ; με ρώτησε παιχνιδιάρικα. Τι κοιτάς;
-Τίποτα, απάντησα. Στην πραγματικότητα, κοιτούσα εκείνον.
-Άστα αυτά. Τον Μπλακ κοιτάς.
Και είχε δίκιο. Το βράδυ που έπεσα για ύπνο, η εικόνα του δεν έφευγε άπ’ το μυαλό μου. Ήθελα να τον γνωρίσω καλύτερα. Θα έκανα την αρχή αύριο.
Την επόμενη μέρα, μια υπέροχη ξανθιά βρισκόταν στο πλευρό του. Πρέπει να ομολογήσω ότι ζήλεψα λιγάκι, μέχρι να μάθω ότι ήταν η αδελφή του. Εκείνος με κοιτούσε με τα ζεστά μάτια του και με έκανε να νιώθω υπέροχα. Όταν, ξαφνικά άρχισε να πλησιάζει προς το μέρος μου, κόντεψα να πεθάνω. Με καλημέρισε και με προσκάλεσε να καθίσω στο τραπέζι του. Μου σύστησε τα αδέλφια του: Την Κέιτ, μια μικροκαμωμένη αλλά χαριτωμένη κοπέλα, τον Σέιν, τον μεγαλόσωμο αδελφό του, τον Άλεξ, με τα ζεστά γαλανά μάτια και την Μελίσα, που θα έκανε κάθε κορίτσι σε αυτή την αίθουσα να μελαγχολήσει. Όταν χτύπησε το κουδούνι, φύγαμε μαζί για την τάξη της Βιολογίας. Στο σχόλασμα περίμενε για να με επιστρέψει σπίτι.
-Δεν είναι ανάγκη…,προσπάθησα να το αποφύγω.
Αλλά εκείνος επέμενε γλυκά, κι έτσι δεν μπορούσα να αντισταθώ. Ωστόσο, πρόσεξα ότι η Μελίσα με κοιτούσε εχθρικά, όση ώρα περπατούσα δίπλα στον Τζέικ. Αλλά δεν με ένοιαξαν τα εχθρικά της βλέμματα. Προσπάθησα να χαρώ τα λίγα λεπτά μαζί του. Η ώρα περνούσε τόσο γρήγορα, που δεν κατάλαβα ότι ήμασταν έξω από το σπίτι μου. Βγήκα από το αυτοκίνητο, ευχαρίστησα τον Τζέικ και κατευθύνθηκα στο σπίτι, με μια ευτυχισμένη έκφραση στο πρόσωπο μου…

2.ΕΚΤΗ ΑΙΣΘΗΣΗ
Την επόμενη μέρα, ο Τζέικ έλειπε. Δεν μου φαινόταν λογικό. Δεύτερη μέρα στο σχολείο και να λείπει;
Εχθές κοίταζα όλη νύχτα το ολόγιομο φεγγάρι και σκεφτόμουν εκείνον. Πανσέληνος, η πιο ρομαντική φάση του φεγγαριού. Περίεργο…Ένιωσα περίεργα που δεν μοιραζόμουν το θρανίο μαζί του. Η μέρα πέρασε γρήγορα. Την νύχτα, συνεχώς αναρωτιόμουν αν θα τον ξαναδώ.
Το πρωί ,κοίταξα στο θρανίο μας πριν καν μπω στην αίθουσα. Ήταν εκεί, και μου έγνεφε! Τον ρώτησα γιατί δεν ήρθε εχθές, αλλά άλλαξε θέμα, ρωτώντας με αν μπορούσε να περάσει από το σπίτι μου το απόγευμα να του δώσω τα μαθήματα της χθεσινής ημέρας. Δεν είχα λόγο να αρνηθώ, κι έτσι του είπα να περάσει στις 6.Μετά το σχόλασμα, περίμενα με ανυπομονησία την άφιξη του στο σπίτι μου. Χωρίς να το καταλάβω, χτύπησε το κουδούνι, ήταν εκείνος!
Ανεβήκαμε στο δωμάτιό μου για να πάρω τα βιβλία, αλλά εκείνη τη στιγμή με αιφνιδίασε, με φίλησε και νόμιζα ότι θα λιποθυμήσω. Τα βιβλία έπεσαν στο πάτωμα, αλλά κανένας από τους δυο μας δεν έκανε τον κόπο να τα σηκώσει. Μου εξομολογήθηκε ότι ένιωθε μια περίεργη έλξη για μένα, που δεν μπορούσε να την εξηγήσει. Μου ζήτησε να κρατήσω τη σχέση μας μυστική. Κι έφυγε. Ανυπομονούσα να τον δω το επόμενο πρωί.
Το επόμενο πρωί, ήταν έξω από το σπίτι μου και με περίμενε. Τον καλημέρισα με ένα φιλί και μπήκα στο αυτοκίνητο. Καθώς οδηγούσε, τα μάτια του έγιναν απλανή και είπε: «Ιζαμπέλλα, πρέπει να προσέχεις…»
-Τι; Αναφώνησα.
-Εντάξει, θα σου εξηγήσω. Έχω μια προαίσθηση, έκτη αίσθηση αν θες. Προαισθάνομαι πράγματα που θα συμβούν.
-Δηλαδή;
-Θα σου εξηγήσω κάποια μέρα, αλλά όχι τώρα.
«Αυτό δεν είναι απαραιτήτως καλό» σκέφτηκα.
-Πρέπει να προσέχεις, Ιζαμπέλλα. Μου το υπόσχεσαι;
-Σου το υπόσχομαι.
«Πρέπει να αρχίσω τις ερωτήσεις αμέσως» σκέφτηκα, τόσο μυστήριο είναι υπερβολικό.

3.ΥΠΟΨΙΕΣ
-Δεν θα μπορούσες να μου εξηγήσεις τώρα; Άρχισα, προσπαθώντας να τον πείσω.
-Θα μπορούσα, αλλά όχι, μου απάντησε.
Είχαμε φτάσει έξω από το σχολείο. Βγήκε πρώτος από το αμάξι, για να μου ανοίξει την πόρτα.
-Εντάξει, κατένευσα τελικά, κέρδισες, αλλά για την ώρα…
Στο μάθημα, το μυαλό μου στριφογύριζε το ίδιο ερώτημα: Γιατί ο Τζέικ είχε έκτη αίσθηση; Μήπως ήταν κάποιο μεταφυσικό πλάσμα;
Το κουδούνι για το μεσημεριανό με έβγαλε από τις σκέψεις μου.
Τον κράτησα από το χέρι και καθίσαμε μόνοι μας, με την πρόφαση ότι ήθελα να μιλήσουμε.
«Ή τώρα ή ποτέ» σκέφτηκα. Οπλίστηκα με θάρρος και άρχισα την κουβέντα.
-Θέλω να σε ρωτήσω κάτι, αλλά υποσχέσου ότι δεν θα γελάσεις! Του είπα.
-Τι εννοείς; Είναι κάτι σοβαρό; με ρώτησε.
-Περίπου. Λοιπόν…άρχισα, μήπως είσαι κάποιο μεταφυσικό ον;
-Ορίστε; με κοίταξε περιπαικτικά. Πώς σου ήρθε αυτό;
-Τότε πώς εξηγείς την έκτη αίσθηση που διαθέτεις; Θα μου εξηγήσεις;
-Δεν είναι πολύ νωρίς για να μου κάνεις ερωτήσεις;
Και απομακρύνθηκε. Προσπάθησα να τον προφτάσω, αλλά σχεδόν αμέσως γύρισε πίσω.
-Θα σου εξηγήσω, αλλά όχι τώρα, σύμφωνοι;
Συμφώνησα. Αλλά μέσα μου δεν συμφωνούσα. Ήθελα να μάθω την αλήθεια εδώ και τώρα.
-Πρέπει να σου πω. Δεν μπορώ να το κρατάω άλλο μέσα μου.
Τώρα είχε αρχίσει να με κατατρώει η αγωνία.
-Τι συμβαίνει, Τζέικ;
-Λοιπόν, ξέρεις ότι σ’αγαπώ κι ότι δεν θέλω να είμαι λεπτό μακριά σου…
«Κάτι παίζεται εδώ…» σκέφτηκα.
-Το ξέρω, απάντησα τελικά.
- Αλλά δεν γίνεται να μείνουμε για πάντα μαζί, πρέπει να σε προστατεύσω…
-Τι εννοείς; Άρχισα να φοβάμαι…
-Δεν μπορώ να σε εκθέτω σε ένα συνεχή κίνδυνο. Πρέπει να μείνω μακριά σου.
-Όχι! αναφώνησα, δεν μπορείς να μου το κάνεις αυτό!
-Μα δεν καταλαβαίνεις ότι κινδυνεύεις όσο είσαι κοντά μου;
-Κι εσύ δεν καταλαβαίνεις ότι πεθαίνω μακριά σου;
Ήμουν συγκλονισμένη. Θα τον άφηνα να φύγει. Γιατί ήξερα, ότι θα γυρνούσε πού σύντομα…

4.ΦΥΓΗ
Την άλλη μέρα δεν εμφανίστηκε. Κοιτούσα το τραπέζι τους. Όλοι τους ήταν εκεί, εκτός από εκείνον. Ένιωθα ένα βάρος στη καρδιά. Κάθισα με την Αλέξια, που πρόσεξε αμέσως την έκφραση μου.
-Ιζαμπέλλα! Τι έχεις; με ρώτησε.
- Δεν είμαι πολύ καλά σήμερα. Ήταν αλήθεια αυτό.
-Θες να μου μιλήσεις;
Έτσι άρχισα να της εξιστορώ τα πάντα: Για την σχέση μου με τον Τζέικ, το φιλί μας, το μυστήριο γύρω από την έκτη αίσθηση και τα λοιπά. Μόλις τελείωσα, πρόσεξα την έκφραση της.
Σταματήσαμε να μιλάμε για αυτό το θέμα, ένιωθα απαίσια. Προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί του, αλλά τίποτα. Ρώτησα τον Σέιν, αλλά μου είπε ότι δεν είχε ιδέα που βρισκόταν ο Τζέικ.
Ήμουν απελπισμένη. Δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν. Οι γονείς μου ανησυχούσαν. Του είχα στείλει εκατομμύρια γράμματα, χωρίς απάντηση. Τον ονειρευόμουν. Ονειρευόμουν ότι ερχόταν να με βρει, να μου εξηγήσει. Από ποιον κινδυνεύω; Ή από τι; Αυτά τα ερωτήματα γύριζαν στο μυαλό μου όλη την εβδομάδα. Προσπάθησα να μην τον σκέφτομαι, αλλά ήταν αδύνατον…
Το επόμενο πρωί επισκέφτηκα τον Έντυ Νέλσον, τον παιδικό μου φίλο από το Φόρες. Ζούσε με τον πατέρα του, Φίλιο.
Με ξενάγησε στην περιοχή, ώσπου φτάσαμε σε έναν γκρεμό με υπέροχη βλάστηση. Εκείνος έφυγε, κι εγώ έμεινα μόνη να τον σκέφτομαι(τον Τζέικ). Ο γκρεμός οδηγούσε στη θάλασσα. Η ζωή μου δεν είχε νόημα χωρίς εκείνον. Έτσι, πήδηξα από τον γκρεμό. Είδα τη μορφή του μέσα στο νερό. Εκεί που νόμιζα ότι θα πνιγόμουν, ένιωσα ένα χέρι να με τραβάει. Κάποιος με έβγαλε έξω από το νερό.
Δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου. Ένοιωθα ότι πνιγόμουν. Ο «σωτήρας μου» μου έδωσε το φιλί της ζωής. Αλλά αυτό το φιλί κράτησε περισσότερο από τα συνηθισμένα φιλιά της ζωής.
Όταν άνοιξα τα μάτια μου, συνειδητοποίησα ότι ο «σωτήρας μου» ήταν εκείνος! Τον αγκάλιασα σφιχτά.
-Για εσένα γύρισα. Κατάλαβα ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα.
Ήμουν ευτυχισμένη. Τώρα μπορούσε να μου εξηγήσει…
- Μου χρωστάς μια εξήγηση, άρχισα…

5.ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ
-Ας το πάρουμε καλύτερα από την αρχή, άρχισε. Παλιοί θρύλοι των Quileute,λένε ότι καταγόμαστε από τους λύκους. Είμαστε μια φυλή, που μπορούμε να μεταμορφωνόμαστε σε λύκους, λυκάνθρωπους όπως ονομάζονται. Για αυτό έφυγα, επειδή την προηγούμενη μέρα είχε εμφανιστεί η πανσέληνος. Για αυτό σε γοήτευα. Οι λύκοι, στην ανθρώπινη μορφή, είναι αθεράπευτα όμορφοι. Και αθάνατοι. Κι έχουν μια έκτη αίσθηση, μάλλον καλύτερα ένστικτο, που τους βοηθάει να επικοινωνούν μεταξύ τους. Τώρα που έμαθες τι πραγματικά είμαι, σίγουρα δεν θες να με ξαναδείς…
-Όχι, απάντησα, δεν φοβάμαι το θάνατο, γιατί ξέρω ότι με αγαπάς. Και θα μείνω για πάντα κοντά σου…
Με αυτά τα λόγια, σφράγισα το μυστικό του και το έθαψα βαθιά μέσα μου. Κανένας δεν το έμαθε, κανείς ποτέ δεν έμαθε ότι ο αγαπημένος μου Τζέικ ήταν λυκάνθρωπος…
Την επόμενη μέρα, όλο το σχολείο είχε μάθει ότι βγαίναμε. Τα κορίτσια με κοιτούσαν με ζήλια, κι εγώ ένιωθα ευτυχισμένη δίπλα του. Κάθισα μαζί του, σκεπτόμενη να τον ρωτήσω για τον τρόπο ζωής του ως λυκάνθρωπος…

6.ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ
-Και, άρχισα , δεν τρως ανθρώπους;
-Όχι, βέβαια! Απάντησε γελώντας. Γιατί, φοβάσαι;
Όχι, δεν φοβόμουν. Τον αγαπούσα και τώρα ήθελα να τον προστατεύσω. Από τον εαυτό του. Ήταν επικίνδυνος για τον εαυτό του. Ανεξέλεγκτος.
Αποφασίσαμε να περάσουμε το Σαββατοκύριακο στο Κρουστούνε, στο Φοίνιξ. Ήταν 1 χιλιόμετρο μακριά, και 2 ώρες με το αυτοκίνητο. Ανακοίνωσα στο βραδινό ότι θα περάσω με τον Τζέικ το Σαββατοκύριακο στο Κρουστούνε. Δεν έφεραν αντίρρηση, αλλά μου επεσήμαναν να είμαι πίσω νωρίς. Ανέβηκα στο δωμάτιό μου και άρχισα να ετοιμάζω τα πράγματά μου. Μου είπε ότι θα πηγαίναμε με την οικογένειά του για πεζοπορία. Αλλά που θα μέναμε; Ήταν το τελευταίο που με απασχολούσε. Το μόνο που με απασχολούσε ήταν να έρθει η αυριανή ημέρα, για να μείνω μόνη μου μαζί του. Όλο το βράδυ σκεφτόμουν εκείνον και την αυριανή ημέρα.
Το άλλο πρωί, γνώρισα τους γονείς του Τζέικ: τον Κλάους και την Εσμέ. Ο Κλάους ήταν μελαχρινός με καστανά μάτια. Ήταν ένας ευγενικός γιατρός, που έκανε λειτούργημα στο Φοίνιξ. Η Εσμέ ήταν ξανθιά με γαλάζια μάτια. Αγαπούσε πολύ τα παιδιά της και ήταν υπερπροστατευτική.
Πήγαμε για πεζοπορία στο βουνό Quileute. Περπατούσα στον καθαρό αέρα, στην αγκαλιά του. Ώσπου, είδα τέσσερα άτομα, δύο άντρες και δύο γυναίκες να τρέχουν μπροστά μας. Μόλις τους είδαμε, ο Τζέικ άρχισε να γρυλίζει.
-Ποιοι είναι αυτοί; ρώτησα την Εσμέ. Η Εσμέ δίστασε αρχικά.
-Τα ξέρει όλα, της είπε ο Τζέικ.
-Είναι βρικόλακες, μου απάντησε η Εσμέ.
Μπορούσα να τα περιμένω όλα. Αργότερα, όταν μείναμε μόνοι μας, ο Τζέικ μου εξήγησε ότι οι βρικόλακες ήταν αιώνιοι εχθροί των λυκανθρώπων, επειδή η βασίλισσα των βρικολάκων, Κασσάνδρα, είχε καταχραστεί τη γη των λυκανθρώπων. Μου είπε επίσης ότι η ομάδα των βρικολάκων μυρίστηκε το αίμα μου και με κυνηγάνε. Ο Τζέικ είχε δίκιο. Βρίσκομαι σε κίνδυνο. Η οικογένεια του Τζέικ αποφάσισε να με προστατέψει. Έτσι, με έκρυψε για λίγο στο σπίτι τους, μέχρι να φύγουν οι βρικόλακες από εκεί. Το βράδυ, ξαγρύπνησα σκεπτόμενη εκείνον. Δεν με ένοιαζε ο θάνατος, αρκεί να ήταν εκείνος ασφαλής.
Το επόμενο πρωί, τους συναντήσαμε ξανά. Καθώς πλησίαζαν, διέκρινα έναν ξανθό και ένα μελαχρινό άντρα και δυο ξανθές γυναίκες. Ο αρχηγός τους μας σύστησε: Οι δύο άντρες λέγονταν Μαξ και Λουκ και οι γυναίκες Βικτουάρ και Λίντια. Ο Μαξ άρχισε να μυρίζει τον αέρα, όταν το βλέμμα του έπεσε πάνω μου. Οι λύκοι μπήκαν μπροστά για να με προφυλάξουν. Ο Μαξ προσπάθησε να μου ορμήσει, αλλά ο Τζέικ με άρπαξε από το μπράτσο.
-Φύγετε τώρα!, φώναξε ο Κλάους.
Ανέβηκα στους ώμους του και σε λίγα λεπτά είχαμε φτάσει στο σπίτι τρέχοντας. Περιμέναμε, ώσπου έφτασαν και οι υπόλοιποι. Φύγαμε γρήγορα για το Φόρκς. Σε όλη τη διαδρομή, ήμουν στην αγκαλιά του Τζέικ, σκεπτόμενη τους κινδύνους που θα αντιμετώπιζα…

7.ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
Αποφασίστηκε να φύγω από το σπίτι, και να πάμε κάπου μακριά, οπού δεν θα μπορούσαν να μας βρουν.
-Ναι, αλλά οι γονείς μου; Αν μείνουν εδώ απροστάτευτοι, θα τους σκοτώσουν!
- Δυο από μας θα μείνουν στη περιοχή να προσέχουν την οικογένειά σου, με πληροφόρησε ο Κλάους.
-Άκου, Ιζαμπέλλα, πρέπει να είσαι ασφαλείς, σε χρειάζομαι, μου είπε τρυφερά ο Τζέικ και με κράτησε στην αγκαλιά του.
Όταν φτάσαμε έξω από το σπίτι μου, άρχισα να σκέφτομαι τι δικαιολογία θα βρω για να φύγω. Όταν…
-Τζέικ, σε ένα λεπτό είμαι έτοιμη! Γεια σου, μαμά! Πρέπει να φύγω, θα πάμε με την οικογένεια του Τζέικ στη Καλιφόρνια για λίγο, δεν σε πειράζει,ε;
-Ιζαμπέλλα, δεν με πειράζει. Αλλά τι θα γίνει με το σχολείο σου, παιδί μου;
-Για δυο μέρες δεν πειράζει! Πάω να μαζέψω τα πράγματά μου!
Άρχισα να μαζεύω, όταν ο Τζέικ μπήκε από το παράθυρο για να με βοηθήσει.
-Χρειάζεσαι βοήθεια; με ρώτησε με την υπέροχη φωνή του.
-Όχι, ευχαριστώ.
Και του έδωσα ένα φιλί, πριν κατέβω κάτω να αντιμετωπίσω τους γονείς μου.
-Μαμά, μπαμπά, φεύγω!
Και έδωσα από δύο φιλιά στον καθένα και μια αγκαλιά.
-Θα γυρίσω σύντομα!, φώναξα, καθώς έκλεινα την πόρτα.
Αν και δεν ήμουν 100% σίγουρη ότι θα τους ξανάβλεπα…

8.ΚΡΥΦΤΟ
Μπήκα στο αυτοκίνητο. Ο Τζέικ με πήρε στην αγκαλιά του.
-Κοιμήσου, μου είπε. Όταν ξυπνήσεις, θα έχουμε φτάσει στον προορισμό μας.
Έκλεισα τα μάτια μου. Η αλήθεια είναι ότι φοβόμουν, όχι για μένα. Για εκείνον. Θα πήγαινε να κυνηγήσει τον Μαξ. Δεν ήθελα να πάθει κάτι κακό. Αυτά σκεφτόμουν, ώσπου με συνεπήρε μια γλυκιά νάρκη σε όλο μου το κορμί. Αποκοιμήθηκα, έχοντας την εικόνα του στο μυαλό μου…
Το πρωί, ξύπνησα, σε ένα άγνωστο προς εμένα δωμάτιο. Ο Τζέικ βρισκόταν στο σαλόνι.
-Πού είμαστε; Ρώτησα με την –ακόμα- νυσταγμένη φωνή μου.
-Στο εξοχικό μας, στην Μαδρίτη.
Όταν άκουσα την τοποθεσία, μου κόπηκε η αναπνοή. Πότε προλάβαμε να φτάσουμε στη Μαδρίτη;
Τότε, οι εικόνα των γονιών μου μού ήρθε στο μυαλό. Προς στιγμήν, ξέχασα τον κίνδυνο και αφέθηκα στην γοητεία του συνομιλητή μου. Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό μου. Ο Τζέικ το πρόσεξε. Σε λίγα δευτερόλεπτα, είχε βρεθεί κοντά μου. Με αγκάλιασε από τους ώμους.
-Εμπιστεύσου με. Ο Σέιν και ο Άλεξ προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τον Μαξ. Η Κέιτ και η Μελίσα κάνουν περιπολίες έξω από το σπίτι σου, προστατεύοντας τους γονείς σου. Με εμπιστεύεσαι; είπε τελικά.
Κούνησα το κεφάλι καταφατικά. Η αλήθεια ήταν ότι τον εμπιστευόμουν. Είχα εναποθέσει –κυριολεκτικά- τη ζωή μου πάνω του. Ένα ερώτημα όμως, με έκανε να ανησυχήσω…
-Ο Κλάους και η Εσμέ; ,ρώτησα με αγωνία. Που βρίσκονται;
- Προσπαθούν να βρουν την καλύτερη πτήση για να φύγουμε, απάντησε ο Τζέικ.
- Οι δυο μας;
Ξαφνικά, αυτή η προοπτική με έκανε να αισθάνομαι υπέροχα και απαίσια μαζί. Υπέροχα, γιατί θα ήμουν με τον έρωτα της ζωής μου, ολομόναχοι και απαίσια για τους ανθρώπους που άφηνα πίσω μου.
Τι θα γινόταν αν πάθαινε κάτι ο Κλάους ή η Εσμέ; Η Κέιτ ή ο Άλεξ;
Ο Σέιν ή η Μελίσα; Δεν θα το συγχωρούσα ποτέ στον εαυτό μου.
Το χτύπημα ενός κινητού τηλεφώνου με έβγαλε από τις σκέψεις μου.
-Εντάξει, σε λίγο θα είμαστε έτοιμοι, απάντησε ο Τζέικ στο τηλέφωνο.
-Ποιος είναι; Ρώτησα γεμάτη απορία.
- Η Εσμέ. Μου είπε να μαζέψεις γρήγορα τα πράγματά σου γιατί σε μία ώρα φεύγουμε για Λονδίνο.
Άρχισα να ετοιμάζω τα πράγματά μου, σκεπτόμενη το ταξίδι. Πότε θα γυρνούσαμε; Οι γονείς μου ήταν καλά;
Αυτά σκεφτόμουν σε όλη τη διαδρομή με το αυτοκίνητο, προς το αεροδρόμιο. Τι θα γινόταν, αν κάποιος πάθαινε κακό;
Η μελωδική του φωνή με έβγαλε από τις σκέψεις μου…

9.ΤΑΞΙΔΙ
-Φτάσαμε! φώναξε χαρούμενα όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Πάρκαρε το αυτοκίνητο, σε σημείο ώστε να το δουν ο Κλάους και η Εσμέ. Τότε, τον είδα. Ο Μαξ βρισκόταν λίγα μέτρα μακριά από το πάρκινγκ και χαμογελούσε σαρδόνια, σαν να έλεγε «Δεν θα μου ξεφύγεις τόσο εύκολα.» Πανικοβλήθηκα, φυσικά, και άρχισα να φωνάζω σαν υστερική στον Τζέικ και να του δείχνω το σημείο όπου είχα δει τον Μαξ.
Όταν όμως γύρισε ο Τζέικ για να δει αυτό που του έδειχνα, το αντικείμενο της προσοχής μου είχε εξαφανιστεί.
Ο Τζέικ προσπάθησε να το εξηγήσει, λέγοντας μου ότι ήταν της φαντασίας μου. Αλλά εγώ επέμενα.
Τον είδα. Είδα το σαρδόνιο χαμόγελό του, την παράξενη λάμψη στα μάτια του. Αποκλείεται να τα είχα φανταστεί. Τελικά, κατέληξα στο ότι ήμουν πολύ κουρασμένη, με αποτέλεσμα να βλέπω οράματα.
Ο Κλάους και η Εσμέ πλησίασαν το αυτοκίνητο. Ο Τζείκ τους παρέδωσε τα κλειδιά, λέγοντάς τους ότι θα ήμουν ασφαλής μαζί του.
Ήμουν ασφαλής. Ένιωθα ασφαλής στην αγκαλιά του. Ένιωθα ασφαλής βλέποντας τα γεμάτα από αγάπη μάτια του, να με καταπίνουν…
Φτάσαμε στο Λονδίνο. Μεγάλη πόλη. Με πολλά αξιοθέατα.
Δεν είχα ιδέα που θα μέναμε. Η απορία αυτή γεννήθηκε στο μυαλό μου όταν μπήκαμε στο ταξί. Πρόφερε μια διεύθυνση που μου ήταν άγνωστη. Τότε, τον ρώτησα:
-Πού πάμε;
-Στο σπίτι μας, στη Walking Street.
Καλά, πόσα σπίτια έχουν πια; σκέφτηκα, χαμογελώντας σε αυτή τη σκέψη.
Μετά από λίγα λεπτά, φτάσαμε στο σπίτι του. Και τι «σπίτι» ήταν αυτό! Σωστό φρούριο! Μια έπαυλη, περίπου σαν το σπίτι τους.
Παντού γυαλί. Το ονόμασα, «Το γυάλινο σπίτι» σαν το θρίλερ. Και επεσήμανα ότι ο τίτλος ήταν από θρίλερ. Εκείνος γέλασε, με εκείνο το γοητευτικό του χαμόγελο, ως απάντηση στο σαχλό σχολιάκι μου.
Περάσαμε μέσα, μου έδειξε το δωμάτιό μου και με βοήθησε να τακτοποιηθώ.
Το βράδυ φάγαμε έξω. Μου εξήγησε ότι θα μείνουμε στο Λονδίνο όσο χρειαστεί, μέχρι να περάσει ο κίνδυνος ή να εξουδετερώσουν τον Μαξ. Αυτή η μικρή φρασούλα μου γέννησε μια ανικανοποίητη περιέργεια μέσα στο κεφάλι μου. Πώς θα τον εξουδετερώσουν;

9.ΤΑΞΙΔΙ
-Φτάσαμε! φώναξε χαρούμενα όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Πάρκαρε το αυτοκίνητο, σε σημείο ώστε να το δουν ο Κλάους και η Εσμέ. Τότε, τον είδα. Ο Μαξ βρισκόταν λίγα μέτρα μακριά από το πάρκινγκ και χαμογελούσε σαρδόνια, σαν να έλεγε «Δεν θα μου ξεφύγεις τόσο εύκολα.» Πανικοβλήθηκα, φυσικά, και άρχισα να φωνάζω σαν υστερική στον Τζέικ και να του δείχνω το σημείο όπου είχα δει τον Μαξ.
Όταν όμως γύρισε ο Τζέικ για να δει αυτό που του έδειχνα, το αντικείμενο της προσοχής μου είχε εξαφανιστεί.
Ο Τζέικ προσπάθησε να το εξηγήσει, λέγοντας μου ότι ήταν της φαντασίας μου. Αλλά εγώ επέμενα.
Τον είδα. Είδα το σαρδόνιο χαμόγελό του, την παράξενη λάμψη στα μάτια του. Αποκλείεται να τα είχα φανταστεί. Τελικά, κατέληξα στο ότι ήμουν πολύ κουρασμένη, με αποτέλεσμα να βλέπω οράματα.
Ο Κλάους και η Εσμέ πλησίασαν το αυτοκίνητο. Ο Τζείκ τους παρέδωσε τα κλειδιά, λέγοντάς τους ότι θα ήμουν ασφαλής μαζί του.
Ήμουν ασφαλής. Ένιωθα ασφαλής στην αγκαλιά του. Ένιωθα ασφαλής βλέποντας τα γεμάτα από αγάπη μάτια του, να με καταπίνουν…
Φτάσαμε στο Λονδίνο. Μεγάλη πόλη. Με πολλά αξιοθέατα.
Δεν είχα ιδέα που θα μέναμε. Η απορία αυτή γεννήθηκε στο μυαλό μου όταν μπήκαμε στο ταξί. Πρόφερε μια διεύθυνση που μου ήταν άγνωστη. Τότε, τον ρώτησα:
-Πού πάμε;
-Στο σπίτι μας, στη Walking Street.
Καλά, πόσα σπίτια έχουν πια; σκέφτηκα, χαμογελώντας σε αυτή τη σκέψη.
Μετά από λίγα λεπτά, φτάσαμε στο σπίτι του. Και τι «σπίτι» ήταν αυτό! Σωστό φρούριο! Μια έπαυλη, περίπου σαν το σπίτι τους.
Παντού γυαλί. Το ονόμασα, «Το γυάλινο σπίτι» σαν το θρίλερ. Και επεσήμανα ότι ο τίτλος ήταν από θρίλερ. Εκείνος γέλασε, με εκείνο το γοητευτικό του χαμόγελο, ως απάντηση στο σαχλό σχολιάκι μου.
Περάσαμε μέσα, μου έδειξε το δωμάτιό μου και με βοήθησε να τακτοποιηθώ.
Το βράδυ φάγαμε έξω. Μου εξήγησε ότι θα μείνουμε στο Λονδίνο όσο χρειαστεί, μέχρι να περάσει ο κίνδυνος ή να εξουδετερώσουν τον Μαξ. Αυτή η μικρή φρασούλα μου γέννησε μια ανικανοποίητη περιέργεια μέσα στο κεφάλι μου. Πώς θα τον εξουδετερώσουν;

10.ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ
-Τζέικ, άρχισα, πώς εξουδετερώνεις ένα βαμπίρ;
Με κοίταξε περίεργα, με θυμό στα υπέροχα μάτια του.
-Δεν είναι ώρα να το συζητήσουμε, Ιζαμπέλλα, μου απάντησε, σταματώντας τη συζήτησή μας.
Τις επόμενες μέρες δεν το έθιξα το θέμα. Αλλά αναρωτιόμουν. Τι ήθελε να παραμείνει κρυφό; Τι ήταν επικίνδυνο να μάθω;
Έτσι, έκανα μια έρευνα σε εγκυκλοπαίδειες. Τίποτα δε με βοήθησε. Αργότερα, έψαξα στο ίντερνετ. Κανένα αποτέλεσμα. Τότε, αποφάσισα να τον ρωτήσω ευθέως. Απόψε κιόλας…
Καθόταν στον καναπέ και διάβαζε την «Περηφάνια και προκατάληψη», της Τζέιν Όστιν. Κάθισα δίπλα του. Εκείνος, αντιλήφθηκε την παρουσία μου και μου χαμογέλασε. Το στομάχι μου άρχισε να ανακατεύεται. Αν ήταν κάτι που εγώ απαγορευόταν να μάθω; Αλλά η περιέργεια υπερίσχυε του φόβου. «Ή τώρα ή ποτέ» σκέφτηκα.
-Δεν μου εξήγησες…
Ένας ερωτηματικός ήχος βγήκε από τα χείλη του.
-Τι να σου εξηγήσω;
-Πώς εξουδετερώνεται ένας βρικόλακας.
-Δεν πρέπει να μάθεις…
-Μου το υποσχέθηκες! φώναξα
-Εντάξει, παραδόθηκε, θα σου εξηγήσω. Αλλά υποσχέσου ότι δεν θα πεις σε κανέναν αυτά που θα σου πω σήμερα. Μου το υπόσχεσαι;
-Σου το υπόσχομαι, απάντησα…
Αλλά, δεν μου εξήγησε ποτέ…

11.ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Την κουβέντα μας διέκοψε ένα τηλεφώνημα. Σήκωσε το τηλέφωνο. Ήταν για μένα. Η Εσμέ.
-Ιζαμπέλλα, πρέπει να γυρίσεις πίσω, μου είπε με τον τρόμο να διακρίνεται στη φωνή της, ταξιδεύει στο Λονδίνο για να σε πιάσει!
Το τηλέφωνο έμεινε μετέωρο στο χέρι μου. Τα μάτια μου είχαν γουρλώσει. Ξαφνικά, το σκοτάδι άρχισε να με πλημμυρίζει…
Όταν ξύπνησα, βρισκόμουν στο καναπέ, με τον Τζέικ να με κοιτάζει με αγωνία. Είχε μαζέψει τα πράγματά μας και τα είχε μεταφέρει στο καθιστικό.
-Πρέπει να φύγουμε αμέσως για το αεροδρόμιο, με πληροφόρησε, η Εσμέ και ο Κλάους μας περιμένουν.
Η πτήση ήταν σχετικά ήρεμη. Κατάφερα να κοιμηθώ, στην αγκαλιά του, με ένα κύμα ανησυχίας να με τυλίγει. Ανησυχία, για τα άτομα που αγαπούσα. Δεν φοβόμουν, όχι. Δεν φοβόμουν το θάνατο.
Να πεθάνω στη θέση κάποιου που αγαπώ ήταν ένας ευχάριστος τρόπος να φύγω. Δεν ήθελα κανείς να διακινδυνεύσει τη ζωή του για μένα. Ήθελα να είναι όλοι ασφαλής. Και, περισσότερο εκείνος.
Ήταν αποφασισμένος να με προστατεύσει, με όποιο τίμημα. Ευχόμουν συνέχεια να βγάλει αυτό που είχε στο μυαλό του. Ήθελε να αναμετρηθεί με τον Μαξ, να τον εξουδετερώσει εν ανάγκη. Δεν ήθελα να πάθει κανένα κακό εξαιτίας μου. Υπενθύμιζα συνέχεια στον εαυτό μου ότι για όλα έφταιγε το ηλίθιο αίμα μου, που με έκανε «τόσο ελκυστική στους άλλους.» Θα έκανα μετάγγιση αίματος μόλις πατούσαμε το πόδι μας στην Αριζόνα. «Πώς να μύριζα σε εκείνον;» αναρωτήθηκα. Αλλά, πριν αποφασίσω να τον ρωτήσω, με κατάπιε το σκοτάδι…
Ένα απαλό σκούντημα με έβγαλε από τον λήθαργό μου. Ήταν εκείνος και μου χαμογελούσε.
Ξύπνησα αμέσως. Ξαφνικά, συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν μέσα σε ένα αυτοκίνητο.
-Γιατί βρίσκομαι εδώ; Δε ήμασταν μέσα σε αεροπλάνο;
-Έχουμε φτάσει εδώ και ώρες, χαζούλα, μου απάντησε, φιλώντας με στο μέτωπο.
Ήμασταν στο αεροδρόμιο της Αριζόνα. Μου ξέφυγε ένα επιφώνημα.
-Δεν έχω ειδοποιήσει τους γονείς μου! Δεν ήξεραν ότι θα έλειπα μέρες! φώναξα σαν υστερική.
-Μην ανησυχείς, τους ειδοποίησε ο Κλάους. Τώρα λογικά θα μας περιμένουν.
Βγήκαμε από το αυτοκίνητο. Διέκρινα τις μορφές της μαμάς μου και του μπαμπά μου, του Κλάους και της Εσμέ. Ήταν λίγα μέτρα μακριά από εκεί που παρκάραμε το αυτοκίνητο. Και τότε τον είδα ξανά. Τον Μαξ. Να με κοιτάζει με το σαρδόνιό του χαμόγελο. Είχα αρχίσει να τρελαίνομαι πια…

12.ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ
Ήμουν εξουθενωμένη. Μόλις έφτασα σπίτι, έπεσα κατευθείαν για ύπνο. Δεν έκανα καν τον κόπο να τακτοποιήσω τα πράγματά μου. Ο ύπνος με πήρε στην αγκαλιά του, χωρίς ευχάριστα όνειρα. Όπως το περίμενα. Τα όνειρά μου ήταν γεμάτα από λυκανθρώπους, βαμπίρ και αίματα. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Κατά το ξημέρωμα, αποκοιμήθηκα…
Το πρωί, ο Τζέικ με πήρε τηλέφωνο για να δει τι κάνω. Ήθελε να μου κάνει έλεγχο, σίγουρα. Με συμβούλευσε να μην πηγαίνω πουθενά μόνη μου, να μην βγαίνω έξω τη νύχτα. Επίσης, μου είπε ότι τη νύχτα ούτως ή άλλως δεν θα έβγαινα, γιατί θα με πρόσεχε εκείνος. Έκλεισα το τηλέφωνο με ένα χαμόγελο, λέγοντάς του προηγουμένως ότι θα τον συναντούσα την επομένη στο σχολείο.
Μετά το τηλεφώνημα, αποφάσισα να τακτοποιήσω τα πράγματά μου, για να μην φορτώνω την μητέρα μου με επιπλέον δουλειά.
Η μέρα πέρασε γρήγορα. Ανυπομονούσα να τον δω. Έπεσα για ύπνο, σκεπτόμενη την επόμενη ημέρα.
Το πρωί, άκουσα ένα γνωστό κορνάρισμα έξω από το παράθυρό μου.
Είχε έρθει να με πάρει. Ντύθηκα γρήγορα, φορώντας τα ρούχα που είχα διαλέξει πολύ προσεκτικά το βράδυ. Την ώρα που κατέβαινα, η μητέρα μου τον προσκαλούσε να μπει μέσα, για να με περιμένει. Πήρα γρήγορα το μπουφάν μου, καλημέρισα τους γονείς μου και μπήκα στο αυτοκίνητό του. Αντιλήφθηκα την παρουσία του Σέιν και του Άλεξ.
-Για την προστασία σου, Ιζαμπέλλα, απολογήθηκε ο Τζέικ.
-Μα δεν χρειάζομαι προστασία! γκρίνιαξα.
-Και βέβαια χρειάζεσαι, μου απάντησε.
Η διαδρομή ήταν ευχάριστη, καθώς ο Σέιν μου έλεγε τα πιο ξεκαρδιστικά ανέκδοτα που είχα ακούσει ποτέ. Η οικογένεια του μου ήταν τόσο οικεία. Με έκαναν να νιώθω μέλος της.
Η εβδομάδα μου ακολούθησε το μοτίβο σχολείο-σπίτι, με τον Τζέικ να με πηγαινοφέρνει μαζί με τα αδέρφια του.
Το Σάββατο ο Τζέικ με πήγε στο σπίτι του. Όλοι βρίσκονταν στο σαλόνι. Τότε, αντιλήφθηκα την παρουσία ενός επιπλέον ατόμου στη μικρή τους συντροφιά. Εκείνη τη κοπέλα που είχαμε συναντήσει μαζί με τους άλλους βρικόλακες. Τη Βικτουάρ. Μόλις με είδε, με μια έντρομη έκφραση στο πρόσωπο, έπεσε πάνω μου.

13.ΠΡΟΙΔΟΠΟΙΗΣΗ
-Μείνε μακριά της! Φώναξε έντρομος ο Τζέικ, μπαίνοντας μπροστά μου και πιάνοντάς με από τη μέση.
Κοίταξα το πρόσωπό της. Η Βικτουάρ είχε μια έκφραση σαν να έλεγε «Λυπάμαι».
-Τζέικ, ψιθύρισα στο αυτί του, θέλει να μου μιλήσει.
-Εντάξει, είπε τελικά, αλλά θα είμαστε όλοι μπροστά. Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά.
-Ιζαμπέλλα, άρχισε, λυπάμαι πολύ. Δεν ήξερα ότι ο Μαξ θα παθιαζόταν τόσο πολύ κυνηγώντας σε. Οι υπόλοιποι προσπαθούν να τον ηρεμήσουν. Εγώ έφυγα κρυφά για να σε προειδοποιήσω. Ο Μαξ είναι ένας πανίσχυρος ανιχνευτής. Ζει για την πρόκληση, όσο ασήμαντο κι αν είναι το θήραμα. Θα σε πιάσει, δεν θα σταματήσει μέχρι να γευτεί το αίμα σου, εξήγησε.
- Όχι όσο περνάει από το χέρι μου, από το χέρι όλων μας, παρενέβη ο Τζέικ
Είδα έξι κεφάλια να συμφωνούν μαζί του. Χωρίς να το αντιληφτώ, η Εσμέ βρισκόταν δίπλα μου.
- Μην ανησυχείς, είπε, θα σε προστατεύσουμε με κάθε τρόπο.
Τους κοίταξα όλους έναν προς έναν τώρα. Ακόμα και η Μελίσσα δεν μου φαινόταν εχθρική πια. Άφησα το υπέροχο πρόσωπό του Τζέικ τελευταίο, για να το απολαύσω λίγο περισσότερο.
Τέλος, στράφηκα στη Βικτουάρ, που είχε ζαρώσει από τον φόβο της σαν μικρό ποντίκι.
-Γιατί, γιατί ήρθες να με προειδοποιήσεις; Την ρώτησα.
-Γιατί πιστεύω ότι κάνω το σωστό. Δεν θέλω να σκοτώσω κανέναν. Θα εγκαταλείψω την ομάδα του Μαξ. Θα συμβουλεύσω τον Λουκ και την Λίντια να κάνουν το ίδιο. Θα επικοινωνήσω σύντομα μαζί σας, αν έχω κανένα νέο να σας πω. Αντίο, προς το παρόν.
Ύστερα, στράφηκε σε μένα πάλι.
-Ιζαμπέλλα, χαίρομαι πολύ που δεν σε σκότωσα.
Με αυτά τα τελευταία λόγια να πλανούνται στον αέρα, χάθηκε στη σκοτεινή νύχτα.
Ένα ρίγος με διαπέρασε. Ο Τζέικ το πρόσεξε και με τράβηξε κοντά του.
-Ας καταστρώσουμε σχέδιο εξόντωσης! Είπε κεφάτα στους υπόλοιπους.

14.ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ
Στην διαδρομή ήμασταν σιωπηλοί. Δεν ήξερα τι είχε μέσα στο κεφάλι του. Και δεν ήθελα να ξέρω. Με συνόδεψε έως την πόρτα με βαριά βήματα.
«Θα σου τηλεφωνήσω» είπε, και στράφηκε να φύγει.
Τον κράτησα κοντά μου.
«Μη κάνεις κάτι ανόητο» του είπα. «Μη βάζεις τη ζωή σου σε περισσότερο κίνδυνο για χάρη μου»
Μου έριξε ένα ζεστό βλέμμα.
«Είσαι η ζωή μου τώρα. Δεν πρόκειται να σε χάσω»
Και με ένα φιλί στο μέτωπο, έφυγε.
Εγώ, έμεινα στο σημείο που βρισκόμουν, ακίνητη, να τον κοιτάζω που απομακρυνόταν. Ούτε που πρόσεξα ότι έβρεχε.
Μπήκα στο ζεστό χώρο του σπιτιού, κατευθυνόμενη προς το δωμάτιό μου. Ήθελα να μείνω μόνη, να χωνέψω όλα όσα είχαν συμβεί σήμερα. Ξαφνικά, θυμήθηκα το σχέδιο. Το σχέδιό μας…

«Έτσι ακριβώς θα γίνει, Ιζαμπέλλα» μου είχε πει ο Τζέικ.
«Θα μείνεις εδώ μέχρι να επιστρέψω»
Δεν άντεχα καν να σκεφτώ που θα πήγαινε. Θα πήγαινε σε εκείνον, για να του ζητήσει να με αφήσει ήσυχη. Να το διαπραγματευτεί, όπως είπε.
«Θα μείνω» είπα τελικά.
Το τέλειο σχέδιό μας ήταν άτρωτο από όλες τις πλευρές. Εγώ θα έμενα στο σπίτι τους με την Εσμέ, την Μελίσα και την Κέιτ . Οι υπόλοιποι πήγαιναν να βρουν τον Μαξ. Θα μέναμε κλεισμένες μέσα μέχρι να μας ειδοποιήσουν ότι είχε εξουδετερωθεί. Από την άλλη πλευρά, αν κατάφερνε να τους ξεφύγει και ακολουθούσε την μυρωδιά μου ως εδώ, θα μας ειδοποιούσαν να πάμε να τους βρούμε για να τον πολεμήσουμε.
«Αν είναι αρκετά κοντά ώστε να σε πιάσει, θα πάρω το ρίσκο και θα σε μετατρέψω σε λυκάνθρωπο, ώστε να μην κινδυνεύεις πια»

Η ανάμνηση σταμάτησε εκεί. Το ήθελα, ήθελα να ζήσω μια αιώνια, αθάνατη ζωή κοντά του. Το σκεφτόμουν όλη τη νύχτα. Αν με μεταμόρφωνε σε λυκάνθρωπο, τότε θα ήμουν αρκετά δυνατή ώστε να βγω νικήτρια σε μια αναμέτρηση με τον Μαξ.
Όταν τελικά με πήρε ο ύπνος, ονειρεύτηκα τον εαυτό μου σαν λυκάνθρωπο. Όμορφη εξωτερικά, αλλά άγρια και μαχητική εσωτερικά. Είδα τον εαυτό μου να μεταμορφώνεται σε ένα μεγάλο, καστανοπράσινο λύκο, γεμάτο χάρη και ομορφιά…

15.ΕΣΜΕ
Το Σαββατοκύριακο, έμεινα στης Κέιτ. Η Εσμέ έστρωσε παπλώματα στο σαλόνι για να κοιμηθούμε όλες μαζί. Κανονικό πυτζάμα πάρτυ, δηλαδή. Άρχισαν να μου λένε ιστορίες από τις ανθρώπινες ζωές τους, για το πώς μεταμορφώθηκαν. Πρώτη, άρχισε η Εσμέ.

«Γεννήθηκα στην Ουάσιγκτον, την δεκαετία του ’50. Οι γονείς μου ήταν αρχαιολόγοι. Έτσι, αποφάσισα να στραφώ κι εγώ προς αυτή τη κατεύθυνση.
»Το καλοκαίρι του ’70, γινόμουν 20 χρονών. Καθώς περιφερόμουν περιμένοντας το δείπνο, συνάντησα τον Κλάους. Έψαχνε μια σύντροφο. Μόλις τον είδα, ένιωσα μια περίεργη έλξη για αυτόν. Καθώς πλησίαζε προς το μέρος μου, τα μάτια του είχαν μια περίεργη λάμψη.
»Μετά τη γνωριμία μας, γύρισα στο σπίτι για το δείπνο. Μόλις άνοιξα την πόρτα, αντίκρισα ένα αποτρόπαιο θέαμα: Οι γονείς μου ήταν νεκροί.
»Έτσι, ήμουν μόνη μου. Η ζωή μου ήταν άδεια. Έτσι, πήδηξα από έναν βράχο.
»Μετά από τρείς μέρες, βρισκόμουν σε ένα άγνωστο δωμάτιο, Τότε, αναγνώρισα το πρόσωπο του Κλάους. Από τότε, είμαστε μαζί.»

Η Εσμέ τελείωσε την ιστορία της, χαμογελώντας. «Γενικά, όλη στην οικογένεια έχουν μια περίεργη ιστορία να πουν…» Της χαμογέλασα κι εγώ.
Το βράδυ, την ώρα του ύπνου, σκεφτόμουν την Εσμέ. Την ιστορία της. Η οικογένειά της πέθανε μυστηριωδώς. Εκείνη ήταν μόνη. Σκεφτόμουν τι θα έκανα αν έχανα τον Τζέικ. Κοιμήθηκα με την εικόνα του στο μυαλό μου…
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
16.ΑΙΦΝΙΔΕΙΑ ΕΠΙΘΕΣΗ
Μόλις ξύπνησα το άλλο πρωί, όλοι οι υπόλοιποι είχαν ξυπνήσει. Η Εσμέ συζητούσε χαμηλόφωνα με την Κέιτ. Η συζήτησή τους είχε ως κύριο θέμα εμένα. Αποφάσισα να κρυφακούσω λίγο, μήπως είχαν κανένα νέο. Τότε, έπιασα τη φωνή της Κέιτ να λέει κάτι για μια επίθεση…

«…Ο Άλεξ μόλις μου τηλεφώνησε. Μου είπε ότι ο Τζέικ πληγώθηκε-»
«ΟΧΙ! Πληγώθηκε; Είναι σοβαρά;» διέκοψα την Κέιτ, καθώς πέταξα τα παπλώματα από πάνω μου.
Τα βλέμματά τους έπεσαν πάνω μου. Η Κέιτ με κοίταξε χαρούμενα.
«Ω, Ιζαμπέλλα! Ξύπνησες επιτέλους, υπναρού!»
Την κοίταζα έντονα, μέχρι να αντιληφθώ τα δάκρια που έτρεχαν στα μάγουλά μου.
Το φλεγόμενο χέρι της Κέιτ βρέθηκε στο μπράτσο μου.
«Ω, έλα, μην κλαίς, γλυκιά μου Μπελ. Άκου- ο Τζέικ είναι καλά…»
Άκουσα την ανησυχία στη φωνή της, την αβεβαιότητα, τον τόνο όταν έλεγε ψέματα. Και τα ψέματα της Κέιτ δεν ήταν ποτέ πειστικά.
«Σε παρακαλώ… Πες μου τι έγινε…» την παρακάλεσα μέσα στους λυγμούς μου.
«Εντάξει, είπε, λοιπόν, άκου…»

«Πηγαίνει προς τα ανατολικά! Θα ξεφύγει!» φώναξε την ώρα της καταδίωξης ο Άλεξ.
«Όχι, δεν πρόκειται! Άλ, πήγαινε νοτιοδυτικά! Σέιν, βορειοανατολικά! Θα τον κυκλώσουμε!» έδινε οδηγίες ο Τζέικ.
«Όμως δεν πρόσεξε τον Μαξ, όπου ερχόταν πίσω του. Με ένα αιφνίδιο χτύπημα, τον έριξε στο έδαφος και τον δάγκωσε. Ελαφρά, ευτυχώς. Το δάγκωμα ήταν επιπόλαιο. Όμως, το δηλητήριό του ήταν τόσο ισχυρό, ώστε να τον παραλύσει και να τον αποτελειώσει. Ο Σέιν και ο Κλάους τον κυνήγησαν, μέχρι που απομακρύνθηκε, κατευθυνόμενος στα βουνά.
»Ο Άλεξ ρούφηξε το περισσότερο δηλητήριο, όσο δεν είχε απορροφηθεί από το αίμα. Τώρα, βρίσκονται σε ένα μικρό καταφύγιο, στα βουνά. Σε 3 μέρες θα έχουν επιστρέψει. Ο Τζέικ σε ζητάει, θέλει να φύγουν σήμερα κιόλας. Κρίμα που δεν γίνεται…
»Ο Τζέικ είναι πολύ σοβαρά. Χρειάζεται αίμα. Θα δώσουμε εμείς όσο μπορούμε. Το ξέρεις, όμως ότι εσύ μπορείς να βοηθήσεις περισσότερο από όλους;»

Τα μάτια μου ήταν έκπληκτα, διάπλατα, φοβισμένα. Αλλά, ήθελα να τον βοηθήσω με κάθε τρόπο.
«Πώς μπορώ να βοηθήσω;» ρώτησα την Κέιτ.
«Να, υπάρχει ένας μύθος για την αποτύπωση. Η αποτύπωση είναι μια λειτουργία του λυκανθρωπικού εγκεφάλου, όπου βρίσκεις την αδελφή ψυχή σου. Όλοι πιστεύουμε ότι ο Τζέικ έχει αποτυπώσει σε εσένα. Γι’ αυτό, το αίμα σου μπορεί να τον βοηθήσει να αναρρώσει, αφού οι αδελφές ψυχές έχουν πολύ δυνατό αίμα για τους αγαπημένους τους.»
Ξαφνικά, θυμήθηκα την ιστορία της αποτύπωσης του Χένριχ Γούλφρικ, του πρώτου αρχαίου λυκανθρώπου, για την Μπελίν, μια ασήμαντη ανθρώπινη ύπαρξη, σαν εμένα. Ξαφνικά, μου ήρθε το γενικό νόημα της ιστορίας: Αγαπούσαν ο ένας τον άλλο τόσο πολύ, που η Μπελίν έδωσε όλη της την ψυχή για να σώσει τον αγαπημένο της από μία ασθένεια.
«Πάμε να τους βρούμε!» είπα αποφασιστικά στην έντρομη Κέιτ.

17.ΕΠΙΣΚΕΨΗ

Όταν φτάσαμε στο καταφύγιο, ο Κλάους τον εξέταζε. Όταν βγήκε, μας είπε ότι μπορούσαμε να πάμε να τον δούμε. Μου είπε να περάσω εγώ πρώτη, μιας και ο Τζέικ με ζητούσε.
Μόλις μπήκα στο δωμάτιο, παρατήρησα το χέρι του. Ήταν στον νάρθηκα. Κάθισα δίπλα του και του χάιδεψα τα μαλλιά.
«Γιατί; Σου είπα να μην κάνεις κάτι ανόητο, Τζέικ! Γιατί τον κυνήγησες;» του φώναξα.
«Ήθελα να προστατεύσω τη ζωή μου, Μπελς. Εφόσον εσύ είσαι η ζωή μου, έπρεπε να σε προστατεύσω.»
Ξαφνικά, ένας μορφασμός και μια κραυγή πόνου με έκαναν να ανησυχήσω. Έπιασα ενστικτωδώς το άλλο του χέρι.
«Αγάπη μου; Τζέικ; Πονάς πουθενά; Να φωνάξω τον Κλάους;» έλεγα γεμάτη αγωνία.
«Όχι, είμαι μια χαρά…» μου απάντησε.
«Θα σε σώσω, να το ξέρεις. Ακόμα κι αν είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνω…»
«Μην το ξαναπείς αυτό, γιατί φεύγω αυτή τη στιγμή!» αστειεύτηκα.
Μείναμε αγκαλιά όλο το βράδυ. Προσπάθησε να με καθησυχάσει, ότι δεν ήταν τίποτα σοβαρό. Αλλά, έπρεπε να δώσω το αίμα μου για να τον σώσω. Ξαφνικά, θυμήθηκα εκείνη τη ακούσια αντίδραση των λυκανθρώπων στην αγάπη, την αποτύπωση.
«Τζέικ, να σε ρωτήσω…» του είπα, την ώρα που μου χάιδευε τα μαλλιά.
Κατάλαβε τον δισταγμό μου.
«Έλα λοιπόν, ρώτα με!»
«Να… Η Κέιτ μου είπε για την αποτύπωση και ότι όλοι πιστεύουν ότι εσύ έχεις αποτυπώσει σε εμένα.»
Διάκρινα κι εγώ τον στιγμιαίο δισταγμό του. Ξαφνικά , ένα βελούδινο γέλιο βγήκε μέσα από τα τέλεια χείλη του.
«Τι είναι τόσο αστείο;» διαμαρτυρήθηκα.
«Η αλήθεια είναι ότι με πειράζουν στην αγέλη για αυτό. Σχεδόν όλοι έχουν αποτυπώσει σε κάποια η οποία ξέρει ότι είναι αδελφή ψυχή. Μόνο εσύ δεν το ξέρεις!» μου απάντησε, χαζογελώντας.
«Η αποτύπωσή μου είναι το κεντρικό θέμα συζήτησης του Έμπρι και του Πίτερ. Θα σου τους γνωρίσω μια μέρα…» είπε, κοιτάζοντας την ερωτηματική μου έκφραση.
«Δηλαδή, μπορώ να σε βοηθήσω να αναρρώσεις, έτσι δεν είναι;»
«Βέβαια, Μπελς, αν και δεν σε υποχρεώνω να κάνεις τίποτα…»
«Αγάπη μου…» πήρα το φλεγόμενο πρόσωπό του στα χέρια μου και τον κοίταξα στα μάτια.
«Δεν με υποχρεώνεις να κάνω τίποτα. Απλώς θέλω να βοηθήσω τον λόγο της ύπαρξής μου να συνεχίσει να υπάρχει.»
Και τότε, πήρα την πρωτοβουλία να τον φιλήσω, κάτι που δεν είχε γίνει παλιότερα. Αυτό το φιλί ήταν διαφορετικό από τα προηγούμενά μας.
Όλο το βράδυ έμεινα δίπλα του, στην αγκαλιά του. Τον κοίταζα, σκεπτόμενη την αποτύπωση, το ότι ήμουν η αδελφή ψυχή του κι ότι μπορούσα να τον σώσω…

18.ΑΝΑΡΡΩΣΗ
Το πρωί, έπρεπε να κάνω κάποιες εξετάσεις, για να δουν αν το αίμα μου ήταν όντως δυνατό. Περίμενα ώρες, ώσπου ο Κλάους βγήκε και μου ανακοίνωσε ότι το αίμα μου ήταν απόλυτα δυνατό για να τον
σώσει. Έτσι, έδωσα κι άλλο αίμα.
Το μεσημέρι, τον εγχείρησαν για να του προσθέσουν το αίμα μου στον οργανισμό του.
Μετά από πέντε αγωνιώδης ώρες χωρίς νέα, βγήκε ο Κλάους και μου είπε ότι μπορούσα να τον δω.
Μπήκα στο δωμάτιο. Η έκφρασή του άλλαξε μόλις με είδε. Πήγα κοντά του και τον φίλησα στο μέτωπο.
«Μπελς…» πρόφερε το όνομά μου αδύναμα.
«Σε ευχαριστώ. Που μου έδωσες το δώρο να συνεχίζω να ζω για να σε προστατεύω…»

Βγήκαμε από το νοσοκομείο αγκαλιασμένοι. Ο Μαξ ήταν χιλιόμετρα μακριά. Αλλά δεν σταματούσε να είναι κίνδυνος. Δεν φοβόμουν πια τόσο πολύ. Αποφάσισα να θέσω το θέμα της μεταμόρφωσής μου.
Την ώρα που μπήκαμε στο αμάξι, αποφάσισα να ανοίξω τη κουβέντα.
«Τζέικ, πρέπει να μιλήσουμε…» άρχισα.
«Σχετικά με τι;»
«Να, θα ήθελα ναα… με… να με μεταμορφώσεις!» είπα απρόθυμα.
Με κοίταξε τρυφερά.
«Σύμφωνοι, Μπελς. Πες τόπο και ώρα.»
«Σοβαρολογείς;»
«Και βέβαια!»
«Εντάξει… Τότε τι λες για… απόψε;»
«Όχι, Μπελ, απόψε αποκλείεται! Δεν θα είναι αυτό το τελευταίο σου βράδυ! Σε δυο βδομάδες από τώρα, μπορεί…»
Κοιμήθηκα στο σπίτι του. Τηλεφώνησα στους γονείς μου ότι θα έμενα με τον Τζέικ, επειδή ανάρρωνε από το ατύχημα. Στους γονείς μου είχα πει ότι ο Τζέικ είχε ένα ατύχημα με την μηχανή.
Δεν είχαν ούτε κατά διάνοια υποψιαστεί την αλήθεια…
Όλο το βράδυ, συζητάγαμε με την Κέιτ στο δωμάτιό της. Τα αγόρια παίζανε ράγκμπι στην αυλή.
«…σου είπε ότι θα σε μεταμορφώσει;»
«Ναι, αλλά δεν μου εξήγησε την διαδικασία…»
«Μην ανησυχείς, Μπελ! Θα στα εξηγήσω όλα εγώ με το νι και με το σίγμα!»

«Λοιπόν, αφού σε δαγκώσει, το δηλητήριο εισέρχεται σε όλο σου το σώμα. Η καρδιά χτυπάει πολύ πιο γρήγορα. Το σώμα σου μένει όπως είναι, εκτός από την θερμοκρασία. Η θερμοκρασία κυμαίνεται στους 40 βαθμούς.
Για τρείς μέρες θα είσαι αναίσθητη. Αλλά μην ανησυχείς! Δεν υπάρχει πόνος! Σαν να κοιμάσαι είναι! Όταν ξυπνήσεις, θα έχεις τη μορφή λύκου, αλλά μετά από μία ώρα θα είσαι και πάλι ο εαυτός σου. Επίσης, πρέπει να σου μάθουμε να αλλάζεις μορφές. Κάποιοι το έχουν έμφυτο. Μπορεί να έχεις και κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα. Π.χ. εγώ βλέπω το μέλλον, ο Άλεξ ελέγχει τα στοιχεία της φύσης και ο Τζέικ διαθέτει κάποιου είδους ασπίδα…»

19.Η ΑΓΕΛΗ
Την επόμενη μέρα, ο Τζέικ με πήγε να γνωρίσω την αγέλη.
«Ο Μπράντ, ο Πολ, ο Έμπρι, η Λία, η Μακένα, ο Σαμ, ο Κουίλ, ο Πίτερ και η Έμιλυ. Παιδιά, από ‘δω η Ιζαμπέλλα.» μας σύστησε ο Τζέικ.
«Χαρήκαμε!» είπαν όλοι μαζί, σαν χορωδία.
Ο Έμπρι και ο Πίτερ πλησίασαν πιο κοντά.
«Αυτή είναι η Μπελς που μας έλεγες;» ρώτησε παιχνιδιάρικα ο Πίτερ.
«Που δεν ξέρει ότι την έχεις αποτυπώσει;» συμπλήρωσε ο Έμπρι και ξέσπασαν σε τρανταχτά γέλια.
«Χάρηκα για την γνωριμία, παιδιά.» είπα ξινισμένα.
«Ελάτε παιδιά, μην είστε αγενείς! Η Μπέλς θα γίνει σύντομα μέλος της αγέλης!» τους μάλωσε ο Τζέικ.
«Μπα! Αυτό δεν μας το είχες πει!» είπαν και οι δυο μαζί.
Πήραν τα δυο μου μπράτσα και με τράβηξαν παράμερα.
«Μας επιτρέπεις;» ρώτησαν ευγενικά.
Ξαφνικά, συνειδητοποίησα ότι ο Τζέικ ήταν ο αρχηγός της αγέλης.
«Λοιπόν, Μπέλλα… Εεε, μου επιτρέπεις να σε λέω Μπέλλα έτσι;» ρώτησε ο Έμπρι.
«Ναι, κανένα πρόβλημα.» απάντησα εγώ.
Μου έδειξε ένα κορίτσι της αγέλης.
«Η Λία. Ήταν η πρώην κοπέλα του Τζέικ. Όλοι λένε πως πιστεύει ότι είσαι απειλή για εκείνον, επειδή την χώρισε. Και ζηλεύει. Πολύ» είπε, γουρλώνοντας τα μάτια.
«Τι λες τώρα, Έμπρι;» κορόιδεψε ο Πίτερ.
«Ξέρετε κάτι; Είστε ανόητοι!» ξέσπασα κοροϊδευτικά.
«Τι γίνεται εδώ;» ρώτησε ο Τζέικ, ερχόμενος προς εμάς.
«Τα είχες με την Λία και την χώρισες για μένα;» ρώτησα θυμωμένα τον Τζέικ.
«Βασικά, την χώρισα πριν σε γνωρίσω, Μπελς.» μου απάντησε.
Γύρισε προς τα αγόρια.
«Είστε ανόητοι!»
Εκείνοι γελούσαν ανόητα.
«Θα γίνουμε καλοί φίλοι, Μπέλλα! Τα λέμε!» μου φώναξαν καθώς απομακρυνόμασταν.
«Τώρα, θέλω όσο τίποτα να γίνω λυκάνθρωπος, Τζέικ!» του είπα.
Και τον φίλησα τρυφερά στο μάγουλο.

20.ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΗ
«Μπελς, γλυκιά μου, ήρθε η ώρα να ξυπνήσεις!»φώναξε ο μπαμπάς από το κάτω πάτωμα. Γύρισα το κεφάλι μου βαριεστημένα δίπλα μου. Ο Τζέικ ήταν εκεί. Κοιμόταν ήσυχα, ανασαίνοντας και λέγοντας το όνομά μου μέσα στον ύπνο του.
Οι γονείς μας είχαν απαγορεύσει να μένουμε μαζί στο δωμάτιό μου. Όμως, αφού ο μπαμπάς γνώρισε τον Τζέικ και εκείνος υποσχέθηκε ότι δεν θα με αποπλανούσε στον ύπνο μου –κλείσιμο ματιού- αποφασίστηκε να κοιμόμαστε μαζί- και μόνο. Όχι ότι κάναμε τίποτα. Απλώς φλυαρούσαμε. Και αγκαλιαζόμασταν.
Ξαφνικά, θυμήθηκα την ημερομηνία. 15 Ιουνίου. Η μέρα της αποφοίτησης! Πως το ξέχασα;
Σκούντηξα απαλά τον Τζέικ για να ξυπνήσει. Μετά από καμιά δεκαριά σκουντήματα, άρχισα να φωνάζω και να τον ταρακουνάω.
«Ξύπνα, τεμπέλη λύκε! Σήμερα είναι η αποφοίτηση! Ξύπνα, ξύπνα!»
Ξαφνικά, τα μάτια που αγαπούσα περισσότερο από οτιδήποτε στον κόσμο, άνοιξαν.
Το ζεστό σοκολατί των ματιών του με συνεπήρε, έτσι που δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω του.
«Καλημέρα, Μπελς!» με καλημέρισε. «Τι ώρα είναι;»
«Η ώρα που θα πάμε για κρέμασμα, αν δε σηκωθείς αμέσως!» τον απείλησα.
Ξαφνικά, θυμήθηκε.
«Η αποφοίτηση! Πωπω!» κοίταξε το βλέμμα μου και ανατρίχιασε. «Ε, τι να σου κάνω! Εσύ ήθελες να ξενυχτήσουμε βλέποντας τα αστέρια!» απολογήθηκε.
«Πρέπει να πάω στο μπάνιο» είπα. «Ετοιμάσου, μέχρι να έρθω»
Καθώς έβγαινα, του έσκασα ένα φιλί.
«Καλημέρα!» είπα, χαρίζοντας του το πιο εκτυφλωτικό μου χαμόγελο.

Η αποφοίτηση ήταν μια συνηθισμένη αποφοίτηση. Λόγοι, βραβεία, χειροκροτήματα.
Σε όλη τη διάρκεια της διαδικασίας, το χέρι μου ήταν μπλεγμένο στο δικό του. Δεν ήταν ότι φοβόμουν. Σιγά, ποιος φοβάται την αποφοίτηση; Απλώς ήθελα το ζεστό του χέρι μέσα στο δικό μου.
Κι έτσι, μετά από πολλά ονόματα, άκουσα τον καθηγητή Σάλμπορν
να φωνάζει το όνομά του. Πανικοβλήθηκε στην αρχή, αφού όλοι οι συμμαθητές μας τον κοιτούσαν. Του ψιθύρισα «Καλή τύχη» και ξέμπλεξα απρόθυμα τα χέρια μου από τα χέρια του.
Το χαμόγελό του ήταν σαν ένας κομήτης που ήρθε ξαφνικά στον πλανήτη «Ιζαμπέλλα».
Ήρθε κι κάθισε δίπλα μου, μπλέκοντας πάλι τα δάχτυλά μας.
Ξαφνικά, μετά από μερικά γράμματα ακόμα, ο καθηγητής Σάλμπορν έφτασε στο Σ.
«Σουάν» ακούστηκε η φωνή του καθηγητή από το μικρόφωνο.
Πανικοβλήθηκα, αλλά φρόντισα να μην το δείξω. Η διαδικασία θα κράταγε λίγα δευτερόλεπτα, άλλωστε.
Άρχισα να μετράω αντίστροφα από το 100, για να μην πάθω κρίση υστερίας.
Μόλις πήρα το δίπλωμά μου, πήγα σχεδόν τρέχοντας στη θέση μου, μπλέκοντας ξανά τα δάχτυλά μου με τα δικά του.

Είχε νυχτώσει. Ο Τζέικ μόλις είχε έρθει. Άκουσα τη ζεστή του φωνή να καληνυχτίζει τον μπαμπά μου, καθώς ανέβαινε τις σκάλες.
Ο μπαμπάς μου ακόμα δεν μπορούσε να χωνέψει ότι ο Τζέικ σχεδόν κάθε βράδυ κοιμόταν εδώ. Κοιμόταν, τρόπος του λέγειν. Δεν κοιμόμασταν, ακριβώς. Μιλάγαμε, μετράγαμε τα αστέρια, κοιτάζαμε το φεγγάρι και άλλα τέτοια σαχλά ρομαντικά. Τα ξημερώματα κοιμόμασταν. Αγκαλιά. Αυτό που με εκνεύριζε πολύ ήταν ότι ο Τζέικ δεν φορούσε ποτέ πυτζάμες όταν έμενε εδώ. Το μόνο που φορούσε ήταν μια φόρμα. Έμενε γυμνός από τη μέση και πάνω. Όχι ότι αυτό με πείραζε. Το βράδυ, που κοιμόμασταν αγκαλιά, δεν χρειαζόμουν κουβέρτα. Την πρώτη-και τελευταία- φορά που χρησιμοποίησα κουβέρτα, ήταν η πρώτη βραδιά του Τζέικ στο δωμάτιό μου. Καθώς αγκαλιαστήκαμε, εγώ ξαφνικά άρχισα να ιδρώνω και να κοκκινίζω. Και από τότε, χρησιμοποιώ τον Τζέικ, που είναι χίλιες φορές καλύτερος κι από την ζεστότερη κουβέρτα.
Η πόρτα χτύπησε απαλά.
«Μπελς; Κοιμάσαι;» ρώτησε.
«Όχι, βέβαια! Μπορούσα να κοιμηθώ χωρίς να δω εσένα;»
Καθίσαμε στο ξύλινο πάτωμα το δωματίου μου, μπροστά από τον τοίχο, που ήταν υπενδεδυμένος με γυαλί. Εκεί είχε εισχωρήσει το παράθυρο. Ήμουν ευγνώμων σε αυτόν που σκέφτηκε να κάνει πρωτότυπο το παράθυρό μου. Είχα θέα στην λίμνη Μπεθ, την πιο βαθειά λίμνη στην Αριζόνα. Ο ουρανός φαινόταν ξάστερος απόψε, έτσι είπα να το εκμεταλλευτώ και να αρχίσω το μέτρημα.
Ο Τζέικ είχε ήδη ξεκινήσει.
Έμπλεξε το χέρι μου στο ζεστό του χέρι και με αγκάλιασε από τους ώμους. Ένιωθα να λιώνω, σαν σοκολάτα στον ήλιο. Ξαφνικά, πρόσεξα ότι φορούσε ήδη τη φόρμα του.
«Μακάρι αυτή η στιγμή να μην τέλειωνε ποτέ…» είπαμε σχεδόν ταυτόχρονα, σαν να σκεφτόμασταν ακριβώς το ίδιο.
«Σ’αγαπώ» του είπα, κοιτάζοντας τον στα μάτια.
Και έγειρα το κεφάλι μου στους ώμους του, πιο ευτυχισμένη από ποτέ.

21.ΔΙΑΚΟΠΕΣ
«Μπελς, αγάπη μου, ξύπνα!» φώναζε ο Τζέικ καθώς με σκούνταγε.
«Καλημέρα!» είπα. «Τι ώρα είναι;»
«Έλα, σήκω! Είναι καλοκαίρι!»
Σηκώθηκα και πήγα να τον αγκαλιάσω. Η αγκαλιά του ήταν ζεστή, όπως πάντα. Τα υπέροχα μάτια του, είχαν ένα ζεστό σοκολατί. Χάθηκα μέσα τους. Ξαφνικά, το βλέμμα μου έπεσε πάνω στο ρολόι. Ήταν πέντε το πρωί. Τα μάτια μου είχαν γουρλώσει.
«Ιζαμπέλλα;» έλεγε γεμάτος αγωνία. «Είσαι καλά;»
«Όχι» απάντησα «πως περιμένεις να είμαι καλά όταν με ξυπνάς στις πέντε το πρωί;»
«Σε ξύπνησα για να δούμε μαζί τον ήλιο» μου είπε. «Μετά, ξανακοιμήσου.»
Με σήκωσε στα χέρια του και κατευθυνθήκαμε προς το παράθυρο.
Αρχίσαμε να μιλάμε, καθώς περιμέναμε, αγκαλιασμένοι. Αυτό το κάναμε σχεδόν κάθε μέρα. Σηκωνόμασταν, δηλαδή με σήκωνε με το ζόρι σχεδόν, και βλέπαμε τον ήλιο να ανατέλλει.
«Σ’αγαπώ» ψιθύρισε στο αυτί μου. «Το ξέρω» απάντησα.
«Λες και δεν το ήξερες!» μου είπε, έκπληκτος.
Ξαφνικά, τα μάτια του έγιναν χαρούμενα.
«Τζέικ; Αγάπη μου, είσαι καλά;» ρώτησα.
«Ναι. Μια χαρά!» μου είπε χαρούμενα.«Λοιπόν, Ιζαμπέλλα, έχω να σου κάνω μια πρόταση.»
Πανικοβλήθηκα.
«Τι πρόταση; Γάμου;» ρώτησα αστειευόμενη.
«Όχι. Αλλά θα γίνει κι αυτό. Στην ώρα του.» είπε.
Τα μάτια του έπεσαν στο πρόσωπό μου. Γέλασε.
«Αν έβλεπες το πρόσωπό σου αυτή τη στιγμή…» σταμάτησε απότομα, κοιτώντας με ξανά.«Λοιπόν, θα ήθελες να έρθεις μαζί με την οικογένειά μου στην Αμερική για διακοπές;»
Στην Αμερική; Δεν νομίζω. Πολλά ταξίδια έκανα για φέτος.
Οι γονείς μου δεν θα μου το επέτρεπαν. Όμως, αν προσπαθούσα και έκανα πολλές θυσίες, θα τους έπειθα. Έτσι νόμιζα, δηλαδή…

«Όχι!» η φωνή του πατέρα μου αντήχησε δυνατά στο μικρό δωμάτιο. «Αποκλείεται! Τέρμα τα ταξίδια για φέτος!»
«Μπαμπά, είμαι 18 χρονών. Μεγάλωσα πια! Δεν νομίζεις ότι θα έπρεπε να μου συμπεριφέρεσαι ανάλογα; Πιστεύω ότι η ελευθερία μου έχει εξαπλωθεί. Είμαι αρκετά μεγάλη ώστε να ταξιδέψω και αρκετά ώριμη. Άλλωστε, δεν θα είμαι μόνη μου.»
Έπρεπε να είχα επισημάνει από την αρχή ότι θα ερχόταν κι ο Τζέικ. Θα ήταν πιο εύκολο να τον πείσω.
«Τότε, αλλάζουν τα πράγματα.» γύρισε το κεφάλι του προς τον Τζέικ.
«Νεαρέ, σε καθιστώ υπεύθυνο για την σωματική ακεραιότητα της κόρης μου.»
«Μάλιστα, κύριε. Αν και δεν είπα ποτέ το αντίθετο. Δουλειά μου είναι να προστατεύω την Μπελς από την κακή της τύχη.»
Μου έκλεισε το μάτι. Και οι δυο ξέραμε τι εννοούσε.
Αφού πήραμε την έγκριση του πατέρα μου, αρχίσαμε να κάνουμε ετοιμασίες. Ρούχα, βαλίτσες, εισιτήρια και όλα τα συναφή. Η Κέιτ, η αδελφή του Τζέικ, μέλλουσα κουνιάδα μου και νυν καλύτερή μου φίλη, ήταν καταχαρούμενη που θα ερχόμουν μαζί τους.
Η μεγάλη μέρα έφτασε. Μετά από μια βδομάδα, που ζήτησα την άδεια των γονιών μου, ήταν η πτήση μας για Λος Άντζελες. Η οικογένειά μου θα ερχόταν μαζί μας στο αεροδρόμιο, για να μας αποχαιρετήσουν.
Καθώς περιμέναμε την οικογένεια Μπλακ να μας επισκεφτεί, εμείς καθόμασταν μπροστά στην πόρτα, με τις βαλίτσες τριγύρω μας.
Όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο, χαιρέτησα τους γονείς μου και μαζί με την οικογένεια Μπλακ, ανέβηκα στο αεροπλάνο. Ονειροπολούσα, αν και ένιωθα το χέρι του μέσα στην παλάμη μου.
«Καλό μας ταξίδι, Μπελς» μου ψιθύρισε.
Καθίσαμε στις θέσεις μας, με το αεροπλάνο να δονείτο επικίνδυνα. Καθώς απογειωνόταν, τα πάντα έξω από το παράθυρο μετατρέπονταν σε ένα μικροσκοπικό τοπίο για μικρόβια. Καθώς παρακολουθούσα εκστασιασμένη έξω, με πήρε ο ύπνος. Αλλά ένιωθα το χέρι μου μέσα στη ζεστή του παλάμη.